Ball Boy

6. Bölüm

“Annem ünlü bir balerindi, manzaralı, ferah bir evimiz vardı. Annem terası kendisi için tasarlayıp orayı dans stüdyosu haline getirmişti. Çocukluğum onun evin içinde kuğu gibi süzülüşünü izleyerek geçmişti. Onu izlemek bana o kadar çok huzur veriyordu ki bu yüzden dünyanın en sakin ve uysal çocuğuydum. Yani öyle olduğumu söylerlerdi.” Yüzündeki buruk gülümseme bile o kadar çocuksuydu ki...

“Sen hala sakin ve uysalsın.” Söylediğim şeye sesli bir şekilde gülüp parmaklarıyla oynadı.

“Babam tenis oyuncusuydu, benim gibi. Annemle kariyerleri için ben daha çok küçükken ayrılmışlardı. Hiçbir sorun olmamış gibi görüşmeye devam ederlerdi. Babam arada bana gittiği ülkelerden hediyeler gönderirdi.” Bu anlattıklarını biliyordum. Annesi ve babasının mesleğini, ayrı olmalarına rağmen arada hala görüştüklerini... Birlikte çekinmiş çok fazla fotoğrafları da vardı. Chanyeol yüz olarak tamamen annesine çekmişti. Fiziği ise babasına. “Babam sadece yılda bir kez Kore’ye gelirdi. Bazen iki yılda bir. Yaz tatillerim onu bekleyerek geçerdi. Geldiğinde birlikte çok iyi zaman geçirirdik. Ama bir süre sonra gelmeyi ve hediye göndermeyi bırakmıştı.” Chanyeol’ün anlattığı şeyleri okumuştum. Ama o zamanlar küçük bir çocuk olan Chanyeol’ün hislerini yazılardan okumama imkan yoktu. Bana o haberlerin ötesinde şeyler anlatıyordu çünkü.

“İster misin?” Elimdeki kolayı gösterdiğimde başını sallayıp kabul etti.

“Televizyon izlemeyen, arkadaş edinmek yerine kitaplarla vakit geçirmeyi tercih eden bir çocuktum. Ya da saatlerce bahçede oturup gökyüzünü izlerdim. Beni eğlendiren çok daha fazla şeyler vardı o zaman. Günler, yıllar o kadar hızlı geçiyordu ki büyümeye başladığımı fark edemiyordum. Fark edemediğim başka bir şey daha vardı. Annem yaşlanıyordu ve bu yüzden gösterilerde yer alması zorlaşıyordu. Her seferinde teklifleri reddediliyordu. Bunun yerine küçük çocuklara ders vermeye başlamıştı. Dans verdiği kızlar o dar bale kıyafetleri içinde o kadar güzeldi ki ergenliğe çabuk gireceğimi düşünmüştüm.” Ben içtiğim kolayı püskürtürken o ise kıkırdayarak bana inat yaparmışçasına kolasını yudumladı.

“Ah... Boğazıma kaçtı bir anda.” Bu rezil halime bir şey dememişti. Böyle davranması yanında rahat hissetmemi sağlıyordu.

“O zamanlar bir şeylerin yolunda gitmediğini hissetmeye başlamıştım. Dans ederken bana huzuru veren annem bu sefer hüzün vermeye başlamıştı. Daha çok karşımda yavaşça sönüyor gibiydi. Annem gözümün önünde parlaklığını kaybediyor gibiydi. Adımları dengesizleşip düştüğünde göz yaşlarıma hakim olamayarak her seferinde stüdyodan kaçıyordum. Onu orada yalnız bırakıyordum. Yanına gitsem onun ayağa kalkmasında yardımcı olsam belki her şey daha farklı olabilirdi. Ben daha çocuktum ve sinirsel bir hastalığın ne olduğunu bilemeyecek kadar küçüktüm. Ya da kaçmayı tercih etmiş, küçüklüğüne sığınmış küçük bir çocuktum... Kısa süre içinde annem tek eliyle kahve bile içemez hale gelmişti. Dadım her zaman annemin yanında olurdu. O zamanlar sadece kahramanım olan annemin çöküşünü izliyordum kayıtsızca. Bana huzur veren o ev beni boğmaya başlamıştı. Annemin hıçkırarak ağlamasını duymam beni günden güne büyütüyordu sanki...

Doğum günümde dadım anneme moral olsun diye bütün akrabalarımızı çağırıp minik bir parti vermişti. Uzun zamandır görmediğim kuzenlerim bile gelmişti. Ve ben o zaman ilk defa bu şekilde televizyon izlediğimizi hatırlıyorum. Kuzenlerim çizgi film izlerken oldukça eğleniyorlardı. Onlara katılarak keyiflerine ortak olmuştum. Bu beni normal bir çocuk gibi hissettirmişti ilk defa. Ama çizgi film bitip teyzemin favorisi olan magazin haberleri başladığında artık normal bir çocuk olamayacağımı fark etmiştim. Babamın genç bir balerinle olan görüntüleri ekranda gösterilirken üvey bir kardeşimin olduğunu öğrenmiştim. Henüz doğmamıştı ama babam onu annesinin karnındayken sevip gülümsüyordu. Ben küçük bir çocuktum ve onun gülümsemesine hayrandım. Babam benim hayran olduğum kişiydi. Takip ettiğim spor haberlerindeki her fotoğrafını kesip saklıyordum.