Slowly Falling

18

"Can I kiss you?"

Halos manlaki ang dalawang singkit kong mata nang marinig ang sinabi niya. What is he saying?

"What? Are you okay? Are you just practicing your line?" sunod sunod kong tanong.

"No. I'm serious" seryoso niyang sabi, nakatitig sa 'kin.

Ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko. Nagkakarerahan. Napatingin ako kung nakabukas ang aircon, nakabukas pero bakit ang init???

"Ano ka sinuswerte?" pabiro kong sabi saka nagpakawala ng tawa, binabawasan ang tensyon.

"Ang duga! Ikaw nangyayakap ng walang pasabi. Ako, nagpapaalam pa"

"Wow, ha! Bakit ba? Yakap lang yun, tas sa 'yo halik! Ano ka hibang?"

Hindi naman siya nagsalita.

"Bakit ba? Ang dami mo ng nahalikan na mga hot actresses, ah?"

Hindi na siya nagsalita. Sinimulan niya ng paandarin ang kotse. Tahimik lang kami sa byahe hanggang sa nakarating na kami sa parking lot ng condo. Nakatingin ako sa kanya, nagtataka. Saglit niya lang ako tinapunan ng tingin bago pumasok sa elavator.

"I'll doing a kissing scene to Jasmine" wika nito ng nasa tapat na kami ng unit ko.

"Ah," tangi kona lang sinabi bago sinara ang pinto. Bakit kailangan niya pang sabihin, eh hindi naman kami mag jowa or something. If he is thinking I'll get jealous about that.. Duh! I wouldn't.

Maaga akong umalis ng condo para bumisita sa Bisig saka kila mama. Pero pagkapunta ko sa Bisig wala namang tao sa bahay. Umalis siguro. Nag iwan na lang ako ng sulat na dumaan ako. Dumiretso ako sa Bisig at roon nakita ang manager ni Cedie.

"Ms. Cabatuan"

"Good morning" pormal kong sabi bago kumaway sa mga bata.

"Can we talk? Kahit saglit lang" sabi nito. Naalala ko na naman ang sinabi niya sa 'kin.

"Makakasira ka sa image ni Cedie" pag alala ko sa sinabi niya noon.

Nasa cafe shop kami kung saan kami nagkita kumakailan lang.

"Hindi kona papatagalin. I know you have a schedule pa" simula nito.

"Don't worry. Its alright" I smiled.

"I'm sorry"

Nakatulala lang ako sa desk ko, remembering what his manager said to me a while ago. Two words but it penetrated my heart. I know his words are sincere.

"Are you crying?" tanong ng isang pamilyar na boses. Tumingin ako sa katabi ko. Si Charles, kapatid ni Cedie.

"No, I'm not" pagsisinungaling ko. I was at the bus station right now. I don't know why I chose to ride a bus than to ride in my car.

"Okay. By the way, I'll invite you" sabi nito. Napataas naman ang isa kong kilay.

"Where? When?"

"It's my Dad's birthday today. Kuya said, mag invite ako ng friends para hindi boring. But I don't have any friends. Kaya ikaw na lang" paliwanag nito.

"Wow, ha! You don't have any choice, kaya ako na lang. Right?" sarkastiko kong sabi. Tinawanan niya lang ako.

Sumakay kaming taxi papunta sa lugar nila. Gusto ko pa naman mag bus ngayon. Napatingin ako sa bahay nila. Ang laki! Well, hindi naman na 'ko nagulat.