The Awkward Moment.

Κεφάλαιο -4-

Ο Angelέρχεται πάντα την κατάλληλη στιγμή. Πάντα καταφέρνει να μου αλλάξει την διάθεση από χάλια σε τέλεια. Το μήνυμα του με συγκίνησε τόσο πολύ. Ποτέ δεν μου μιλάει έτσι... ποτέ δεν μιλάει για τα συναισθήματα του. Πάντα είναι ψυχρός μαζί μου όμως ξέρω πως με αγαπάει πολύ.

Κανένας, ποτέ δεν θα πάρει την θέση σου Angel.

Γράφω με γρήγορες κινήσεις όμως πραγματικά τώρα, ο Angel ενδιαφέρεται στ' αλήθεια για την σχέση που έχουμε. Εγώ πίστευα πως μετά από λίγο καιρό θα εξαφανιζόταν όμως αυτό όχι, είναι ακόμα εδώ.

Θα έρθει η στιγμή που θα φύγεις κοντή και θα με αφήσεις.

Αλήθεια τώρα; Έχει τις ίδιες ανασφάλειες με μένα; Σοβαρά;

Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ κάθε λεπτό. Δεν θέλω να σταματήσουμε να μιλάμε ποτέ. Είσαι μέρος της ζωής μου πλέον. Δεν γίνετε να σε χάσω έτσι απλά.

Όλο αυτό το μελό δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα. Είμαι ρομαντικός τύπος ναι, αλλά δεν τα έχω συνηθίσει αυτά από τον Angel.

Ας αλλάξουμε θέμα... Πως ήταν η μέρα σου;

Εμ καλή... η δική σου;

Μπορώ να πω πως ήταν καλή όμως θα το πω από συνήθεια. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να λέμε πως είμαστε καλά ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και σε σένα μικρή;

Κάθομαι και το σκέφτομαι για λίγο. Ναι η μέρα μου ήταν απαίσια, ειδικά μετά τα νέα που έμαθα όμως όπως είπε και ο Angelέχω συνηθίσει να λέω πως όλα είναι καλά ενώ δεν είναι.

Έχεις δίκιο. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο τις τελευταίες μέρες.

Γράφω τελικά και ακούω την φωνή του πατέρα μου.. Αναστενάζω και κατεβάζω το καπάκι του laptop.

Βγαίνω από το δωμάτιο μου και πηγαίνω προς το σαλόνι. Βλέπω τον πατέρα μου να κάθεται στον καναπέ, έτσι ακριβώς όπως τον άφησα πριν ξεσπάσω πάνω του.

«Τι είναι μπαμπά;» ρωτάω καθώς τον πλησιάζω. Αλήθεια τώρα, πρέπει να πάρει χαμπάρι ότι εγώ με αυτήν την γυναίκα δεν πρόκειται να μείνω.

«Είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μαζί της. Έστω για κάποιο χρονικό διάστημα μικρή μου.» μου λέει και αναστενάζω ενώ κάθομαι δίπλα του.

«Κοίτα μπαμπά, σε αγαπάω πολύ για να σε αφήσω πίσω.» του λέω και με κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο πόνο. Την μισώ τόσο όταν βλέπω τον πατέρα μου έτσι. Αυτός ήταν εδώ όταν αυτή δεν ήταν, τις στιγμές που ήμουν άρρωστη και με φρόντιζε εκείνος ενώ χρειαζόμουν μια μητέρα δίπλα μου, τις στιγμές που έβλεπα αυτούς τους γελοίους εφιάλτες και αντί να έχω εκείνη να με παρηγορεί είχα τον πατέρα μου να μένει ξύπνιος τις νύχτες μαζί μου και τα ξημερώματα έφευγε στην δουλειά του για να μην λείψει σε μένα τίποτα και τώρα έρχεται με ένα θράσος και ζητάει να μείνω μαζί της; Να αφήσω πίσω μου τον άνθρωπο που με αγαπάει περισσότερο από τον καθένα και να ζήσω μαζί της; Είναι τόσο τρελό αυτό.