Still And Still

Chapter 40-COMEBACK

STILL AND STILL
Chapter 40:(COMEBACK)

Shinna POV*

Kinabukasan. Pag gising ko ay nag madali na  akong naligo para sa duty ko.

Hindi ko naman naabutan si kael dahil pumasok na sya pero may iniwan naman syang letter sa may ref namin

Shinna Maaga akong umalis huh may kikitain akong client susunduin naman kita mamaya.. Bye ingat:)

Nakita ko namang may nakahain ng pagkain sa lamesa.

Bacon, nuggets, itlog, hotdog.. Simple lang ang luto nya pero atleast marunong na sya.

Magaling ka kasi shinna magturo haha.

Kumain muna ako atsaka ako bumyahe papuntang ospital.

Hindi naman gaanong Maraming ginagawa dahil okay na ang pasyente ang Iba ay nagpapagaling nalang.

Naupo muna ako sa dest ko at tinignan ang mga papel na nakalagay dun.

Mayamaya.

"Doc shinna.. Doc Eric is calling you.. You need in the emergency room?"  biglang sabi sa akin ni nur zhell

"what? Why? What happen?" sabi ko atsaka tumayo at mabilis na naglakad papuntang emergency room

"Mrs. Cansillio is in the emergency room."  sagot nya ibig sabihin  manganganak na sya.?

Shit..kinakabahan nanaman ako..

Dali dali naman akong pumunta sa room nya. Nakita Kong nalalaybor na sya. Pinahiga ko na sya at tinignan kung malapit nang lumabas ang bata.

Kaya mo yan shinna.. Kaya moyan..

Ng matapos..

"where's my baby doc?" tanong sakin ng pasyente kong kakapanganak lang

Hindi ko alam ang gagawin ko at paano sisimulan ipaalam sa kanya ang nangyari sa anak nya

"sorry miss cansillio "yun lang ang naisagot ko tsaka tinalikuran sya sinabihan ko naman ang nurs na kasama ko na ipaliwanag sa pasyente ang nangyari sa anak nya at tsaka lumabas

Naiiyak ako sa katotohanang di ko kayang magpaanak ng tama. Tuwing gagawin ko yun inuunahan ako ng kaba..natatakot akong may mamatay sa sarili kong mga kamay

Halos marinig ko ang iyak ng ina pati, ako naiiyak habang naririnig ko sya. Paalis na ako kwarto ni ms cansillio..feel ko kasalanan ko kung bakit namatay ang bata..feel ko pinatay ko ang bata..feel ko sinisisi ako ng mag asawa

Hindi ito ang una kong ginawa. Hindi rin sya ng una kong pasyente na mangaganak, nagagawa ko naman ng tama pero hindi ko talaga makaya na may namamatay. Lahat naman natatakot na may mawala sa buhay ng isang tao kung ang kamag anak naghahapis dahil nawalan sila ng kamag-anak, anak man,kapatid man o maging magulang. Ganon din ang nararamdaman naming mga doktor kapag may namamatay

Nanumbalik muli sa akin ang mga alala na naramdaman ko nung nawala ang baby ko. Hindi ko naman naranasang mangangak pero pareho kaming hindi man lang binigyan ng tiyansang makita o masilayan man lang ang anak namin.

"hi doc shinna" bati nang mga sumasalubong sakin palabas ako ng ospital. Halos lahat ng nakakasalubong ko ay binabati ako  tinatanguan ko naman sila at binibigyan ng tipid na ngiti derederetso lang palabas

"you look tired" salubong sakin ni Kael tsaka ako pinagbuksan ng pinto ng kotse

"yeah" tipid na sagot ko tsaka sumakay sa kotse nya  inantay ko sya sumakay "buti sinundo moko?walang client?" tanong ko pa dito tsaka nya inistart ang kotse

"wala...ah.." panimula nya " i have a good news to you !" tsaka lumingon sakin habang nag dadrive tumingin naman ako sa kanya

" what?"tsaka kinuha ang alcohol sa bag

"babalik na tayo sa pilipinas" sabay hininto ang kotse

"that not a good news" pagmamataray ko sa kanya tsaka binalik ang alcohol sa bag

"pero diba.." sabay binigyan ako ng pagtatakang tingin. Pinutol ko ang sinabi nya

"whatever"

" ayaw moba?"

"what do you think?" tipid na sagot ko "okay then." sabi ko tsaka nya inistart ang kotse .Hindi ko na sya pinansin tumingin nalang ako sa bintana at inalala ang mga maling nagawa ko alam ko na may gusto pa syang sabihin pero ayoko nang marinig yun

Pagkauwi namin dumeretso ako sa bathroom para maligo pagkatapos ko maligo dumeretso ako sa kama ko tsaka humiga

Hindi pa ako handa g  bumalik sa pilipinas.. Sa haba ng panahon eto padin ako iniisip ang mga katangahan ko na ginawa ko sa pilipinas..ang mga kabobohang disisyon ko.. At lalong lalo na ang mga iniwan ko sa pilipinas

Di ko namalayan ang pagpatak ng mga luha sa aking mga mata

"shinna... Dinner is ready" sabay pasok sa kwarto ko "what happen.. Why are you crying?" dagdag pa nito

"huh? Hindi ah napuwing lang ako" sabay punas sa pisngi ko "tara na" sabi ko sa kanya tsaka tumayo pero hinawakan nya ako sa kamay ko

"hindi kapa ba ready bumalik sa pilipinas? Sabihin mo lang. Mag iistay pa tayo" tanong nya sakin tinignan ko ang kamay nya na nakahawak sakin tsaka nya tinanggal.ngumiti naman ako para di sya mag alala pa

"ready na ako.. Tara na kakain na diba sabi mo " tsaka ko sya tinalikuran at lumabas

Hindi ko na pinahaba ang pag uusapan namin dahil wala ako sa mood. Kanina sa ospital ngayon naman paguwi sa pilipinas.

Handa na ba talaga ako?

"tahimik ka ata masyado" sabi nya sa kalagitnaan ng pagkain namin hindi sya lumingon sakin pero alam kong inaantay nya akong sumagot tinignan ko naman sya na nilalaro ang pagkain nya "hindi ako sanay! May nangyari ba?" dagdag pa nya

"may pasyente ako kanina.. Nanganak  sya.. Natatakot ako kael feel ko nakapatay nanaman ako ng bata..feel ko kasalanan ko yun"  nagbabadya naman ang luha ko

" yun bayun nagpapacheck-up sa inyo?si---Mrs. Cansillio yun diba?" tsaka ako tumango " eh diba mahina ang kapit nang bata ?hindi mo kasalanan yun shinna ginawa mo lang ang parte mo.. At ang pagbuhay sa patay ay hindi mo trabaho" sabi nya

" pero kung titignan Kael kayang kaya ko yun pero anong nangyari? Namatay ang bata kael dahil saki-"

"hindi mo kasalanan yun! Tadhana nya yun"

"pero tayo ang gumagawa ng sarili nating tadhana. At nakasalalay sakin ang tadhana na sinasabi mo"

Natahimik sya at dina sumagot  pa. Natapos na kame kumain nagligpit muna kame atsaka pumunta sa sari-sarili  naming kwarto

Lumipas din ang ilang linggo ito kame ngayon at nang eempake at pabalik na sa pilipinas

"tapos kana bang mag impake aalis na tayo baka malate tayo pa flight natin" tsaka umupo sa kama ko " don't worry nandito lang ako" ngumiti sya kaya ngumuti din ako

"yeah"

Tsaka dumeretso sa airport nanginginig ang mga kamay ko sa katotohanang pauwi na kame sa pinanggalingan ko 10 years na ang nakalipas pero ito padin ako hindi maka move on sa nangyari

Continue....