“အစ္ကိုေလး...အစ္ကိုေလး....”
“ဟင္..အင္း.. ”
“ျမမ်ိဳးမာန္ကိုေရာက္ျပီ..အစ္ကိုေလး... ”
ေနသခင္မ်က္လံုးကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ကာေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႔ကားေလးကျမမ်ိဳးမာန္စံအိမ္ရဲ႕ျခံဝန္းထဲကိုေတာင္ေရာက္ေနျပီ...ေရာက္ခါနီးမွသူဘယ္လိုေတာင္အိပ္ငိုက္သြားရတယ္မသိ...ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔သူ႔ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးျပီးတစ္ဖက္စီအိပ္ေနက်တဲ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္လဲတအင္းအင္းျဖစ္လာေတာ့သည္...
“သားေန...သားငယ္...ထေတာ့...ဒက္ဒီတို႔အိမ္ကိုေရာက္ျပီ... ”
သူေျပာလိုက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းမ်က္လံုးေလးေတပြတ္သပ္ျပီးထထိုင္ၾကတဲ႔ကေလးေတကမ်က္လံုးအျပဴးသားေလးေတနဲ႔အျပင္ဘက္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္လို႔...ေနသခင္ျပံဳးလိုက္မိကာကေလးေတကိုခ်ီျပီးကားထဲကထြက္လာခဲ႔လိုက္သည္...သူကားထဲကထြက္လာတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္...ဒူးေထာက္အရုိအေသေပးေနတဲ႔ျမမ်ိဳးမာန္ရဲ႕အလုပ္သမားေတကေတာ့အရင္အတိုင္းေရွးရုိးစြဲေနၾကတုန္းဘဲ...ေခါင္းငံု႔ေနၾကေပမဲ႔လဲအကုန္လံုးရဲ႕စိတ္ကသူခ်ီထားတဲ႔ကေလးေတအေပၚစုပံုေရာက္ေနတာအသိသာၾကီး....ဒီေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကသူနဲ႔ဘယ္လိုေတေရစက္ပါေနသလဲမသိ...စေတြ႕ကတည္းကေသြးသားရင္းခ်ာလိုခ်စ္ခင္မိေအာင္ျပဳစားႏိုင္ၾကတာ...ေဂဟာမွာအမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္အႏိုင္က်င့္ခံေနရတာေတသိရေတာ့..ခ်က္ခ်င္းေမြးစားျပီးသူနဲ႔ေခၚခဲ႔ဖို႔ဆံုးျဖတ္မိခဲ႔တဲ႔အထိဘဲ...လူခ်စ္လူခင္ေပါသေလာက္လူမုန္းမ်ားေနတဲ႔ေနေလးနဲ႔...သူ႔အစ္ကိုကိုစကားနဲ႔ေတာင္မေကာင္းေျပာမခံႏိုင္တဲ႔လေလးနဲ႔ကေတာ့ေဂဟာမွာေနဖို႔ကေရရွည္အတြက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ...
“ျပန္လည္ၾကိဳဆိုပါတယ္ကိုယ္ေတာ္ေလးရယ္...ဒီကၽြန္အိုမၾကီးေတက...ကိုယ္ေတာ္ေလးျမမ်ိဳးမာန္ကိုျပန္လည္စံျမန္းလာဖို႔သိပ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ရတာ...ကၽြန္အိုၾကီးေတမေသခင္ဒီသခင္ကိုျပန္ျပီးခစားခြင့္ရတာ...ဝမ္းသာလွပါဘိ...မယ္မယ္ၾကီးသာသက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးမယ္ဆို...သိပ္ကိုဝမ္းေျမာက္ေနမွာပါ...မယ္မယ္ၾကီးခမ်ာေနာက္ဆံုးကံေတာ္ကုန္အံ႔ဆဲဆဲအခ်ိန္ထိ...ကိုယ္ေတာ္ေလးကိုေစာင့္ဆိုင္းေမွ်ာင္လင့္ေနရွာတာ..ဟင့္...သနားစရာေကာင္းလိုက္ပါဘိမယ္မယ္ၾကီးရယ္...အေမာင္ခန္႔ေသြးကအေၾကာင္းၾကားထားတယ္...ကိုယ္ေတာ္ေလးကျမမ်ိဳးမာန္ကိုအျပီးတိုင္ျပန္လွမ္းလာျခင္းဆို...ဝမ္းသာပါဘိကိုယ္ေတာ္ေလးရယ္....ျမမ်ိဳးမာန္ရဲ႕သခင္ေနရာကလစ္ဟင္းေနခဲ႔တာႏွစ္ေပါင္းအတန္ေတာင္ၾကာခဲ႔ျပီေပါ့...ဟင့္...ယခုေလေတာ့...ျမမ်ိဳးမာန္ကသခင္မရွိတဲ႔စံအိမ္မဟုတ္ေတာ့ျပီ...တျခားအႏြယ္ေတာ္ေတဆီမွာဒီကၽြန္ေတလဲေခါင္းငံု႔ေနစရာမလိုေတာ့...အိုး...ခုေနမ်ားေသရမည္ဆိုရင္ေတာင္ေသေပ်ာ္ပါျပီကြယ္..ဟင့္...”
