Dzieci wszystkich krwi

Rozdział Dwudziesty Piąty

Pojechaliśmy na zachód Wybrzeża pociągiem, tym samym, który zawiózł mnie do stolicy półtorej roku wcześniej. Pojechaliśmy tam we dwoje. Posiłki mieliśmy zebrać na miejscu.
Simonem Arcadio mieli się zająć Julio i Lucia. Timon podziękował za to mojej pokojówce.
- To dla mnie żaden problem, Strażniku - odpowiedziała - Lubię pańskiego synka.
Pachatec pożegnał mniena dworcu.
- Uważaj na siebie - powiedział mi. Twarz miał dziwnie rozpaloną.
- Dobrze się czujesz, Pach? - spytałam - Nic cię nie bierze?
- Czuję się zupełnie dobrze - zapewnił mnie.
Do miasteczka położonego w strefie równikowej jechaliśmy tydzień. O ile wiem, zbudowano je na ruinach innego miasta, gdzie niegdyś spotkali się Święty Od Oków i Święty od Szabli. Upamiętniono to stosownymi ikonami. Jeden był przedstawiony z twarzą barwy piasku, a drugi z twarzą barwy róży.
Teraz było to spokojne miasteczko. Ulice były pustawe ponieważ bano się rekina. Domy były kolorowe, z kwiatami na parapetach i falującymi dachami. W parku miejskim wyglądało jak w romantycznym ogródku z wodospadem. loże miały swoje siedziby na krańcu miasteczka przeciwległym od morza. Promenada, zwykle pełna restauracji, kawiarni i straganów, pozostawała cicha. Na szerokim rozsłonecznionym rynku stał budynek szkoły pomalowany na tęczowo. Poza tym stały tam dwie świątynie - jedna zwykła, Bogini Matki, a druga Ludu Wybrzeża, oddana Yemayi. Przed obiema świątyniami byli zgromadzeni ludzie, brzoskwiniowi, oliwkowi, złoci, brązowi. Modlili się o ustanie ataków krwiożerczego rekina, składajăc ofiary z kwiatów i przynosząc koraliki.
Jedna z pań która modliła się przed świątynią Yemayi powiedziała nam, gdzie mieszka Selvidio Ibarruri.
- Dwie ulice od rynku w cienkim zielonym trzypiętrowym domu - wyjaśniła.
Poszliśmy tam. Była to ładna kamienica na brzegu ulicy. Była pomalowana na zielono a z okien zwieszały się kwiaty.
Otworzył nam chudy niewysoki facet o złocistej twarzy, długim nosie i brązowych włosach o fakturze wełny. Miał bardzo zielone oczy, mieniące się jak szmaragdy. Nosił kubrak, koszulę, wąskie spodnie i sznurowane buty.
Na mój widok coś rozpromieniło się w jego oczach.
- Jej Wysokość Amaranta, czerwona królowa! - zawołał.
- To prawda - przyznała.
- I tim! Przyjechałeś, dzieciaku!
Był od nas starszy o kilkanaście lat, ale “matkował” nam jakbyśmy mogli być jego dziećmi. W przypadku Timona nie było to zupełnie niemożliwe, patrząc na wygląd Ich obu. Nie sądziłam jednak, by Sidonie Montiel zdradziła męża, i to w takim celu.
Selvidio Ibarruri zaprowadził na wgłąb domu. Meble były lekkie a tapety jasne. Wszystko leżało na swoim miejscu, nie było bałaganu ani kurzu
- Widzę że pedantyzm się ciebie trzyma - zauważył Timon.
- To dla małej - powiedział Selvidio - Chcecie ją zobaczyć?
Zaprowadził nas do żółtego pokoju z różowymi zasłonami. Pachniało tam mydłem dziecinnym i mączką. Na komodzie stały szklane butelki ze smoczkami. Na ścianie były namalowane kwiatki i ślimaki. Wzruszające - pomyślałam.
- Sam malowałem - powiedział Strażnik Okolicy z dumą.
W kołysce, zawinięte w pieluszki, pod kremowym kocykiem, spało dziecko.
- To jest Anastasia - powiedział Selvidio Ibarruri.
Podeszłam bliżej kołyski. Dziecko miało miedziano-morelową cerę i mocno kręcone brązowe włosy. Gdy otworzyło oczy, okazały się zielone. Po tatusiu.
Mała zaśmiała się na mój widok.
- Widzicie? - spytał zachwycony Selvidio Ibarruri - To dziecko wszystkich krwi tej krainy. Brzoskwiniowej, miedzianej i brązowej.
Uśmiechnęłam się. Przed Katastrofą takie dzieci były pogardzane. Teraz mogły żyć w spokoju, kochane przez swoich rodziców.
- Słodka mała - przyznałam.
Zjadliśmy obiad u Selvidia, ostre pieczone warzywa i drób. Podczas obiadu opowiadał nam o rekinie. Z relacji świadków wynikało, że nie był to zbyt potężny mutant. Od przeciętnego rekina różnił się tylko tym, że jadał tylko ludzi.
Już zastanawiałam się, jak go pokonać.
- Może weźmiemy statek i harpun - zdecydowałam. - Albo wrzucimy mu coś buzującego do paszczy, jak w tym filmie sprzed Katastrofy.
- Nie sądzisz, że równie dobrze mogłabyś zabić go swoją elektryczną mocą? - spytał Timon. - Wziąć laskę i w niego wymierzyć?
- Masz rację - przyznałam - Niepotrzebnie wymyślam. - Ale będziemy musieli wymyśleć jakąś przynętę.
- Przecież nie weźmiemy ludzkiego mięsa! - zawołał Timon.
Westchnęłam.
- Ja go zwabię. Przemówię mu do umysłu. A kiedy nie będzie się spodziewał, zaatakuję go błyskawicą. Ty będziesz mnie osłaniał.
- Dobrze - zgodził się.
- Czy myśli pan, że to wypali? - spytałam Selvidia Ibarruri.
- Niejedno już się słyszało o burzowych mocach Waszej Wysokości - odpowiedział. - Wierzę, że zadziałają.
Wieczorem zgromadziliśmy się w jadalni. Selvidio zapalił lampy i otworzył okna, aby nocne powietrzo ochłodziło pokoje. Mała Anastasia spała w kołysce przy jego fotelu. Rozmawialiśmy przyciszonymi głosami gdy rozległy się żwawe kroki i do pokoju weszła kobieta. Miała na sobie czerwoną suknię w górskie wzory i mocne buty. Włosy, czarne jak wodospad nocą, miała spięte ozdobami. Najpierw myślałam, że kobieta jakoś promieniuje, że kontury jej ciała otacza aureola. A potem zrozumiałam. Tak jak niektórzy zmiennokształtni, miała ciało porośnięte srebrnym puszkiem który sygnalizował zwierzęcą część jej natury.
To była Paryasca, żona Selvidia. Na jej widok Strażnik Okolicy poderwał się z fotela.
- Sikoreczko! - zawołał - Wróciłaś!
Przytuliła go. Była od niego wyższa o prawie pół głowy, smukła i silna.
- Postanowiłam zrobić wam niespodziankę - powiedziała.
Potem odwróciła się do nas i rozdziawiła oczy.
- Och, to przecież jej wysokość Królowa - zawołała - I Strażnik Krainy! Jestem zaszczycona.
Przywitaliśmy się. Paryasca spytała, czy jest coś do zjedzenia. Jej mąż powiedział, że może jej odgrzać obiad.
- Sama sobie odgrzeję - odpowiedziała z uśmiechem i zniknęła w kuchni.
Wtedy mała się rozpłakała i Selvidio Ibarruri wziął butelkę żeby ją nakarmić.
- Będę musiał położyć ją spać - powiedział i odniósł ją.
Kiedy wyszedł niosąc Anastasię, Paryasca wróciła z obiadem.
- Dobre serce ma ten mój mąż, co? - spytała. - W mundurze wygląda jak stara nieufna łasica, ale wcale taki nie jest.
- Znam dobrze tę iluzję, pani —powiedział Tim.
Paryasca westchnęła.
- On naprawdę jest uczciwym człowiekiem. Nie pozwoliłby mi umrzeć tylko po to, żeby on miał dzieciaka i cieszył się, że nie jest do końca bezpłodny.
- Mogła pani umrzeć od porodu? - spytałam.
- Na to wychodziło, gdy byłam w piątym miesiącu. Mam słabe serce. I Selvidio powiedział mi, że jeśli tak jest, to on nigdy nie pozwoli na to, żebym musiała umrzeć. Powiedział, że żyję, oddycham, że nie jestem jakimś inkubatorem. Wtedy coś mi zaświeciło w głowie, że ożenił się ze mną dla mnie, a nie dlatego, że przyjechałam do niego dwa miesiące wcześniej i powiedziałam mu o dzieciaku. Ale ja sama miałam takie wrażenie, że jak nie teraz, to kiedy. Chciałam córeczkę któraby odziedziczyła moje zdolności. No i znaleźliśmy doktorkę z darem magicznym kontrolowania narządów, która odkryła, że mogę urodzić bezpiecznie o ile Selvidia podłączy się do mojego serca. Mówię oczywiście w przenośni. I on zrobił to dla mnie. Z radością. Nie wiem, czy mnie kocha tak mocno jak Mercedes, ale mnie kocha.
- Mercedes? - spytałam. Czy Tim mi czegoś nie powiedział?
- Mercedes Silvaña, czarodziejka paranormalna- przyznał niechętnie - Byli ze sobą przez dziesięć lat i rozumieli się doskonale, ale ciągle się zdradzali. Ona zostawiła go dwa lata temu.
- Bo też była w ciąży - wyjaśniła Paryasca - Z jednym magiem pogody. Selvidio udawał, że nie ma żalu, ale się załamał. Poznałam go raz jak był wstawiony i ją wspominał, i zaciągnęłam go do mojej chaciny w górach. Potem to już szybko poszło.
Uśmiechnęła się jak kot. Czułam się nieswojo.
- On panią kocha nawet jeśli pani w to nie wierzy - powiedziałam - Mówił o pani same dobre rzeczy.
- No cóż, właśnie dlatego do niego wróciłam. Bo wiem, że na mnie czeka. On i mała. Trochę się zawiodłam, gdy zobaczyłam, że nie jest do mnie podobna i nie odziedziczy moich mocy. Pewnie nie powinnam, ale... No cóż, najwyraźniej nie było mi przeznaczone mieć córkę, którąbym nauczyła mojej mocy.
- Ma pani śliczne dziecko - powiedział Timon.
Paryasca posłała nam ten sam tajemniczy uśmiech.
- Wszyscy mi to mówią - stwierdziła, wzruszając ramionami.
Pomyślałam, że gdybym miała dziecko z Timem, a nie z Pachatekiem, to może też by tak wyglądało. Dziecko pomiędzy krwiami. Dziecko wszystkich krwi.

Wyjaśnienie: Jeśli chodzi o aluzje historyczne, to już nie będę podpowiadać:D oprócz tego, że dwie mężczyzny😉 w ówczesnych rurkach się spotkały😋
Jeśli chodzi o wątek “medyczny” odcinka, to pomyślałam, że skoro już jesteśmy w czasach postapo, to ludzie pewnie częściej będą cierpieć na różne wady płodności. I w przypadku Selvidia wymyśliłam, że on “prawie” nie może mieć dzieci.