"အန္တီလဲအလုပ္ေတရႈပ္ေနေတာ့ပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားတယ္ကြယ္...အခုတေလာသားေလးမ်က္ႏွာမေကာင္းတာေတာ့သတိထားမိပါတယ္...အလုပ္ေတမ်ားေနေတာ့ေသခ်ာမေမးမိလိုက္ဘူး...အန္တီမေကာင္းတာပါကြယ္...မဟုတ္ရင္ဒီလိုသတိလစ္သြားေလာက္တဲ႔အထိမျဖစ္သြားပါဘူး"
ေနသခင္အန္တီေအးရိပ္ေျပာေနသမွ်ကိုမၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ဘဲေခါင္းညိမ့္မိသလားေခါင္းခါမိသလားေတာင္သတိမထားမိႏိုင္ေတာ့ဘဲသူ႔အၾကည့္ေတကအိပ္ယာထက္ကေဆာင္းေလးဆီမွာ...
ျမတ္ႏိုးရပါေသာကေလးငယ္ရဲ႕ေဖာင္းျပည့္ျပည့္မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကအခုေတာ့သိသိသာသာကိုသြယ္က်ေနသလို...ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတေတာင္ေပ်ာက္လုလုျဖစ္ေနတာကိုျမင္ေနရတာသူ႔ႏွလံုးသားကိုအစိမ္းလိုက္အခြဲခံေနရသလိုဘဲ...အရင္လိုေဖာင္းေဖာင္းေလးေတမဟုတ္ေတာ့တဲ႔လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတဆီအၾကည့္ေရာက္သြားမိေတာ့သူမၾကည့္ရက္ေတာ့တာမို႔ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္မိသည္...ကိုကိုမွားတာပါေဆာင္းေလးရယ္...ကိုကို႔အျပစ္ေတပါ...ေနာက္ဆိုရင္..ကိုကိုမင္းေဘးကေနေပ်ာက္မသြားေတာ့ပါဘူး...
"အန္တီ..ျပန္နားရင္နားလိုက္ေတာ့ေလ...ေဆာင္းေလးကိုကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးထားပါ့မယ္..ကိုယ္ပူေတလဲက်သြားျပီဆိုေတာ့မၾကာခင္ေတာ့သတိရလာေလာက္ပါတယ္...သူႏိုးရင္...ကၽြန္ေတာ္ဘဲအိမ္ကိုျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္မယ္... "
" အင္း..အဲ႔လိုဘဲလုပ္ၾကတာေပါ့ကြယ္...အန္တီလဲသူသတိရရင္ေကၽြးဖို႔အတြက္အိမ္ျပန္ျပီးျပင္ဆင္လိုက္အုန္းမယ္...."
"ဟုတ္ကဲ႔... "
" ကဲ..အဲ႔တာဆို...သားေလးကိုသားေနဆီမွာခဏအပ္ခဲ႔မယ္ေနာ္..."
"စိတ္ခ်လက္ခ်သာထားခဲ႔ပါအန္တီ... "
" ေအးေအး...ေက်းဇူးပါဘဲသားရယ္..."
အန္တီ့ကိုလိုက္ပို႔ဖို႔အတြက္ခန္႔ေသြးတို႔ကိုေျပာျပီးတာနဲ႔...သူကေလးေပါက္ေလးအနားကိုဘဲျပန္လာခဲ႔လိုက္တယ္...အားနည္းျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ႔ေဆာင္းေလးကိုၾကည့္ရတာသူ႔ရင္ေတနာလြန္းတယ္...
ဆရာဝန္ကရုိးရုိးဖ်ားေနတယ္လို႔ေျပာျပထားတာေတာင္ဒီကေလးမ်က္လံုးမဖြင့္မခ်င္းသူစိတ္မေအးႏိုင္ဘူး...နဖူးျပင္ေလးေပၚခပ္ဖြဖြဖိနမ္းလိုက္ျပီး...ေဆာင္းေလးရဲ႕လက္အစံုကိုသူ႔လက္ေတနဲ႔အုပ္ကိုင္လိုက္ကာရင္ခြင္မွာအပ္ထားလိုက္မိသည္...
