Help Me, I'm Dying | BL [EDITING]

[48]

Steven's POV

Napakasakit pero kailangan kong gawin. I can't do anything but to cry habang nakikita kong binubugbog ng sarili niyang kapatid ang pinakamamahal ko.

Nararamdaman kong nanghihina na siya pero hindi pa rin tumitigil si Jenny sa pambubugbog sa kanya. Lumuhod at kwinelyuhan niya si Jefferson "This is for everything you've ruined!" napasigaw si Jefferson sa sakit ng sikmuraan siya ni Jenny.

Napayukom ako ng kamao ko. Naglalagablab ako sa galit pero kailangan kong kontrolin ang sarili ko para kay Jefferson. Ayokong magalit siya sakin at isipin niyang wala akong tiwala sa kanya.

Bumitaw si Jenny sa pagkaka-kwelyo niya kay Jefferson at nginisihan ako. Nagtagpo ang aming mga mata.

Humanda ka sa akin, Jenny Han. Sumosobra na kayo ni Jason sa lahat ng ginawa niyo kay Jefferson. Minahal at nirespeto niya kayong dalawa pero ano ang ginawa niyo? Mga wala kayong kwentang kapatid!

Mas nagbaga ang galit ko ng marinig siyang humalakhak. "Don't  worry, Steven. Baka sa susunod mong pag-iyak... sa libing na ng boyfriend mo." at napadpad ang tingin niya kay Jefferson na nakayuko't hinihingal.

Gusto kong sigawan siya't sugurin but, no— I can't break my promise to my beloved boyfriend. Pinilit kong ipikit ang mga mata ko at huminga ng malalim para pakalmahin ang sarili ko.

Tumayo si Jenny sa pagkakaluhod niya at sinamaan ng tingin si Jefferson. "Pasalamat ka, ganyan lang ang inabot mo sakin. Be thankful because I'd let you breath this time." tumalikod siya sa amin at umalis na sa silid na 'to.

Talagang dinoble niya ang pagkaka-padlock to make sure we can't go out. Wala akong planong ipilit na ilabas kaming dalawa dito because I know— papunta na dito ang mga kutong-lupa na 'yun para iligtas kami. Baka mas masasaktan ang baby ko kapag nakalabas kami.

Agad akong pumatong sa kanya at iniangat ang kanyang mukha. Mas bumuhos ang mga luha ko ng makita ang nakaka-awa niyang sitwasyon.

That Jenny Han, really—

Napaka-rami ng kanyang mga pasa sa mukha at tumutulo ang sarili niyang dugo sa kanyang labi. Ginamit ko ang t-shirt ko para punasan ang dugo sa kanyang labi. "J-Jefferson, baby— I'm s-so s-sorry." mahina siyang ngumiti sa akin.

Naluluha ang kanyang mga matang nakatitig sa akin. I can feel his hands wiping all my tears away. "Steven ko, 'wag ka ng umiyak. Ayos lang ako. Wala 'kang kasalanan." halos pabulong niyang sabi. I can help but to cry even more ng makita siyang ngumiti.

Jefferson Han— he's the only person in the world who changed me, who made me so soft and made my heartbeat fast. Iba siya sa lahat ng taong nakilala ko sa mundo.

Inayos ko ang pagkakaupo niya at hinalikan siya sa noo. Hinubad ko ang hoodie niya— I'm trying to control myself not to scream in anger ng makita ang napaka-laking pasa to make the image of his abs ruined.

I let my fingers run around to his abs, not breaking an eye contact with him. Minasahe ko ang kanyang buhok using my another hand. I can tell that he likes it.

Kahit ganito lang ang magagawa ko para mapagaan ang nararamdaman niyang sakit sa katawan niya.

I gave him a peck in his forehead. "Let me kiss you babe— let me please you." binalot niya ang kanyang mga braso sa leeg ko. I leaned closer and kissed his lips lightly. I don't care if his lips tastes weird— lasang-lasa ang dugo niya.

Nilipat ko ang mga halik ko sa kanyang mga mukha. I lightly kissed his bruises, licking it lightly. I can hear him lightly moan. "Steven." "Hmm?" and again, I kissed his lips passionately.