Media: Azra.
"Koşarsın Koşarsın da varamazsın hani;
İçindeki umut varamadığın kadar büyür."
•••
Annem 1 haftadır bizimleydi. Abilerim ile kesinlikle konuşmuyordu. Onlar bu duruma ne kadar üzülse de annem Nuh diyor Peygamber demiyordu.
Aras,
Aras hiç yazmıyordu.
Unutmuşmuydu beni?
Unutmamış olsun.
Ben onu unutamıyorum.
Gözlerimi açtığımda yanımda yatan kadına hayranlıkla baktım. Yıllarca dayak yedim ama bu görüntüyü hayal ederek yedim. Çocukluk aklıyla annem geri gelip beni koruyacak derdim. Annem geldi kendimi o kadar güvende hissediyorum ki.
Yanağından öpmem ile kocaman gülümsedi ve gözlerini açtı. Gülümsedim.
-anne, çok güzelsin.
Kader: asıl sen güzelsin.
-sana benzemişim.
Gülümsedi.
Annemle kurduğum o kadar hayal vardı ki anlatamam size. Beni aras'a geri götürceğini söylemişti. Bugün aras'ı ariycaktım. Ne kadar korksamda nasıl olduğunu çok merak ediyordum.
Ayağa kalkıp mutfağa gittik. Abilerim çoktan evden çıkmışdı. Onların olmaması daha iyi olurdu benim için.
•••
Kahvaltımızı yapmış salonda oturuyorduk.
Kader: Aras, arası arasana.
Telefonumu çıkardım ve "gün ışığım" yazısına tıkladım. Çalmaya başladı ve tam kapanırken açıldı. Baya bir konuşmadı.
"Aras"
Bir kaç hışırtı ve işte hasret kaldığım o ses.
"Azra?"
"Aras, ben mecburdum"
"Neye mecburdun? Beni, bizi bırakıp gitmeye mi?
Hayır Azra mecbur değildin"
"Aras hiç bir şey bilmiyorsun"
"Ne bilmiyorum, başka biri var dimi hayatında ve Abileriden kaçmak için ona sığınmak zorunda kaldın"
"Ne?"
"Azra, artık bitirelim tamam mı?"
"Aras sen ne dediğinin farkında mısın? Başına taş mı düştü?"
"İnşallah mutlu olursun"
Telefon yüzüme kapandı. Onlar yüzünden ben sevdiğim adamı mı kaybetmiştim. Onu kaybetmek istemiyordum.
Onu kaybedemem.
Annem'in gözleri ile dolu gözlerim birbirine kenetlendi.
-bitirelim dedi. Hiç bir şey bilmiyor.
Hiçbişey demeden güven dolu gülümsemesi ile yanıma oturdu ve sıkıca sarıldı.
Kader: herşey düzelicek. Sadece zamana ihtiyacımız var.
