Where Do I Start?

Chapter 34

Chapter 34

Back

I graduated as cum laude at our university. I should be happy, so happy for what I achieved. But I feel the opposite.

Ang tanging alam lang ng puso ko ay pait at kalungkutan. When he left, he left a deep wound in my heart that nobody can ever heal.

I spent the remaining days of my college acting normal. It's as if nothing happened. But once I'm alone, all the reminiscence came crashing; filling my mind and heart with his memories.

I long for him. To see him, hear his quirks and jokes, hear his laughter, to be near him. I didn't realize that it would be this hard. So f*cking hard.

I'm used to his presence that I see him wherever I go. And I know I'm so pathetic right now.

I'm hurting but I still miss him.

I tried to compose myself. Kahit kasi sina Mama at Papa, alam kong apektado sa akin. Di man nila sinasabi, alam kong nahihirapan sila kapag nakikita akong malungkot.

Even my friends kept on urging me to move on and face my future. At first, di ko sila pinapakinggan. But I guess ang isang buwan na pagmumukmok ay walang maidudulot na maganda sa akin.

I decided to look for a job. Gusto ko ng bagong environment. Baka sakaling makalimutan ko sya ng mas mabilis.

I was accepted as a feature editor in a famous magazine. Naexcite ako sa work ko kaya naman pinagbuti ko talaga.

I met some friends over there. Pero nangingibabaw sa kanilang lahat si Rex. Matanda lang sya sa akin ng dalawang taon. Layout artist naman sya. Wala na syang ginawa kundi ang magpacute sa akin. At puro pagtataray naman ang natatanggap nya mula sa akin.

He reminds me so much of...

Wait! Bakit ko ba naisip na naman ang taong yun. Dapat kalimutan ko na sya.

"Ash, sige na please? Pumayag ka na." Si Rex na naman. He never addresses me as his superior or boss kasi mas matanda daw sya sa akin. Nakatayo sya sa harap ng work station ko. "Lunch lang promise. Kakain lang tayo."

Napapailing na lang ako. Ilang beses na nya akong niyayang lumabas. Breakfast, lunch, dinner. Pero lahat yun ay tinatanggihan ko. Masyado pang malinaw at sariwa ang naiwang sakit sa dibdib ko kaya di ko pa kayang mag-entertain ng ibang lalake.

"It's not a date. It's simply two colleagues eating together. That's all." Paliwanag nya. He even showed me his puppy eyes.

Di ko napigilan ang mapangiti sa inasal nya. Rex is kind and a gentleman, too. Kahit na medyo makulit sya, he still respects my decision in the end.

I decided to accept his invitation. Tutal, kaibigan ko na rin naman sya.

"Ok fine." Sagot ko kaya naman nasigaw sya ng yes sa tuwa.

"Oh, ano Rex? Sinagot ka na ba ni Mam Ash?" Pang-aasar ng mga kaopisina namin kay Rex.

"Hindi pa. But we'll have lunch." Pagmamayabang nya. Again, I didn't hide my amusement.

Somehow ay natutuwa ako sa positive aura nitong si Rex. Nakakahawa ang pagiging masayahin nya.

We had lunch as agreed. Di ko inasahan na mag-eenjoy ako sa company nya. Wala syang ginawa kundi patawanin ako. He's also intelligent kasi ang dami nyang ibinahagi sa akin tungkol sa mga bagay-bagay.

Naulit pa ng ilang beses ang aming paglabas hanggang sa nagtapat sya na gusto nya ako. But I have to reject him. Still, there's only one person who occupies the major part of my heart. Kahit na sinaktan nya ako, di ko maikakaila na sya pa rin talaga.

Buti na lang, Rex is mature enough to accept what I said. He still wants to be friends with me though kaya naman, mas lalo pa kaming naging close.

May pagkakataon na inaasar kami sa opisina pero pinagtatanggol naman nya ako at sinasabing magkaibigan lang kami. I know it's selfish to keep him by my side kahit di ko masuklian ang feelings nya. Pero kailangan ko talaga ng makakausap kundi baka bumalik na naman ako sa pagiging miserable ko. At ayaw ko nang mangyari ulit yun.

Those were the lowest moments of my life and somehow they made me stronger. Hopefully.

Abala ako sa pag-eedit ng mga articles para sa monthly issue namin nang may matanggap akong text message.

Upon seeing the name of the sender, I immediately called it.

"Gurla!" Bulalas nya. "Hoy, kumusta ka na bruha ka? Namiss kita!"

"Hahaha..loka-loka ka pa din." Sagot ko.

"Kelan ka free? Kita naman tayo. Tagal mong no-show ha." Sabi pa nya.

Itinigil ko ang ginagawa ko para makausap sya ng ayos. I stood and looked at the awesome scenery from our building.

"Sorry gurla. Medyo busy lang ako sa work." Paliwanag ko. "We can meet tonight. Maaga akong lalabas ng opisina."

"Ayos! Itetext ko yung dalawa. Siguradong miss ka na din nila." Sagot naman ni Hannah.

Nagkwentuhan pa ulit kami saka ko pinutol ang usapan dahil nagriring ang intercom.

"Yes?" Sagot ko sa assistant ko.

"Miss Ash, you have a visitor." Sabi ni Lisa, my PA. "But he doesn't have an appointment."

"Tell him to set an appointment first. Madami tayong rush na work ngayon, Lisa." Sabi ko.

"But he said to tell you his name at siguradong papapasukin nyo daw po sya." Sabi pa ulit ni Lisa.

"Who is it?" Tanong ko.

"He said his name is Tristan? Opo, Tristan daw po tapos --"

Di ko na narinig pa ang sasabihin ng assistant ko dahil nabitawan ko na ang telepono. Maya-maya ay narinig ko sya sa may pinto.

"Miss Ash, ok lang po ba kayo? Di nyo po sinagot ang tanong ko." Tawag pa din nya.

"Come in, Lisa." Sabi ko habang inaayos ang nabitawang telepono at naglakad ako pabalik sa upuan ko.

"Tinanong ko po kayo Mam kung papapasukin ko po ba yung bisita nyo?" Tanong nya.

Naramdaman kong nanginginig ang mga kamay ko kaya ipinatong ko ito sa lap ko at itinago sa ilalim ng mesa. I'm so damn affected. At sa pangalan pa lang nya yun. Paano pa kapag nakita ko sya?

"Ahm..t-tell him I'm on an important meeting with the big boss. Yeah, tell him that." Nag-stammer ako.

"Okay, copy Mam." At agad na lumabas si Lisa.

Alam na nya ang ibig sabihin kapag ganon. Na ayaw kong harapin ang bisita.

After a few minutes, I heard a knock on the door again.

"Lisa, what is it?" Tawag ko pero hindi pala sya ang kumakatok.

"I texted you kanina but you didn't reply." Si Rex pala. I checked my phone and I saw his message.

"Oh, sorry. May iniisip lang ako kaya di ko napansin ang text mo." I explained.

"Ok. In case you didn't notice, it's already past 12 kaya pwede ba? Kumain na tayo kasi gutom na ang mga alaga ko." Pagbibiro nito kaya napatawa na naman ako.

Naglakad kami palabas ng opisina at dahil natatawa pa rin ako sa sinabi nya, nahampas ko tuloy sya sa balikat.

But what caught my attention stopped me. He's standing in front of the building, as if he's waiting for someone. His piercing eyes were locked on mine.

He's back!

He's really back!