TOO YOUNG TO LOVE (concluded-for editing)

Chapter 17:

3rd UD for today. Para One-time Bigtime ang pag-update... Baka maging busy ako this next two weeks eh.

--------------------

Shekinah's Perspective

Maaga ang dismissal kaya umuwi na ako agad sa bahay. Sa kusina ako dumeretso kasi medyo nagugutom na ako. Hindi effective ang doughnut ni Edward! nakita ko si Das na nakaupo sa dining table at may tinitingnang picture. Nilapitan ko siya at tiningnan ko ang picture na kanina pa niya pinagmamasdan mula sa kanyang likod. Nakita kong si Mom yun.

<Shekinah's Mom's, Geraldine, picture on the side>

Syempre nagulat ako. buong akala ko wala nalang si Mom para sa kanya. Akala ko wala ng care...

"I still love you, eggpie..." he whispered.

Eggpie and endearment nila. Ang tagal kong hindi narinig yun. At narinig kong sinabi ni Dad na mahal pa rin niya si Mom. This moment brought tears in my eyes.

"Dad." tinawag ko siya.

Lumingon siya at nagulat. my Dad is Crying. He is really crying. Even boys do cry. it's not a sign of being weak or gay. It's a sign that we are alive. That we have emotions too. After all, by crying, the doctors can identify if a baby is alive or not after delivery. I hugged him. He hugged me even tighter.

"Dad, do you still love mom?" siryoso kong tanong. Pareho kaming umiiyak.

"Yes, baby. i love her so much. In fact,  the moments that we are away from each other made me love her more and more. If only I can bring the past back. We might still be a complete and happy family." he said while looking in my eyes.

"Dad, I love you. And trust me, Mom still loves you too."

Yes, alam ko. Sa araw-araw ko ba namang kasama si Mom. May mga times na umiiyak din siya tapos inaakap nalang niya yung unan. Iniimagine ata na yun ay si Dad. May portrait si Dad sa bahay namin sa Manila. Meron ding times na umiinom si Mom at tumititig lang doon sa portrait.

Di ko alam kung ano ang sasabihin ko. Basta ang alam ko, masaya ako kasi nalaman ko na hindi nawala yung love nila sa isa't isa pero malungkot kasi umabot pa sa hiwalayan ang love story niya. pero may hope naman na magkabalikan sila diba?

"Baby, i guess you are old enough to understand this. Naghiwalay kami hindi dahil wala na ang pagmamahal. Dahil sa time. We can't find time for each other. Busy ako sa business. Siya naman sa office na pinapasukan niya. She can work naman dun sa business natin kaso ayaw niya. Love na din daw niya kasi ang ambiance dun sa pinagtatrabahuhan niya noon. Dumatin sa point na parati namin yun pinag-aawayan. Remember noong magkasakit ka once?" he stopped. I nodded. "Wala kami pareho. Busy ako sa business at siya naman, busy sa office. Yaya lang ang nag-alaga sayo noon."

Patuloy na umagos ang mga luha sa mga mata namin. Touched ako kasi sinasabi ni Dad ang dahilan ng hiwalayan nila at unti-unting ipinapaintindi sa akin.

He continued. "Yun, baby... Yun ang major fight namin. Nag-away kami kasi ako ang mas may hawak sa oras ko at pwede ko naman iwanan sandali ang business pero hindi ko ginawa. Dahil doon, naghiwalay kami. I'm sorry..." He kissed me in my forehead.

"No, Dad. Wala kang kasalanan. Neither of you. MAy tamang time po para sa lahat. May reasons po behind what happened. Maybe to teach all of us a lesson. I love you both, Dad. You know what, inggit na inggit ako noon sa mga classmates at friends ko na buo ang pamilya. Pero ngayon, hindi na. Kasi kahit hiwalay kayo ni Mom, you both try to extend your love and caress for me. You also love each other."

"How can you say that?" Tanong niya...

"Trust me, Dad." Tipid kong sagot.

Lumipas ang mga oras na paulit-ulit kong naririnig ang mga sinabi ni Dad.  Tagos sa puso ang  heart-to-heart talk namin. Sa lahat ng nangyari sa akin ngayong araw, ito yung pinaka-tumatak hanggang sa pagtulog ko. Pero hindi talaga ako nakatulog ng maayos...

~READ.VOTE.COMMENT.RECOMMEND

Kayo na po bahala. I hope na na-touch ko ang mga puso niyo...