Help Me, I'm Dying | BL [EDITING]

[36]

Steven's POV

Gabi na pero hindi pa sila bumabalik dito sa hospital. Hind ko nga alam kung paano ko ipapasuot ang hospital gown ni Jefferson kung hindi siya gigising. Ayoko naman siyang gisingin.

Wala akong ibang ginawa dito kundi ang imasahe ang buhok at tinitigan ang cute at gwapong mukha ni Jefferson. Kahit kailan, hindi ako nagsasawang titigan 'to. He always look so peaceful when he's sleeping.

Nakakapagtaka rin kung bakit hindi bumisita ang mga kutong-lupa dito. Malapit na lang mag-7 pero hanggang ngayon, hindi pa sila naririto. Usually, 6:20 nandito na sila.

"Uhmm..." hindi ko mapigilang mapangiti sa nakikita ko ngayon. Unti-unting minumulat ni Jefferson ang kanyang mga mata. He's so cute, really! Nilapit ko ang sarili ko sa kanya para maibulong ang gusto kong sabihin sa kanya sa kanyang tenga. "Baby," I started to plant small kisses in his earlobe.

I feel needy right now. Gusto ko siyang halikan hanggang sa makatulog kami.

Hindi ko mapigilang mapangiti matapos marinig ang mga pagtawa niya. "S-Steven, n-nakikiliti ako!" I'm so surprized na hindi siya nagiging malikot. "Ahh, S-Steven! N-nakakiliti!" napangisi ako ng marinig ang naging reaksyon niya matapos kong dilaan ang tenga niya.

Hindi ko siya pinakinggan. Ipinagpatuloy ko ang paghalik sa kanya habang minamasahe ang buhok niya. Binalot niya ang braso niya sa batok ko at hinila ako papalapit sa kanya as possible. "S-Steven..." itinigil ko ang paghalik sa kanya.

Namumula ang magkabilang pisngi niya. I smirked. "You need something, baby?" iniyuko niya ang ulo niya. "A-ang w-weird ng n-nararamdaman k-ko." kinakabahan ako at natatakot. Paano kung hindi niya nagustuhan ang ginawa ko? "I-I'm sorry baby, d-did I made you feel bad?" umiling siya. "N-nagustuhan k-ko." tinakpan niya ang mukha niya ng kanyang mga palad. Hindi ko mapigilang matawa sa kacute-an niya. Inialis ko ang kanyang mga kamay sa kanyang mukha.

He innocently looked on me. "Baby, it's okay." hinalikan ko siya sa pisngi. Mas namula ang mukha niya sa ginawa ko. I want him to be officially mine but this is not the right time. Hindi pa siya nakaka-recover. Kailangan niya munang magpagaling.

Then I remembered na kailangan niyang magpalit ng hospital gown. "Jefferson, baby. Kailangan nating palitan ang hospital gown mo." kinuha ko ang pamalit niyang hospital gown sa mesa. Napansin kong nakatitig lang siya sa akin habang nakangiti. "Hmm?" kakaiba ngayon ang tingin niya sa akin. It's like he needs something from me. "S-Steven, b-bihisan mo a-ako." he pouted.

The fuck? Is he serious right now? He gave me a permission to see him wearing nothing but his boxers? Aish, as if matatanggihan ko siya. Anything for him.

I sighed deeply. "Okay. But promise me baby, be obedient." "Y-yay! Thank y-you S-Steven!" he childishly cheered. Agad niya akong niyakap at hinalikan sa pisngi. "I-I love y-you—" agad niyang tinakpan ang bibig niya matapis sabihin 'yun.

Napakabilis ng tibok ng puso ko at namumula ang buong mukha ko. Did he just undirectly confessed his feelings? Para malaman ko, nilapit ko ang mukha ko sa kanya and kissed him passionately in his lips. "Baby, answer my questions honestly, hmm?" tumango siya sa akin.

I can't take it anymore. I want him to be mine right now!

Hinawakan ko ang kamay niya at minasahe ang buhok niya. Tinititigan niya lang ako innocently with his blushing face. I can feel his heart beating fast. "You love me?" kinagat niya ang labi niya bago tumango. I mentally jumped in joy.