ÇIPLAK KOMŞUM

19. BÖLÜM. Yok Artık !!!

Selam ben geldimm :) bu sefer çok bekletmedim değil mi? :D neyse hepinize iyi okumalar :D

Hala arabanın içinde oturmuş karşımızda duran iki katli eve bakiyorduk. Daha doğrusu Koral ın annesinin evine.

Koral ne zaman öğrenmişti daha doğrusu annesi olduğundan emin miydi? Birşey söylemek istiyordum ama bogazima oturan yumruyla hiçbirşey soyleyemiyordum. Ne yapacağını bilmeden Koral a bakmaya başladım. Ona baktigimi anlamış olacak ki o da bana bakmaya başladı ve arabadan indi. Bende hemen arkasından indim.

Koral ifadesiz bir şekilde eve bakarken yavaş adımlarla Koral ın yanina gittim ve elinden tuttum. Koral önce bana sonra da elimize baktıktan sonra gulumsedi ve anlima ufak bir buse kondurdu. Kendimi tuhaf hissetmiştim ama Koral ın yaninda olmalıydım. Koral gitmekle gitmemek arasında kalırken evin kapısı açıldı.

Yok artik !! Dağhan ın burada ne isi var? Şaşkın şaşkın Daghana bakarken Koral konuşmaya başladı.

"Bak buda çok sevgili kardeşim"

Ağzın daha da açılarak Koral a baktım o ise yüzüne taktiği alaylı bakışlarını Dağhan a gönderiyordu. Dağhan hala bizi fark etmemiş olacak ki kapıda duran orta yaslarda ki esmer hafif kilolu ve bi o kadar güzel olan kadinla konuşuyordu. Kadın ın gözleri ayni Koral ın gözlerine benziyordu. Koral da gözlerini annesinden almış olmalı.

"Ben onun hasretini çekerken o başkasına annelik yapmış. Beni hic düşündu mu acaba hic arayıp sordu mu? "

Koral konustukca daha da susuyordum nefes almak bile istemiyordum. Koral ın elini daha da sıktim. Ve tüm cesaretimi alarak konuşmaya başladım.

"Biliyor mu? Yani biliyorlar mi ? "

"Hangisini Dağhan ın kardeşim olduğunu mu? yoksa burada yaşadığını bildiğimi mi?"

Herşey sorulara bağlıydı ve ne yapacağını bilmiyordum. Koral yürümeye başladığında bende yaninda gidiyordum. Tam bahçe kapısını açmaktı ki telefonu çalmaya başladı. Bu sayede bizi fark etmeyen Dağhan ve annesi bize baktı. Dağhan da benim gibi şaşkın bir şekilde bize bakarken Koral telefonu mesgule aldı ve kapıyı açarak içeriye girdi.

Kapıya geldiğimizde ilk konuşan Dağhan olmuş tu.

"Sizin burada ne işiniz var?"

"Çok güzel bir soru sordun KARDEŞİM bizde bu sorunun cevabini almaya geldik"

Koral özellikle kardeşim kelimesinin üzerine basarak konuşmuştu. Koral ın annesi bize tedirgin bir şekilde bakarken bende bir Dağhan a bir Koral a bakıyorum. Koral ın annesi bakışmalara son vererek konuşmaya başladı.

"Hos geldiniz çocuklar "

Koral bir Dağhan a bir de annesine baktı. Ani bir hareketle Koral bırakmış olduğu elmimi tekrar tutu ve hızlı adımlarla arabaya doğru ilerledi. Kapımı açarak beni bindirdi ve tum sinirini kapıdan çıkarırcasına kapıyı sert bir şekilde kapattı.

Kendiside sürücü koltuğuna yerleştikten sonra arabayı çalıştırdı ve hızla ilerlemeye başladı. Simdi ne olmuştu Koral hani soruların cevaplarını almaya gelmişti. Neden konuşmadan geri donyorduk? Koral a anlamsız bakislarimi atarken o sadece dikkatin yola vermişti.

Araba durduğunda etrafına baktım. Okula gelmistik. Hani bu gün okula gelmeyecektik. Göz gooze geldiğimizde konuşmaya başladı.

"Sen okula git ben daha sonra gelrim "

Hiçbirşey demeden arabadan indim ve okula doğru yürümeye başladım. Okuldan içeriye girdiğim anda teneffüs zili calmiasti. Acaba Koral nereye gidiyor? Neden boyle birşey yaptı ki? Dalgın bir şekilde koridorda ilerlerken önümde duran kolonu da görmedim haliyle ve sert bir şekilde kolon a carptim.