'Bu hayatta hiç kimseye yaranamazsın.
Hiç kimseye yetemezsin.
Ne yaparsan yap beğenmezler,
Hep kendi bildikleri doğrularda yaşarlar.
Dönüp de acaba hata bende mi demezler.
Bencil olmayın, hep ben demeyin.
Dinlemeyi öğrenin, anlamaya çalışın.
Elinizdekinin nankörü olmayın.'
•••
İçimde oluşan sıkıntı ile odanın içinde dört dönüyordum.
Sanki bir şey olucak, herkes çok üzülücek.
Sanki bir şey olucak, ben çok üzüleceğim.
Karanın ağlaması ile merdivenlerden hızlıca inerken ayağım takıldı ve merdivenlerden yuvarlandım.
Bedenimde ve karnımda hissettiğim acılar ile gözlerimi sıkıca yumdum. Ve sanki onu koruyabilecekmiş gibi karnımı siper almaya çalıştım.
Benim düşüşüme daha çok ağlayan karana sadece bir elimi uzatarak yetindim. Karan yanıma geldi ve avucumun içine küçük elini bıraktı.
-yardım edin.
Çok az ve titrek çıkan sesimi kimse duymadı.
Kendimden değil de o küçük fasulyeye birşey olucağından korktum.
Bir kez daha kendimi ve onu koruyamadığım için nefret ettim kendimden.
Gözümden bir tane damla aktı ve acı ile tekrardan gözlerimi yumdum.
Ilgazdan*
Eve yaklaşmıştım. Ama içimde oluşan korkuya engel olamıyordum.
Ya azraya birşey olduysa, ya karana birşey olduysa.
Tam kapıyı açıp giricekken karanın çığlık atarak ağlaması ile birden kapıyı ittim ve içeri girdim. Aras kısa süreliğine annesinin yanına gitmek zorunda kalmıştı. Babaannesi rahatsızlanmış ve son anlarında aras başta olmak üzere bütün torunlarını görmek istiyormuş.
Kapıyı açıp karşımda yarı baygın yatan azrayı görünce elim ayağıma dolandı.
-Azra?
Yanına gidip elini tuttum.
-Azra bak bana abicim.
Karanı kucağıma alıp koltuğun birine oturttum ve telefondan Enisi aradım.
"Alo?"
"Abi yetişin, koşun. Azra düşmüş"
"Ne, Nasıl düşmüş?"
"Bilmiyorum eve geldiğimde yerde baygın yatıyordu. Karan çok ağlıyor napıcağım, lütfen gelin"
"Yoldayız aslanım"
Kapattım ve azranın yanına çöktüm.
-lütfen aç o gözlerini.
Azra: abi korkuyorum, lütfen ona birşey olmasın.
Son söyledikleri tüylerimi diken diken ederken sadece sessizce göz yaşlarımı akıtabildim.
Kim bilir merdivenlerden düşmesine sebeb olan düşüncesi neydi?
Kim bilir yine ne düşünüyordu?
-ona da sana da birşey olmayacak Azra.
Annem ve Abilerim içeri girince yavaşça ayağa kalktım. Annem hemen karanı kucağına aldı.
