Love Between Past and Present [Vesalden Series#1]

Prologue

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, loacales, and incidents are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons living or dead, or actual events is purely coincidental.

Please be advised that this story contains SENSITIVE CONTENT, MATURE THEMES, AND STRONG LANGUAGE that are NOT suitable for very young audiences.

Vesalden Series #1: Love Between Past and Present (Completed)

Vesalden Series #2: Love Under Marriage Contract (Completed)

Vesalden Series #3: (Completed)

[Plagiarism is crime]

©Luminous_Lilac

*****

Rebound.

Have you tried being a rebound? Or have you tried using someone to forget?

Minahal nga ba talaga namin ang isa't-isa? O panakip-butas lang talaga?

Sa pagkukunwari ba namin, ni minsan wala siyang naramdamang kakaiba para sa akin?

*****

Love Between Past and Present
[Vesalden Series#1]

Chrystal Aviorre Z. Venerialde.

Hampas ng pang-gabing hangin ang sumalubong sa akin. Madilim ang kalawakan at niyayakap ng lamig ang aking sarili. Masakit pala, masakit pala na tingnan ang nakaukit na pangalan ng anak ko sa kaniyang lapida.

"Baby..." sumalampak ako sa harapan ng puntod ng anak ko. It's been years, but I still can't accept that my daughter is dead. My mind wouldn't accept everything.

Bakit kasi pakiramdam ko hindi patay ang anak ko? Nababaliw na ba talaga ako? Maglilimang taon na pero hindi pa rin ako nakawala sa nakaraan. At sa tingin ko ay hinding-hindi ko matatanggap na patay na nga ang anak ko.

"T-This is mommy... Sorry, I was too late to visit you." I stifle a cry but in the end, I cried so hard. My clenched fist is trembling because of mix emotions I am feeling right now. Hindi ko kayang tanggapin... Hindi patay ang anak ko.

Pero habang nakatingin sa pangalan niya roon sa malamig na puntod, nawalan ako ng pag-asa. It's almost deep of the night, but I'm still here, crying and touching my daughter's grave.

Bakit ang sama ng tadhana? Bakit nawala sa akin ang anak ko?

Pero kahit yata milyon ang tanong na ibato ko sa madilim na kalangitan, walang sasagot sa akin. Kauuwi ko lang galing New York, pero rito na agad ang punta ko. Malalim ang gabi pero wala iyon sa lalim ng sakit na nasa dibdib ko.

"I... promise to always visit you here, baby." sa huli ay kinailangan kong tumayo. Kukuhanin ko ang hustisya ng ikinamatay ng anak ko. Hindi ako papayag na basta na lang iyon palampasin. Gumaling na ako nang tuluyan, kaya dapat ko nang harapin ang maaaring masagupa ko.

But when I turned to leave, I saw a man standing meters away from me. He's holding a bouquet of dandelions—and I know that it's for our daughter.

Ang malamig na titig niya ang nagpa-ugat sa kinatatayuan ko. Ramdam ko ang kakaibang galit na pilit kumakawala sa itim niyang mga mata habang nakatunghay sa akin. Lalo na't umigting ang kaniyang panga habang nakatitig sa akin.

"Why are you here?" his voice is emotionless. It's vague, and very cold. Kung makapagsalita siya parang hindi ako ang ina ng anak namin.

"Prince..." wala sa sariling sambit ko. Pero ni isang emosyon na itapon sa akin, wala. Iniwas niya ang tingin sa akin at nilampasan na lang akong bigla.

"Don't ever visit my daughter again, Avery." His angry voice sent goosebumps on me. It pained me.

Hanggang ngayon ba... ako pa rin ang sinisisi niya sa pagkamatay ng anak naming dalawa?

To be continued....