[D0]PRZERWANA BAŚŃ

II.Możemy być szczęśliwi.

Look at where you are

Look at where you started

Dipper był spokojny.

Chociaż początkowo miał kilka obaw odnośnie tych wakacji, teraz czuł się, jakby ktoś wreszcie zdjął z jego pleców ogromny ciężar. Wieści od Willa i Flawii ucieszyły go bardziej, niż by się tego spodziewał. Choć dalej miał mnóstwo pytań i nie potrafił sobie wyobrazić ich na co dzień, w związku, cieszył się ich szczęściem. Zresztą — ogólnie cieszył się przez Willa. Każda, nawet najdrobniejsza zmiana w nim budziła w Dipperze masę radości. Miło było patrzeć, jak ktoś, kogo uznawał za przyjaciela, wreszcie wyszedł z żałoby i ruszył przed siebie.

Równie miłe było wygrzewanie się na plaży w towarzystwie pozostałych przyjaciół, siostry i narzeczonego. Aż żałował, że nie przyjechali tu na dłużej; że w ogóle będą musieli w końcu opuścić to miejsce, a wrócą tu (o ile w ogóle) dopiero za kolejnych pięćdziesiąt lat, gdy wyspy znowu wynurzą się spod wody, a spowijająca je gęsta mgła, opadnie odsłaniając nietknięte budynki.

— Powinniśmy częściej robić sobie wakacje — powiedział Billowi, gdy ten obserwował pozostałych grających w siatkówkę. Dopiero po chwili do Dippera dotarło, że jego narzeczony używa mocy, by zmieniać trajektorię piłki, ilekroć ta zbliżała się do Killa. — Jesteś okropny, wiesz?

— To zemsta za zepchnięcie mnie ze schodów — oświadczył Bill i poruszył palcami, a piłka kolejny raz tego dnia skręciła w stronę morza.

— Dzieciak — podsumował Dipper, opierając się na łokciach. Słyszał, jak Kill przeklina, a Mabel próbuje go uciszyć, argumentując to wszystko obecnością dziecka, ale i tak najbardziej skupiał się na Billu. — Mówiłem poważnie. Powinniśmy trochę częściej odpoczywać — powiedział, odgarniając włosy z twarzy Billa.

Przez rolę, którą Bill pełnił w swoim świecie, rzadko kiedy mogli sobie pozwolić na takie chwile wytchnienia. W najlepszym wypadku siedzieli w nocy na kanapie i oglądali telewizje, a po pięciu minutach Bill zasypiał zbyt zmęczony, żeby zainteresować się dalszą częścią horroru, bądź komedii. Innym razem Dipper po prostu siedział w sypialni Ciphera i w kompletnej ciszy patrzył na to, jak drugi demon pracuje. Czasami wyznaczał mu przerwy, wiedząc, że Bill sam ich nie zrobi; że prędzej padnie nad tymi papierami, niż oderwie się od nich ot tak. W najgorszym wypadku widywali się jedynie wtedy, gdy odbierali od siebie dziecko. A były to spotkania szybkie i często chaotyczne, skupione tylko i wyłącznie na dziewczynce, dzięki której zresztą ich historia znalazła się w tym miejscu.

— Wieeem. — Bill przeciągnął się, a piłka gwałtownie wystrzeliła z rąk Mabel i niemal uderzyła Killa w twarz. — Jestem tu ledwie kilka godzin, a już czuję się odrobinę mniej martwy.

Dipper wywrócił oczami, słysząc kolejną wiązankę przekleństw. Naprawdę chciał skarcić Billa i przerwać te jego głupie sztuczki, ale widząc go uśmiechniętego i rozluźnionego, nie potrafił powiedzieć nic sensownego.

Właściwie — w tej chwili wiedział jedynie, że bardzo chętnie by go teraz pocałował.

Niestety, nim zdążył cokolwiek zrobić — piłka uderzyła Billa w czubek głowy, a Kill stanął przed nimi z dłońmi umieszczonymi na biodrach i uśmiechnął się okrutnie.

— Jeśli jesteś taki mądry, po prostu do nas dołączy — powiedział, w następnej chwili chwytając Billa za nogę i ciągnąc w stronę rozłożonej siatki oraz pozostałych demonów. Dipper westchnął, patrząc, jak jego narzeczony miota się na piasku i wykrzykuje coś na temat uduszenia swojego kuzyna.