“ကိုကိုသုတ... ”
“ဗ်ာ...ဘာေျပာမလို႔လဲခ်စ္ငယ္ေလး... ”
“ ကိုကိုၾကီးတို႔မႏိုးေသးဘူးလား...ဒါမွမဟုတ္..သားႏိုးတာေနာက္က်သြားလို႔လား...ဘာလို႔ဘယ္သူမွမရွိတာလဲဟင္...”
ညကအိမ္စာေတလုပ္ေနလို႔ညနက္သြားကာ၇နာရီမွႏိုးတယ္ဆိုေပမဲ႔လဲ...ခါတိုင္းလဲ...မိသားစုဝင္ေတအကုန္လံုး၈နာရီထိုးမွစံုစံုလင္လင္breakfastစားက်တာဘဲဟာ...အခုေတာ့၈နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနျပီကိုတစ္ေယာက္မွလဲေရာက္မလာေသးတဲ႔ထမင္းဝိုင္းေလးမွာတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနရတာ..ဘယ္လိုမွမေနတက္ေတာ့တာမို႔လို႔...သူ႔ကိုႏြားႏို႔ခြက္ေလးလာခ်ေပးတဲ႔ကိုကိုသုတကိုေမးလိုက္မိေတာ့သည္...
“အဟြန္း...ဘယ္သူမွေတာ့breakfastမစားရေသးဘူး...ခ်စ္ငယ္ရဲ႕ကိုကိုၾကီးေတေရာဒက္ဒီတို႔ေရာ..ညကတည္းကကိုမအိပ္ရေသးတာ... ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ကိုကိုသုတ... ”
“ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့...၂နာရီေလာက္ကတည္းက...ခ်စ္ငယ္ေဖေဖေလးဗိုက္နာေနလို႔ေလ...အဟြန္း...breakfastစားျပီးရင္...ေဖေဖတို႔အခန္းကိုသြားလိုက္... ခ်စ္ငယ္ေလးရဲ႕ညီညီေလးအျပင္ေတာင္ေရာက္ေနျပီ...”
“အင္...တ..တကယ္လား... ”
မယံုၾကည္ႏိုင္စြာေမးမိတဲ႔စကားေလးအဆံုးမွာေခါင္းညိမ့္ျပတဲ႔အေျဖေလးပါလာတာနဲ႔...ခ်စ္ရိပ္ဘာမွဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ...ေဖေဖတို႔အခန္းကိုအျမန္ေျပးသြားမိသည္...တစ္အိမ္လံုးမအိပ္ႏိုင္တဲ႔အခ်ိန္မွာမွႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ၾကီးကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ႔မိတဲ႔အျဖစ္ကိုေတြးမိေလစိတ္တိုေလ...ေလွကားထစ္ေတအမ်ားၾကီးေျပးတက္လာခဲ႔ျပီးအခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ေဟာဟဲစိုက္ေလာက္ေအာင္ေမာေနေပမဲ႔လဲမနားေတာ့ဘဲအခန္းထဲသာအျမန္ဝင္ခဲ႔လိုက္သည္...အိပ္ရာေပၚကေဖေဖကအိပ္ေနတာလားသတိေမ့ေနတာလားမသိေပမဲ႔ေဆးပိုက္တန္းလန္းကိုျမင္လိုက္ရကတည္းကမ်က္လံုးကအရည္ေတစိမ့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနျပီ..
“ငယ္ငယ္ႏိုးလာျပီလား..လာလာ..ဒီမွာလာၾကည့္လိုက္...မင္းညီညီေလး... ”
ဆက္ဘဲသြားရမလိုျငိမ္ဘဲေနရမလိုခြဲမရျဖစ္ေနတဲ႔သူ႔ကို..ကိုၾကီးကျမင္ေတာ့အနားကိုလာခဲ႔ဖို႔ေခၚသည္...ပုခတ္ေသးေသးေလးနားမွာ...ကိုကိုၾကီးေရာကိုကိုေနေရာ..ကိုကိုလေလးေရာဝိုင္းအုံေနျပီးပုခတ္ေလးထဲကိုငံု႔ၾကည့္ေနတာ...12ႏွစ္သားတစ္ေယာက္အရပ္ကရွည္သင့္သေလာက္ရွည္တယ္ဆိုေပမဲ႔လဲအတန္းထဲမွာအပုဆံုးဘြဲ႔ေတာင္ရထားတဲ႔သူ႔အတြက္ေတာ့ကိုကိုၾကီးခါးေတာင္ေက်ာ္တဲ႔အျမင့္ရွိတဲ႔ပုခတ္ထဲကိုေျခဖ်ားေထာက္ၾကည့္တာေတာင္မျမင္ရ...အခုမွေန႔တိုင္းေဖေဖသူ႔ကိုဆူေငါက္ျပီးႏြားႏို႔ေတအတင္းတိုက္ရတဲ႔အေၾကာင္းအရင္းကိုနားလည္ႏိုင္ေတာ့တယ္...သူ႔အရပ္ကေတာ္ေတာ္ေလးကိုပုေနတာဘဲ...
