SİYAHIN ÖTEKİ YÜZÜ "KİTAP OLDU" 4. Baskısıyla raflarda" #wattys2015

4.Bölüm Karanlık Bakışlar

"lucky0326" Bölüm senin umarım beğenirsin.Kış Masalı hikayesinden beri birlikteyiz.Güzel yorumlarından tanıyorum seni.İyi okumalar💜"

Sonbahar ılık esintisini ağaçların yapraklarında gösterirken Zeynep erkenden kalkıp hazırlandı. Kahvesini içip sanki acelesi var gibi çantasını kontrol eder etmez kapıyı örtüp evden çıktı. Dediği gibi arkasından sessiz ve karanlık bir ev bırakarak. Bugün ilk iş günüydü ondandı tüm heyecanı. Yoğun bir hastane olduğunu biliyordu özellikle yazmıştı tercihlerinin arasına. O yoğunlukta biraz olsun kafasını dağıtıp kendisiyle konuşmamak için. Yorulmuştu yıllardır sorup sorup cevap alamamaktan. Kaskını takıp çalıştırdı motorunu. Pazartesi İstanbul'un trafiği çok yoğun olurdu biliyordu o yüzden çok erken çıkmıştı evden. Kalbinin derinlerinde sıkıntı ,heyecan ,korku gidip gelirken çoktan yoğun trafiğe çıkmıştı bile. Kırmızı ışıkta durduğunda gayri ihtiyari gözü yanındaki arabalara çarptı. Kendine bakıyorlardı yine! Alışmıştı artık ama sıkılmıştı aynı zamanda. Mahalle baskısı denilen şey başkalarının gözüyle uygulanıyordu kendine. Mahalle baskısı yok diyenler için içinden çok hoş olmayan şeyler söylerken yeşilin yanmasıyla kendine bakan insanların bakışından bir an önce kurtulmak için hızla motorunu sürüp gözden kayboldu.

Hastanenin otoparkına motorunu park edip kaskını başından çıkardı. Çalışacağı hastaneye uzun uzun baktı. Burada çalışacaktı artık beş sene boyunca. Uzmanlık diplomasını alır almaz yapacağı şeyler o kadar çoktu ki. Kaskı elinde hastaneden içeri girince personelin dikkatini çekti. Herkes dönüp ona bakıyordu. Aldırış etmeden direkt asansöre binip yukarı çıktı. Görevliyle konuşup istediği şeyi öğrendikten sonra hemşire odasından bir anahtar alıp dolabını açtı ve kaskını yerleştirdikten sonra doğruca yürümeye başladı koridordan. Kapıların üzerindeki isimlere bakarak giderken aradığı ismi görünce birden durdu. Kapıyı çalıp "gel" sesini duyduktan sonra içeri girdi.

Masasındaki bilgisayara dikkatle bakan saçları dökülmüş top sakallı yaşlı adam başını kaldırıp gözlüklerinin üzerinden Zeynep'e bakınca yüzünde beliren gülümsemeyle ayağa kalktı hemen:

"Zeynep!"

Zeynep hafif tebessüm ederek doktorun yanına gelip elini uzatıp sıktı:

"Merhaba hocam nasılsınız ?"

"Zeynep yine mi resmiyet? At artık şunu üzerinden ben sıkıldım sen sıkılmadın. Benim Engin Toprak, hocan!"

Zeynep bir şey demeden Engin Zeynep'e sarılmıştı bile içten sıcak bir şekilde. Bu kadarını beklemiyordu çok alışık değildi insanlardan ilgi görmeye. Kollarını çekinerek de olsa kaldırıp sarıldı hocasına. Üniversitede okurken bu hocası çok ilgilenmişti Zeynep'le. Zeynep bunu bilmesine rağmen yine de geri durmuştu. Engin hoca Zeynep'i araştırıp öğrenmişti geri durmasının sebebini. Bu onu daha da yaklaştırmıştı Zeynep'e. Baba gibi ilgilenmişti. Burs ayarlamaya çalışmıştı ama Zeynep'in yüklü bir burs aldığını öğrenince geri çekilmişti.

Zeynep burs alıyordu ama nereden geldiğini bilmiyordu. Aldığı burs çok yüklü bir burstu. Mehmet ayarladığını söylemişti bursu. O burs sayesinde kimseye yük olmadan bitirmişti tıp fakültesini.

Hocası onu zorla oturtup kahve istedi odaya. Zeynep hocasıyla kahve içerken okuldan sonra ne yaptığını Amerika'yı anlattı:

"İşte hocam böyle. Bugün de buradayım ilk iş günüm ve erkenden geldim. Siz nasılsınız ne yaptınız?"

"Artık yaşlandım Zeynep. Seneye emekli olacağım. Karımı alıp dünyayı dolaşmayı düşünüyorum. Bayrağı size devrediyorum yani artık benden bu kadar."