Still And Still

chapter 72-ACCIDENT

STILL AND STILL
Chapter 72:(ACCIDENT)

Selena POV*

"What? Anong nangyari?" napatayo ako sa gulat na may tumawag sa akin

"Nandito sya sa ospital nyo!" sabi sa kabilang linya

"Kamusta sya?" nag aalalang tanong ko

"Okay na sya... Kaso hindi pa sya gumigising!"

"Thank you nurs cha. Papunta na ako.. Please wala sanang makakaalam na natuklasan mo  sa kuya ko okay.. Thank you!" sabi ko atsaka binaba na ang tawag.

Kinuha ko muna ang shoulder bag ko atsaka nagmadaling lumabas at sumakay sa kotse ko. Nang makarating ako sa ospital nakasalubong ko si tristan.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Ah..ho-honey!" sabi nya atsaka ako hinalikan sa pisngi

"What are you doing here?"

"Ahh.. Na-napadaan lang! Ikaw?" tanong nya

"Important me-"

Naputol ang sasabihin ko nang biglang tumubong ang selpon ko.

Tinignan ko muna ang screen kung sino ang tumatawag. Atsaka sinagot ito.

"Hello.. Manang anong meron? Napatawag ka?" sabi ko pero nakarinig agad ako nang hindi ka nais nais "wait? Manang? Umiiyak kaba? Anong nang yari? Nasaan si stephano? Bakit ang ingay?" sabi ko

"Bakit aning nangyari?" sabi ni tristan pero hindi ko sya pinansin.

Kumabog agad ang dibdib ko. Feel ko nakarinig ako ng ambulansya.

"Manang sumagot ka? Nasaan ka? Nasaan si stephano!" inis na sigaw ko.

"Ma-ma'am...si....si...si....stephano po... Na-nasa...nasagasaa-"

"What? Pa-paano-paano nangyari yun... Yaya"

"May nangyari ba kay stephano?" tanong ni tristan na nakaalalay sa akin dahil nanghihina ang tuhod ko.. Pero wala akong narinig kundi ang papalapit na ambulansya mula sa kinatatayuan ko. Napatingin agad ako dun. Nakita ko si yaya na unang bumaba...

"Yaya...." sigaw ko napatingin naman sya sa akin .

"Maam!" umiiyak na sabi nya pero hindi ko na sya nagawang pansinin nang nakita ko si stephano na punong puno nang dugo feel ko nag slow motion lahat nang bagay. Mas  mabilis pag siguro ang tibok nang puso ko. Hindi ko mapigilan ang sarili kong lumuha sa mga nakikita ko.

"Stephano? Anak.. What happen.... Anak gising..anak!" biglang lumapit si tristan at ginigising si stephano. Pero pinatabi lang sya nang mga nag bubuhat kay stephano at minadaling pinasok sa ospital. Hinila naman ni tristan ang kamay ko at sabay kameng sumunod sa loob.

Wala akong masabi.. Feel ko napipe.. Ako at hindi marunong makapagsalita. Parang nakalimutan ko narin sigurong huminga dahil sa kakaiyak.

I know na hindi ko totoong anak si stephano at hindi sya nagmula sa sinapupunan ko. Pero hindi ko maiwasang masaktan dahil minahal ko nadin sya at tinuring sya ng anak.

Huminto lang kame nang hinarang na kame ng ibang nurs dahil nga nasa E.R na kame.

"Ano ba.. Bakit mo ba ako hinaharang? Do you know me? Gusto mo bang ipatanggal kita dit-"

"Kalma lang po doc. Selena.."

"Kalma? Doctor ako... Ako nalang  ang mag oopera sa anak ko pwede... Kaya umalis ka sa harap ko...."

"Selena... Ako na ang bahala... Hindi ko pababayaan si stephano.." napabaling ako sa likod ko nang may narinig akong nagsalita. Nakita ko si shinna na prenteng nakatayo sa likod ko.

"Siguraduhin mo lang... Dahil baka hindi kita mapatawad kapag may nangyari sa anak ko..!" tumango naman sya sa akin atsaka nilagpasan ako. Napatingin naman ako kay tristan na kausap ngayon si yaya.

Narinig ko na susunduin daw nya dapat pauwi na kaso wala ito sa loob ng room nila kaya napatingin sa labas at nakita si stephano na kumakain. Nang tinawag nya ito ay agad agad tumakbo at hindi namalayan na nakita na may paparating na kotse kaya nabundol ito.

Piniligan ko naman ang sarili ko na sisihin sya dahil alam ko na wala naman sya ng kasalanan.

"Anong plate number? Natandaan mo ba?" tanong ni tristan napatingin naman ako kay yaya na tumango ito.

"XTS7022" sabi nya kaya tumayo si tristan sa pagkakaupo at kinuha ang selpon na nasa bulsa at nagpipindot atsaka nilagay sa tenga nya. Lumayo naman sya sa amin pero agad agad ding bumalik. Kasabay nung ang paglabas ni shinna sa loob ng E.R kaya sabay kameng tumayo ni yaya atsaka lumapit sa kanya para salubungin sya.

"Anong nangyari? Kamusta ang anak ko?" tanong ko naramdaman ko agad ang kamay ni tristan sa kamay ko na parang sinasabi na wag akong mag- alala.

"Okay na sya ngayon.. Pero may problema?"

"Anong problema?" kinakabahang tanong ko

"Shinna? Bakit? Anong problema? Na nangyari ba sa anak ko?" tanong naman ni tristan.

Narinig ko naman si yaya na nagsimula nanamang umiyak pero hindi ko nalang pinansin.

"Hindi naman ganon kalala ang problema. Pero kailangan agad agad na ibig nyo ang hinihingi ko para hindi na lumala pa!"

"Ano nga?" inis na sabi ko

"Kailangan nyang salinan ng dugo!"

At dun ako nagsimula matakot at kabahan? Feel ko lahat nang dugo ko ay nawala at parang feel ko bigla akong namutla. Hindi ko alam kung anong gagawin ko?

Wala na akong narinig pag bukod sa lakad ng kabog nang dibdib ko. Napatingin ako kay tristan na nagtatanong kung bakit ganon ang reaksyon ko.

Ito na ba yung araw? Na mabubuking ako sa kasinungalingan ko? Pero bakit ang bilis?

Hindi ko mapigilang maluha.

Naramdaman ko nalang ang pag kayakap ni  tristan..

"Shhhh.. Okay na si stephano.. Wag ka nang umiyak...sasalinan lang sya madali nalang yun?"

Gusto ko syang tanungin kung magagawa nya padin ba akong yakapin kung sakaling malaman nya na walang sinuman sa amin ang pwedeng magsalin ng dugo dahil nga hindi naman namin sya kadugo? Pero hindi ko magawa.. Hindi ko magawang sabihin o ipaalam sya.

Naramdaman ko ang pagkalas ni tristan sa pagkakayakap atsaka humarap kay shinna.

"Ako? Mag sasalin ako! para sa anak ko gagawin ko ang lahat!" sabi nya

"Ano bang blood type mo?" tanong ni tristan?

"Type O..." sabi nya.

" pero hindi type O si stephano!"

"Edi hindi ako? Si selena... Baka sya ang kadugo...." sabi ni tristan kaya sabay silang bumaling sa akin. Nakita ko agad si shinna na nagtataka kaya naman sumagot ako

"Oo baka ako!" sabi ko Atsaka ngumiti ng peke.

"Pero hindi ka Type A  " sabi na napatingin naman ako kay tristan na naguguluhan sa sinabi nya

"Wag ka nang magbiro shinna... Kame ang magulang kaya alam ko na isa saamin ang kadugo nya.. Ano bang sinasabi mo?" naiilang na sabi ni tristan kaya hindi mapigilan na maluha pero pinigilan ko

"Oo nga.. Kung... Kung hindi sya ang kadugo malamang ako!"

"Wag ka nang magsinungaling!" sabi nya sa akin.

"Shinna!" rinig ko pang sabi ni tristan

"Hindi mo sya kadugo tama ba? Dahil type B kayo!" dugtong na sabi nya kaya hindi ko mapigilan na mapaupo sa sahig 

"I'm Sorry!" sabi ko atsaka tinakpan ang mukha ko. "I'm sorry.... I'm sorry.." sabi ko atsaka nagsimulang hampasin ang dibdib ko at ulo dahil sa ginusto ko pang magsinungaling kahit na dapat hindi na.

Sorry tristan.

Sorry stephano.. Napaka walang kwenta ng tumayo mong mommy... I'm sorry... Kung hindi kita magawang tulungan..

Continue....