Her Şeyden Habersiz -Tamamlandı-

7. Babası Kim?

Foto:John

Derin telefon ekranındaki isme bakarken Jane "Açma." dedi. Derin bir ona bir de Jane'e baktıktan sonra derin bir nefes aldı ve telefonu açtı. Bir süre sonra Ryan'ın sesi yankılandı kulaklarında. "Merhaba Derin."

Geçen o kadar zamandan sonra onun sesini duymanın verdiği garipliğin üstüne onun hiçbir şey olmamış gibi konuşması sinirlerini bozmuştu. "Hayırdır Ryan, sen işin düşmezse beni aramazsın." dedi alaycı bir ses tonuyla.

Jane Derin'e onaylar bir bakış attığında Derin Ryan'ın hüzünlü sesini duydu. "Yapamıyorum." Derin ne diyeceğini bilemez bir şekilde birkaç saniye bekledi. Ne acı bir cümleydi bu böyle? O da yapamıyordu. Uzak duramıyordu. Geçen o kadar zamana rağmen hem de.  "Anlamadım, neyi yapamıyorsun?"

Ryan sıkıntılı sesiyle "Beni iyi anladığını biliyorum Derin. Sensiz yapamıyorum, bak istersen çocuk da yapabiliriz kabul ediyorum." dediğinde Derin yanağına süzülen bir damlaya engel olamadı. Pamir onu görecek korkusuyla diğer odaya geçerken "Bunun için biraz geç kalmadın mı?" diye sordu. 

Ryan'ın iç geçirdiğini duyabiliyordu. "Gurur yaptım, hiç kimseye ihtiyacım olmadığını kanıtlamaya çalıştım ama anladım ki doğru değilmiş Derin." 

Derin Ryan'ın onu nasıl sevdiğini hep biliyordu. Bundan aslında hiç şüphe duymamıştı. Sadece çocuk istememişti. Derin canının acıdığı o kadar zamandan sonra Ryan'ın da canının acımış olmasına mutlu olacağını düşünmüştü hep ama öyle olmadığını anlıyordu şimdi.  Gözlerini kapatarak ona söylemesi gereken en önemli şeyi söyledi. "Yapamam Ryan." Pamir'i kabullenmeyeceğini biliyordu zaten istersen çocuk yapabiliriz derken de çaresizlikten kabul ettiğini anlayacak kadar iyi tanıyordu onu.

"Neden?" 

"Çok geç kaldık Ryan, benim bir çocuğum var zaten. Bunun için birine ihtiyacım yok. Bu kadar sene ne yaptıysan onu yap  ama sakın bana geri dönebileceğini sanma." dedikten sonra telefonu kapattı. 

Derin telefonu yatağına fırlattıktan sonra yatağa oturdu sinirle. "Bu kadar geç kalmak zorunda mıydın?" diye fısıldadı acıyla. Onu kaybetmiş olmayı hala sindirememişken onun bunu kabullenmeye çalışması canını yakmıştı işte. Derin derin nefes aldı. "Oğlumla çok mutlu bir hayat geçireceğim ve sen de yaptığın hata yüzünden hayatın boyunca pişman olacaksın." Oğlunun yanına gitti ve Jane ona bakarken oğluna sımsıkı sarıldı. "İyi ki varsın bebeğim." dedi. Pamir  annesinin bu davranışa anlam veremediği için  oyun oynamaya devam etti.

***

Minik bir beden yatağa yavaşça tırmandı. Sonrasında minik dudaklar annesinin yanaklarına gitti. Yanağında ıslaklık hisseden Derin tek gözünü açıp baktığında gülümsedi. Minik oğlunu kendine çekti ve onun boynuna öpücükler kondururken Pamir'in kahkahaları doldurdu odayı. Bir süre sonra Derin oğlunu yanına yatırıp ona kollarını doladı. Onu hiçbir şeye değişmezdi. Büyük ve gerçek aşka bile. Parmaklarını minik oğlunun saç buklelerinden içeri sokup aşağı çekiştiriyordu yavaşça. Oğlu ise halinden memnun bir şekilde elini ayaklarına götürüp tutmaya çalışıyordu.

Pamir'e sarılıp "Biraz benimle uyu." diye fısıldadığında oğlu onun göğsüne yaslanıp gözlerini sımsıkı kapatınca Derin gülümsemeden edemedi.

Bir süre sonra Jane'in  "Ben çıkıyorum." sesini duydu.

Derin oğluna "Hemen geliyorum." diyerek yataktan kalktı. Jane'i kapıdan çıkmadan yakaladığında "Jane John'a selam söyle." dedi.

Jane ona dönüp "Neden gelip sen söylemiyorsun?" dediğinde Derin göz kırptı. 

"Senin söylemen çok daha etkili."