Słowianka, Smoki i Wikingowie | Jak Wytresować Smoka

Rozdział 23. Totalny bezsens

Leonard siedział na łóżku, bębniąc palcami o okładkę zeszytu. Nogi miał przykryte kołdrą, a jedna, zdrowa, robiła przy tym za prowizoryczną podkładkę pod wspomniany zeszyt. Jego zachowanie zaczynało już działać na nerwy siedzącej na łóżku obok siostrze.

- Weź się czymś zajmij. - mruknęła znad własnego zeszytu, w którym usilnie próbowała coś narysować.

- Łatwo mówić, kiedy możesz chodzić. - odparł tamten.

Lilia wyprostowała się i spojrzała na niego spod przymrużonych powiek.

- Przypominam, że to nie ja wdałam się w samobójczy pojedynek i to nie ja teraz muszę się kurować. - powiedziała.

Chłopak tylko westchnął. Rzeczywiście, teraz sam musiał przyznać, że szwendanie się z toporem po wiosce było wyjątkowo głupim pomysłem. Jeszcze głupszym było odpowiadanie na zaczepki Sączypota. A już szczytem głupoty była próba samodzielnego dojścia do chaty szamanki.

Przecenił swoje możliwości, źle ocenił swoją ranę, a w efekcie omal się nie wykrwawił. Zemdlał gdzieś w połowie drogi, a obudził się dopiero we własnym łóżku z już opatrzoną nogą. Nawet nie wiedział, kto go zaniósł do Gothi. Przecież nie Sączypot, który sam nie mógł chodzić.

Zapadła cisza, przerywana tylko skrobaniem węgla o pergamin. Leonard przez chwilę przyglądał się siostrze, po czym wreszcie nie wytrzymał:

- A co tam rysujesz?

Dziewczynka trochę wahała się nad udzieleniem odpowiedzi.

- Takiego tam... bohatera. - wzruszyła ramionami.

- Jakiś nowy? - zainteresował się brat.

- No... tak. - powiedziała. - Taki chłopak, który został zmieniony w smoka.

- Coś więcej? - uniósł brwi blondyn.

Lilia wreszcie się przełamała. Odłożyła zeszyt i usiadła wygodniej.

- To jest zupełnie nowy pomysł i nie wiem jeszcze, jak go nazwać. - zaczęła. - Ale ten bohater to taki biedny i wiecznie poniżany przez rówieśników chłopak, który pewnego dnia uciekł do lasu. Wszyscy szukali go bezskutecznie przez kilka dni, aż w końcu uznali, że musiał go zabić jakiś smok. Albo on sam.

Leonard nagle drgnął.

- Dlaczego ty musisz wszędzie wciskać czyjeś alter ego? - zapytał.

- Nie myślałam o tym... - siostra popukała się w brodę. - Może dlatego, że wtedy historia jest ciekawsza?

Młody wiking w milczeniu wsparł czoło na dłoni.

- Dobra, co dalej? - spytał. - Bohater jednak nie umarł, tylko zmienił się w nocną furię?

Dziewczynka się zastanowiła.

- Kurczę. - powiedziała. - To rzeczywiście jest zbyt przewidywalne. Niech więc zmieni się... w szepczącą śmierć!

- I to mi się podoba. - przyznał brat.

- Parę lat później wiosce naprzykrza się właśnie szepcząca śmierć. - Lilia wyraźnie się wciągnęła w opowiadanie historii. - Budynki się osuwają, nocą robią się ogromne dziury w ziemi, a do jednej z nich w końcu ktoś wpada. Wtedy najodważniejsza wojowniczka na wyspie ofiaruje się wykończyć potwora. Po epickim pościgu w podziemnych korytarzach wreszcie dopada smoka i... nie zabija go.

- Czemu? - zapytał Leonard.

- Nie wiem jeszcze, potem domyślę jakiś sensowny powód. - siostra machnęła ręką. - Zaprzyjaźnia się ze smokiem, a ten w końcu przenosi się poza wioskę. Potem wojowniczka jeszcze się z nim spotyka, a pewnego dnia smok zmienia się w chłopaka, który wcześniej zniknął.