Help Me, I'm Dying | BL [EDITING]

[13]

Whisley's POV

Sobrang nagulat ako sa kwinento ni Kreo sa amin. Napanganga ako 'eh! Tiningnan ko ang reaksyon ni tanda. Halos wala siyang masabi at tulalang-tulala. Mukhang mas nagulat siya 'keysa 'saming tatlo. 'Yung mga girls naman, nagkukwentuhan rin ng sarili nilang topic sa kabila.

Inakbayan ni Kreo si tanda na natutulala. "Uncle naman, ayaw mo 'nun? Sa sobrang gwapo ng anak mo, pati lalaki nagawa niyang dagitin- oww!" natawa kaming dalawa ni Hugi sa ginawa ni tanda kay Kreo.

Sige pa Kreo, inisin mo pa si tanda para naman masapak ka niya ulit.

Napahinga ng malalim si tanda. "Alam niyo, ayos lang sakin kung manligaw man sa anak ko 'yang si Steven. 'Yun ay kung ayos rin sa baby bunny ko na ligawan siya. Tanggap ko ang baby bunny ko kung magiging ano man siya." napa-thumbs up si Kreo sa sinabi ni tanda. "Good uncle, good!"

"You know uncle, what if-"

"Magtagalog ka nga, ikaw na bata ka!" natigilan 'tong si Hugi sa pagsasalita ng hinambalos ko ito.

Ayoko lang na dumugo ang ilong ko, ok? Kaya nga pinipilit kong parati ng magtagalog para naman masanay ang kapatid kong 'to, tch. Marunong naman siyang magtagalog. Yun nga lang, hindi siya masyadong sanay.

Napatingin sakin ng masama 'tong kapatid ko. I hissed. "Uncle, paano naman if Steven will imbita him somewhere? Example, sa hotel and Jefferson will go with him at they gawa ng... you know what I mean, right?" nagkatinginan kami nina tanda at Kreo bago tumawa ng malakas.

Taglish. Wow.

At siyempre, hindi lang sa mixed tagalog-english grammar kami natatawa, kundi sa kung ano ang ibig sabihin ng kapatid ko.

Oo nga noh? Ano kaya ang mangyayari 'pag inimbita ni Steven si Jefferson sa kung saan pagkatapos gawan ng kung ano. Sino kaya ang nakapatong at 'yung pinapatungan?

Eww. Ang dumi ng isip ko.

Napa-face palm si tanda sa tinanong ni Hugi. "Jusko, kung gagawa man sila ng ganun, siguraduhin nilang may sapat silang proteksyon." nanlaki ang mata ni Kreo sa narinig niya.

"Papasok saan? Anong klaseng pampadulas? 'Yung natural lang o yung binibili sa convinient-" at sa pangalawang pagkakataon, sinapak siya ni tanda na ikinasaya naming magkapatid.

"Ambastos mong bata ka. Alam mo na ang ibig kong sabihin. Sa utak mong 'yan impossibleng hindi mo agad ma-gets." at inirapan siya ni tanda. "I bet si Steven ang alam niyo na." nag-thumbs up si Kreo sakin. Napatingin ako kay tanda at kay Hugi. Pareho silang hindi agree.

'Wag niyong sasabihin na gusto niyong si Jefferson ang kokontrol. Never!

Nag-cross arms ang kapatid ko. "I think Jefferson is too tall to be a little spoon." tumango-tango si tanda sa sinabi ng kapatid ko. "Tama ka hijo, masyadong matangkad ang anak ko para pasukan."

I deeply sighed. "No way! Hindi lahat ng matatangkad, dapat naka-patong! Masyadong babie ang anak mo para maging top." wala na akong pake sa mga taong naka-focus sa gwapo kong mukha ng halos pasigaw akong prumotesta sa sinabi ni tanda.

Masyadong baby material si Jefferson para mag-take charge ng daan. Sa mukha pa lang, malalaman na agad kung sino dapat ang magiging sub.

Malamang si Jefferson.

"Oo nga. Tandaan niyo, siya ang liligawan ni Steven so it means siya dapat ang nasa ilalim, sweeties." hindi na nakapagsalita sina tanda at Hugi sa naging protesta namin ni Kreo.

'Yan kasi 'eh, sinubukan niyo ang tandem namin ni Kreo.

Nakuha ng atensiyon naming lahat ang pagbukas ng pinto ng emergency room at uniluwal 'neto ang isang doctor na naka-complete PPE at papunta sa direksiyon namin. Napatayo ang mga girls 'nung nakita nila ang doctor kaya napatayo rin kaming tatlo nina Kreo at Hugi.

Kinakabahan ako. Paano kapag hindi nakaya ni Jefferson ang sakit? Paano kung hindi siya lumaban? Aish, ano ba 'tong iniisip ko!

He made it right?

"Are you Mr. Han's relatives?" napatayo 'tong si tanda sa kinauupuan niya. "A-ako po ang ama niya. Kamusta na po ang anak ko?" nagkatinginan kaming dalawa ni Hugi. Halatang kinakabahan rin ang kapatid ko sa sasabihin ng doctor.

"He made it to survive. He's in good condition right now." napahinga naman kaming lahat ng maluwag sa narinig namin.

Mabuti na lang.

"But..." muli kaming nag-focus sa kung ano man ang sasabihin ng doctor. Bakit? Naputol ba esophagus niya? O 'di kaya natunaw ang tiyan niya?

Ano ba 'tong iniisip ko, masyadong nonsense.

Napahinga ng malalim ang doctor. "Naapektuhan ng mga pills na ininom niya ang utak niya. May mga chemicals ng mga pills na 'yun na pumasok sa utak niya. 'Pag nagising siya, expect niyong magbabago ang pang-uugali niya." natahimik ang paligid sa sinabi ng doctor.

Nalulungkot at nag-aalala. 'Yun ang masasabi kong maiipinta sa mukha naming lahat.

Hindi. Hindi pwede 'yun.

Kahit na palatawa, maingay, puro pang-aasar at kain lang ang alam niyang gawin sa buhay, kahit kailan hindi namin hiniling na sana magbago siya o mamatay kahit na minsan nakakainis siya. Kahit na puro kalokohan 'tong alam niya at parating nanganganib ang buhay niya dahil 'dun, kahit kailan hindi kami nagsasawa na paulit-ulit siyang iligtas.

Alam naming lahat na hindi niya kayang makapanakit ng tao ng sobra-sobra. Yes, he can push you so hard pero hanggang diyan lang siya.

We can all say na siya ang pinakamahina sa aming lahat. We're all can be pictured out as wolves except Jefferson. He's just an helpless pup.

Mahal namin ang isa't-isa. Kapag nawala ang isa, siguradong magiging manghina ang buong grupo.

Bahala na! Ang importante, buhay si Jefferson. Matatanggap naman namin siguro ang bagong pang-uugali niya, 'diba? Siguro magbabago lang siya ng konti.

Suguro nga. Pero iba talaga 'pag 'yung talagang 'siya'.

"D-doc, is there something we can do to that so that his attitude won't change?" napatango ang doctor sa tanong ng kapatid ko. At the second time, napahinga ulit ako ng maluwag.

May solusiyon naman pala 'eh. Pa-suspense pa 'tong si Doc.

"I forgot to tell you. Babalik 'din siya sa dati niyang pang-uugali once na maubos ang chemicals na nasa utak niya. Siguro kailangan niyo siyang tiisin for two weeks or a month. It depends sa development progress niya." at 'di ko namalayang nakangiti na pala ako.

Masaya na akong buhay pa ang pinakagago naming kaibigan. Palagi na lang siyang nasa bingit ng kamatayan. Pero, iba 'yung ngayon. Sinadya niyang patayin ang sarili niya.

Atleast safe na siya ngayon.

"And by the way," ibinaling naming lahat ang atensiyon namin kay Doc. "I'm Ms. Klea Amos, the doctor in-charge in taking care of Mr. Jefferson Han." we smiled to her.

Two weeks or a month is not that long enough, right?

Pero ang katotohanang nag-aalala ako ng sobra kay Jefferson. Me and him had a little secret. Hindi ko kasalanan kung aksidente kong nalaman 'yun. Pinangako ko sa kanya na hindi ko 'yun sasabihin kahit kanino at isa pa, hindi ko naman sikreto 'yun para ipagsabi. No one knows what he's doing except me.

Of course Axel knows. Siyempre kailangan niyang malaman ang lahat. I need to report it. Siyempre bahagya lang diyan ang sinabi ko sa kanya. Hindi naman lahat.

Jefferson Han can be so very different. And I think no one saw this side of him except me. No one saw him na ganyan maliban sa akin.

No one knows that this Jefferson Han can be so very dangerous like us.