Nathaniel's Journal: Roman's Origin

Epilogue

HUMINGA ng malalim si Lucian. Pakuya-kuyakoy ang kaniyang paa habang naghihintay sa balita. Ngayon, alam niya na ang naramdaman na kaniyang ama nang ipinapanganak siya. The feeling was too intense that time to time he often forget to breath. Like it was as if he don’t own his lungs anymore. Ganito ba talaga ang epekto ng hatid niyon? Iyong parang kahit na kontrolado mo naman ang katawan ngunit hindi mo naman mapigilan ang panginginig sa niyerbos.

Maski na ang pakiramdam ng kaniyang tiyan ay hindi niya maipaliwanang. He felt nausea but at the same time hungry and full. Even his feet had a brain on it’s own that he can’t seems to stop the trembling and hitching.

Ngayon na manganganak ang kaniyang asawa. And he can’t bear to lose them both. He can’t lose either of them. The baby and his wife Nadia, afterall, was all he have now.

Oh God! Please... help my wife. Help us to get through this.

Nang bumukas ang pinto ay napatayo siya, hindi naalis ang kaba. Lumapit ang babaeng hindi lalampas sa edad na singkwenta dahil sa kilos nitong tila isang parang treinta lamang at sa katawan nitong halata na pinakaiingatan.

“Mr. Roman?” tanong nito.

“Y-yes?” sagot niya. Mas lumakas pa lamang ang kabog ng kaniyang dibdib.

“It was so coincidence that your wife labor in the hospital were I’m working at right now.”

Naguguluhan tiningnan niya lamang ang kausap.

“Because twenty years ago, I still remember that day when your mom was in labor...”

Hindi niya na napigilan ang luha na tumulo galing sa kaniyang mata kasabay ng pagtigil ng tibok na kaniyang puso. His world stop and he can’t hear anything. Pati ang mga taong dumadaan ay tuluyan nang nanlabo sa kaniyang paningin. Tinignan niya ito ng puno ng kuryisidad matapos ang sandaling katahimikan. Ngumiti ito at nagbigay sa kaniya iyon ng mas matindi pang panginginig.

“I was just 18 that day, I’m in my OJT for the job training when I assisted your mom’s labor. Both of you were weak. But you are weaker. And she needed to choose. Kailangan may isa lamang na buhay sa inyo. If she choose herself, she can live, hundred percent. She can get a new second life. Can have a baby again. Even more baby if get lucky. She can be happy. Inspite of the advantage, she choose the opposite. I admire her from that day forward because she never hesistated. She never hesitated to choose you.”

Nagsimula nang maghalo-halo ang emosyon ng kaniyang nararamdaman. Pagkamangha dahil sa ginawa ng ina, takot para sa asawa at pangangamba na baka may masamang nangyari.

“Why... why are you telling m-me this now?”

“Because you are lucky to have a mom like that, you know. Hindi lahat ng mga batang nasa sinpupunan ay nabibigyan ng tyansang mabuhay. Life is the most sacred thing in this world we are living. Hiram lamang ang buhay sa Diyos. Life wasn’t ours to take. But your mom? Your mom handle her life, handle the situation like it was hers. Like it hers to decide. She gave her life to you. And I’m telling you this because you have the right to know.” pakundangan nitong wika na para bang may pinagdaanan rin ito na parehong sitwasyon. “The right to know that you are lucky to be born.”

The doctor has a right point. He is lucky. And he thanked God for that. He thanked his mom a hundred times.

“Thank you for the wise words. Thank you for telling me this, doc. But... but my wife... is she okay?”

Tinitigan lamang siya ng doctora at nagsimula nang sumikip ang kaniyang dibdib. Hindi niya mawari ang gusto nitong ipahiwatig. Hindi niya maunawaan ang binigay nitong reaksyon.

Did I lose one of them?

Napailing-iling siya. No... Nadia promised that she will fight. She will labor the child safe.

“Look at me, Roman.” Pagkuha ng atensyon ng kaniyang asawa ng magsimula na siyang matulala. “Look at me.” mariing utos nito na nagpatianod sa kaniya sa utos.

“Wife...” ang tangi niya lamang na nasabi. Hindi niya mahagip ang sasabihin. He was too tenste to talk. Too afraid to even move a muscle.

Inabot ng asawa ang kaniyang nangingining na mga kamay at mahigpit na hinawakan iyon.

“You won’t lose me, okay? Naririnig mo ba ako? Hindi ako mamawala sa ‘yo. Trust me. Babalik ako sa ‘yo. Babalik ako sa ‘yo na ligtas kasama ang anak natin.” pagtitiyak nito. “Trust me.”

Napatango-tango siya at iwinaksi ang mga negatibong biglang naisip. “I know she’s okay. My wife is strong.”

Ngumiti ang doktora at tinapik siya sa balikat. “You both are lucky to have each other. Your wife is okay now.”

Nauupos ang hininga na napasalampak siya sa malapit na upuan at naikuyom ang kamay sa magandang balita. Pakiramdam niya ay nawala ang kaniyang buong lakas.

“And... it’s a boy Mr. Roman,”

Nag-angat siya ng tingin at ngumiti na kaginhawaan sa doktora.

Ngunit mas lalo lamang lumuwang ang ngiti ng doktora. “And a girl.”

Namilog ang mga mata ni Lucian sa pahabol nitong balita. “Is it...”

“Yes, Mr. Roman,” kumpirma ng doktora. “You are having twins. Fraternal twins. Congratulations!”

Unti-unti siyang tumayo at nagpasalamat sa Diyos ng maraming beses, at lalong-lalo na sa doktorang nagpaanak sa kaniyang asawa. Nang pinahintulutan ng makita na ang asawa at ang mga bata ay mas doble pa ang epekto ng pagkakaba ang naramdaman niya.

Malayo pa lamang ay kitang-kita niya na ang ngiti ng asawa. Nasa bisig nito ang isang anak habang hawak naman nito ang kamay ng isang nakahiga malapit lamang sa kinahihigaan ng asawa.

Lumingon si Nadia nang maramdaman ang kaniyang presensiya. Tumitig ito sa kaniya at parang nag slow-mo ang mga bagay na nahahagip ng kanyang mga mata nang ngumiti ito sa kanyang direksyon. His wife’s smile ease her tense away. As always. Oh, how lucky he is to have an understanding, strong and faithful wife.

“I love you.” she mouther, her eyes twinkling.

“I love you, too.” he whispered, his voice gentle. “I will only love you.”

Lumuluha na hinalikan niya ang asawa sa noo at inilagay sa bisig ang isang anak sa sobrang pag-iingat na paraan.

Napangiti siya at napatanglaw sa itaas. Mom, Dad, Grandma, Grandpa and Uncle. I’m a dad now. And we’re gonna name them Lucy and Lucan.