“အြန္း...ဟင့္..ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီလို႔...ကိုကို..ေဆာင္းနာေနပါျပီဆို...ဟင့္..မလုပ္နဲ႔ေတာ့လို႔...”
အသည္းခိုက္မတက္နာက်င္မႈေၾကာင့္ေဆာင္းရိပ္ကိုယ္ေလးတြန္႔လိမ္ေနေပမဲ႔...ဖိခ်ထားတဲ႔ကိုယ္လံုးၾကီးေအာက္မွာအိပ္ရာထဲနစ္ဝင္ေနေတာ့မလူးသာမလႈပ္သာ...ရင္ဘတ္မွာအပ္က်ေနတဲ႔မ်က္ႏွာၾကီးကိုဆြဲဖယ္ပစ္ခ်င္ေပမဲ႔လဲသူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာင္မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္နာက်င္မႈကတစ္ကိုယ္လံုးကိုပ်ံ႕ႏွ႔ံေနတာ...
“အာ့...ကိုကို႔..ဘာ..ဘာလုပ္တာလဲ...မရဘူးေနာ္...အ...အဲ႔တာကိုမထိနဲ႔...”
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတာကိုေတာင္အားမရႏိုင္ဘဲေျမြလိုလက္ေတကသူ႔ေဘာင္းဘီထဲလွ်ိဳဝင္လာတာမို႔...ေဆာင္းရိပ္အလန္႔တၾကားဖမ္းဆြဲကာတားလိုက္ရသည္...ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီလူၾကီးအျမဲတမ္းသူ႔မုန္လာဥကိုအရည္ညွစ္ခ်င္ေနမွန္းနားကိုမလည္ေတာ့ဘူး...
“ ေခ်ာ့ေနပါတယ္ဆို...ဟိုဟာမထိခိုင္းဒီဟာမထိခိုင္းနဲ႔ကိုကိုကဘယ္လိုေခ်ာ့ရမွာလဲ...ဟမ္...ေျပာပါအုန္း...”
“အင့္..ကိုကို..အ..ကိုကို႔လိုမ်ိဳးဘယ္သူမွမေခ်ာ့ဘူး... ”
“ဘယ္ေခ်ာ့မလဲဝက္ကေလးရဲ႕...ကိုကို႔ေခ်ာ့နည္းကေယာက်္ားေခ်ာ့နည္းေလ...ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ဘဲေခ်ာ့လို႔ရမွာေပါ့...”
“အင္း..ဟင့္... ”
နာလို႔ညည္းမိလိုက္..ေနလို႔ေကာင္းလို႔ညည္းမိလိုက္နဲ႔ေဆာင္းရိပ္တစ္ေယာက္ထဲဘဲပ်ာယာေတခတ္ေနလို႔...ကိုကိုပါးစပ္ထဲငံုခဲထားခံရတဲ႔ပြင့္ခ်ပ္ေတကအာေငြ႕ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ေနလို႔ေကာင္းမလိုလိုနဲ႔မ်က္ရည္က်တဲ႔အထိနာေပမဲ႔...လက္ဖဝါးၾကီးၾကီးထဲမွာေရတိမ္နစ္ေနတဲ႔မုန္လာဥကေတာ့တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖိညစ္ပြတ္ဆြဲခံေနရေပမဲ႔တစ္ကိုယ္လံုးပူထူေနကာေနလို႔ေကာင္းသည္...တကယ္ဘဲလူ႔ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာလဲတစ္ကယ္ကိုအဆန္းၾကီးေတဘဲ...
တြန္းထိုးမေနေတာ့ဘဲျငိမ္က်သြားတဲ႔ကိုယ္ေလးကိုသတိထားမိေတာ့ေနသခင္မျပံဳးဘဲမေနႏိုင္ေတာ့...မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ႔နီရဲရဲမ်က္ႏွာေလးကသူ႔မ်က္လံုးထဲမွာတကယ္ကိုၾကည့္ေကာင္းလြန္သည္...သြားနဲ႔ဖိကိုက္ထားပံုေပၚတဲ႔ေသြးစို႔မတက္ျဖစ္ေနတဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုၾကည့္မိေတာ့သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲဆြဲငံုဖိကပ္နမ္းလိုက္မိသည္...ပထမေတာ့ျငိမ္ေနတဲ႔သူေလးကခဏေနေတာ့ကိုယ့္အနမ္းေတကိုျပန္လည္တုန္႔ျပန္လာသည္...ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ခ်စ္အနမ္းေတကၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းအရုိင္းဆန္လာတဲ႔အထိႏွစ္ေယာက္သားမက္မက္ေမာေမာနစ္ေမ်ာေနမိခဲ႔ျခင္းကအသက္ရွဴက်ပ္လာကာမွရပ္တန္႔လိုက္မိတဲ႔အထိကိုၾကာရွည္ခဲ႔သည္...ေနသခင္ဆြဲလွန္ရုံသာလွန္ထားမိတဲ႔ေဆာင္းေလးရဲ႕ညဝတ္အကၤ် ီေလးကိုၾကယ္စိေတအကုန္လိုက္ျဖဳတ္လိုက္မိသည္...အလႊာျခားထားတဲ႔ႏူးညံ႔အိစက္တဲ႔ေဆာင္းေလးရဲ႕ကိုယ္အႏွံ႔ကိုကိုက္ခဲငံုေထြးပစ္ခ်င္စိတ္သာေခါင္းထဲမွာျပည့္ေနတာ...
