“ ဘာၾကည့္တာလဲ...မၾကည့္နဲ႔...မင္းကိုငါမေခၚဘူးေနာ္...”
“ ခစ္ခစ္...”
“ မရယ္နဲ႔ေနာ္...စိတ္ၾကည္တာမဟုတ္ဘူး..ကိုက္ဆြဲလိုက္လို႔တစ္စစီျဖစ္သြားမယ္...”
“ အဲ႔...ဟင့္..”
“ၾကည့္ပါလား...သူ႔ကိုေျပာလိုက္ရင္ေတာ့မ်က္ႏွာကမန္က်ည္းရြက္ထက္ေတာင္ေသးေသးတယ္...မေကာင္းဘူး...မင္းလဲမေကာင္းဘူး...မင္းကိုကိုလဲမေကာင္းဘူး...ဟိုဘိုးေတာ္လဲမေကာင္းဘူး...”
“အဟြန္း..ဘယ့္ႏွယ္ဘိုးေတာ္လဲေဆာင္းရာ..ကိုကိုအဲ႔ေလာက္လဲမအိုေသးပါဘူး... ”
ဆူပုတ္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ဘာမွမသိတဲ႔ကေလးနဲ႔ျပိဳင္ျပီးပြစိပြစိလုပ္ေနတဲ႔အိပ္ရာေပၚကဝက္ကေလးကိုမွန္ထဲကေနလွမ္းၾကည့္ျပီးေနသခင္ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနဲထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္...ေပါက္စေလးတုန္းကျငိမ္တဲ႔သားငယ္က၂လသားေလးက်ကာမွေန႔ညမွားေနသလားမသိေန႔ဘက္ေတအိပ္ျပီးညက်ေတာ့မ်က္လံုးေလးကိုျပဴးလို႔..သူမအိပ္မခ်င္းတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထိန္းေနရတာနဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးတင္မကဘူး...ၾကားထဲကသားငယ္လေလးပါကေလးကူထိန္းေပးေနရတာနဲ႔အိပ္ေရးပ်တ္တာေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီေလ...အဲ႔တာေၾကာင့္ဒီေန႔သားေနနဲ႔သားေဆာင္းေလးရဲ႕မဂၤလာပြဲအတြက္ဝတ္စံုေတရျပီဆိုလို႔သြားၾကည့္တာကိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီးသူဘဲတပူဆာဆာလုပ္ထားျပီး..တကယ္တမ္းသြားမယ္ဆိုေတာ့ခ်စ္ေလးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားအိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္က်တာတရွဴးရွဴးနဲ႔အသံေတေတာင္ထြက္တယ္...ကိုယ္ကသူေလးအိပ္ပ်တ္တာမ်ားေနလို႔အိပ္ပါေစဆိုျပီးေစတနာနဲ႔မႏိုးဘဲထားခဲ႔လိုက္မိတာကိုအခဲမေက်ျဖစ္ေနတာတစ္ေန႔လံုးဘဲ...ခ်စ္ေလးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲအခန္းထဲေအာင္းေနျပီးပါးစပ္ကလဲေတာက္ေလွ်ာက္ကိုတပြစိစိနဲ႔ေျပာလို႔ကိုမျပီးႏိုင္..ကိုယ့္ကိုေျပာစရာရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူးဆိုရင္ခ်ီထားတဲ႔ကေလးကိုဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္သြားေငါက္ေနလိုက္ေသး...တကယ္ကိုသူ႔ရဲ႕ခင္ပြန္းေလးကေတာ့ကေလးေမြးျပီးမွကေလးစိတ္ဝင္ေနျပီလားမသိဘူး...
“ေအာ္ေအာ္...ဟုတ္တာေပါ့...မအိုေသးဘူးေနာ္...ကေလး၅ေယာက္အေဖေလးဘဲရွိေသးတာကိုမအိုေသးဘူး...ဟုတ္ပါ့...ဟမ့္ ”
