Til Death Do Us Part

Chpater 34

Paliko na ako ng gate ng compound ng nakita ko sa Isaiah na nakaupo sa table at yung paa na sa upuan, nakapayong siya at hoodie. Umuulan, bakit siya andiyan? Nag se-senti.

Lumabas ako ng sasakyan at binuksan ang gate, hindi ko maabot dahil nilalamig ko. Inabot ko ulit. At sa wakas naabot ko rin, merong kamay kaagad na humawak sa kamay ko. Tiningnan ko iyon. Pabalik balik sa kamay at sa mukha niya.

Inagaw ko naman kaagad yung kamay ko, no no no. I don’t want them to get hurt, okay na yung ako yung nasasaktan. Ayaw ko na masaktan pa ulit ng paulit ulit. Binuksan ni Isaiah ang gate at ako nakatayo lang na umiiyak.

Bakit ba ang sensitive ko? Bakit ba kahit sa maliit na bagay umiiyak ako, iyakin ba talaga ako? Or ayaw ko lang na maging okay kami, ma forgive ko siya at si Samuelle naman ang masaktan.

‘Tutunganga ka na lang diyan?’ Sabay abot niya sa akin ng payong, at lumakad sa likod ko at narinig ko na binuksan niya ang sasakyan ko.

Basa na ako, binigyan pa niya ako ng payong. What’s the use of this umbrella if I’m wet? Let’s make it into love. What’s the use of another friendship if I can hurt someone’s feelings? Whoogooaaat!!

Lumakad naman ako papasok ng sasakyan kahit basang basa na ako, malayo pa yung bahay dahil malaki yung garden, my court pa ang pool.

‘Sumakay kapa talaga ha?’ Sabi niya at pinapasok na yung sasakyan ko.

‘Ba’t andiyan ka?’ At gininaw ako, napayakap ako sa sarili ko.

‘Siyempre, ipapasok ko’ He stop the engine then he gave me his hoodie.

‘Malapit na yung bahay’

‘Okay’ Simpleng sagot niya, sinuot niya ulit ang hoodie niya. And I feel guilty. Eto na dapat yung chance na maging okay kami, na bumalik sa dati diba? I didn’t grab the opportunity. Pinark niya ang sasakyan at bumaba naman ako.

‘Wait Charmaine!’ Sigaw niya, nilingon ko siya. Lumapit siya sa akin. This time basang basa na siya.

‘What?’ Taas kilay na tanong ko. ‘Kung wala kang sasabihin, gotta go’ Sabi ko at tumalikod sa kanya. Seeing him that way? Umiyak ako, bakit ba palagi na lang akong umiiyak kapag andiyan siya at napapagusapan siya?

Hinawakan niya ako sa braso. Tinanggal ko iyon pero ang sobrang higpit ng hawak niya.

‘Are you falling for Austin’s trap?’ Nabigla naman ako at hinarap ko siya. Tumawa ako kahit halata naman na umiyak ako.

‘Seriously Isaiah? Austin’s trap?No! I’m not falling for Austin’s trap! Because I’m just loving Austin the way I should love you!’ Sigaw ko sa kanya pero tinaasan niya ako ng kilay and he smirk.

‘What a bad liar’ Sabi niya habang hawak hawak pa rin ako. Oo, liar hindi ko naman talaga mahal si Austin, gagawin ko to para layuan niya na lang ako. Yes! I’m that bitch. Kung wala siya hahanap hanapin siya, pero kung andiyan siya papaalisin siya. Minsan hindi ko gets ang sarili ko, tanga ba ako o masokista?

‘Stop it Isaiah, hindi na kita ginugulo diba? Sinusubukan ko ng kalimutan ka, sinusunukan ko ng alisin ka sa isip! At puso ko!!’ Sigaw ko sa kanya. Pero umiling lang siya. ‘Masaya ka na ky Samuelle, okay na sa’yo kahit ganito tayo. And wait! I forgot something—‘

Bigla naman ng alarm yung relo at sabay ng pag alarm rin ng sa kanya. Nagtinginan kami kaagad. Mata sa mata.

‘Happy 4 years of friendship Isaiah!’ Sigaw ko at hinatak yung kamay ko na hawak hawak pa niya. Nakakailang hakbang pa lang ako ng hinatak niya ulit ako. ‘And happy 4 years for my one-sided love’ I added. Ginulo niya yung buhok niya. Hinawakan niya ako sa balikat.

‘You know what Charmaine? You’re still brat! Spoiled brat!’ Sigaw niya sa akin.

‘Edi wow!!’ I said sarcastically. ‘Stop being so immature Cha! You’re 18 now!!’

‘Me? 18? Bakit Isaiah? Nasaksihan mo ba yung araw na dalaga ako? Wala diba, wala ka nun. Si Austin ang nandoon! Hindi ikaw!!!’

‘Stop that non sense Charmaine!’

‘Bitawan mo nga ako!!!!’ Binitawan niya talaga ako. Nasaktan ako, sobra sobra. Why he’s acting like this? Mas ginugulo lang niya ang isip ko.

Nasasaktan ako, seeing him crying in front of me, ganito na ba ako ka harsh sa kanya? Ngayon ko lang siya nakitang umiyak, ngayon lang.

‘Bakit ka umiiyak? Ng away ba kayo ni Samuelle kaya lalapitan mo ako? Ganyan naman ako dati pa eh! Dakilang best friend mo!’ Sabay turo ko pa sa kanya ng tss naman siya. Inirapan ko siya. Tumingin ako sa ibang direction.

‘Sige lang Sai, sige lang. Makikinig ako sa problema mo. Yan nga ang hinihintay ko eh! Na mag away kayo at lalapitan mo ako! Alam mo yung masakit? Yung tinaboy ako ng sarili kong best friend ng dahil nagkaroon na siya ng true-love-daw niya!’ Pumiyok ang boses ko sa huling sentence na sinabi ko.

Ang ganda ng scenario namin, umuulan, basang basa na kami, umiiyak kami pareho. Ako dahil nasasaktan na ako dahil hindi ko pa rin mapigilang mahalin siya, pero siya umiiyak dahil nag away sila ng girlfriend niya!

‘Alam mo Isaiah, ilang araw akong naghintay! Napaka lame ng rason para mag away tayo! Para hindi tayo mag pansinan! Para awayin mo rin yung mga kaibigan mo! And you know what? I already knew the reason, just because you already have your girlfriend, kaya hindi mo na kami kailangan!? Ganyan ba yan!?’

Umiling iling siya, hinilamos niya yung kamay niya sa mukha niya.Tiningnan ko ulit siya, nilalamig na ako dito, pero hinayaan ko. Eto na lang yung chance na ma explain ko lahat at ma explain din niya.

‘Ano Isaiah? Magsalita ka rin! Sabihin mo yung side mo para malaman ko! Papatawarin naman kita eh, hinihintay nga kita’ Umiiyak ako habang sinasabi ko yan. Nakayuko lang siya.

I am expecting right now na mag sorry siya, mag explain siya. Nagmamatigas ako pero hindi ko naman talaga kayang magalit sa kanya ng sobra. Mahal ko siya, mahal na mahal kahit alam ko naman na best friend ‘til death do us part lang yung storya namin eh.

‘You do, Charmaine?’ Tanong niya, tiningnan niya ako pero nanghina ako at tumalikod na. Hindi ko na kaya, masakit oo, pero hinihintay ko na hahatakin niya ako, mag sorry siya at ayun okay na. Pero hindi lumakad lang ako tapos hinayaan niya lang.

Papasok na ako ng bahay ng makita ko siya na lumalakad rin papasok sa kanila. I cry, mas napalakas yung iyak ko.

‘Charmaine!’ Napalingon kaagad ako, I feel relief. Napatingin ako sa kanya. Na sa main door siya nila, ako na sa main door rin namin. Tiningnan ko siya, I was about to step one step para lumapit sa kanya ng.

‘I wish you happiness with.. Austin’ At pumasok siya sa bahay nilang diretso diretso.

Natulala ako, ganun lang yun? Wala na ba talaga kaming pag asa na dalawa? Mas lalo lang akong nasaktan at naiyak. Pag pasok ko ng bahay si Mommy at Daddy nakatingin sa akin. Narinig kaya nila yun? Nakita nila yun?

Tumakbo kaagad ako papunta sa kwarto ko at nilock yung pintuan at unti-unting napaupo habang umiiyak.

How painful love is!? Bakit ako na lang lagi? Bakit akona lang palagi yung nasasaktan!? Bakit hindi ako kayang mahalin ng taong mahal ko!? I’m not spoiled brat, isang sorry niya nga lang yung hinintay ko diba? Yun lang yun, pero bakit hindi niya nagawa?

-----------------

Comment para sa chap na ganito, please. Hahaha. Ilang chapters na lang epilogue na kaya comment naman. Hahahaha.