Way Back Into Love (COMPLETED)

KABANATA 35

Kabanata 35

That night, hindi ako nakauwi. Marcus told me to stay kaya wala na akong nagawa. He slept in the sofa habang ako ay sa kwarto niya. Buong gabi rin 'non ay magdamag lang akong gising, still processing everything. 

Sobrang nalilito naako sa tunay niyang nararamdaman. Akala ko ba he's already on a new relationship? Pero bakit ganito siya saakin? Ano ba talaga? Ano 'nga ba talaga ako sayo marcus? Bakit mo ako pinapahirapan ng ganito?

Gusto kong malinawan. 

Kailangan ko ng kasagutan.

The next day, maaga akong nagising dahil I need to prepare breakfast for the kids nang may maamoy ako habang papunta ako sa kitchen. Marcus was already there kaya imbes na tumuloy ay bumalik nalang ako sa kwarto.

Hindi ko alam kung dapat ba akong dumistansya or to stay close to him. Dumistansya kase we're just strangers now. Or to stay close dahil sa mga pinaggagawa niya. Ano ba talaga tayo? Meron 'nga ba? O umaasa lang ako na sana meron naman talaga?

I sighed. 

Nagligpit at nag ayos na ako tsaka naligo. Hindi na'rin pala ako nakakapasok sa cafe dahil sakanya. Nakakatwang pati 'yon ay naging dahilan para hindi ako pumasok. Nakarinig ako ng mga maliliit na tawa sa kusina ng pumasok ako doon.

Kumakain na sila.

"Kain na po ate!" Beben said, holding a glass of water. I smiled tsaka umupo sa tabi ni maria.

Bawat subo ko ay hindi ko maalis ang tingin ko sa mga bata at kay marcus. Pakiramdam ko isa kaming pamilya but no. Ang saya sa pakiramdam na kahit papano ay naging masaya ang mga batang ito. 

Nagkakatinginan kami ni marcus pero hindi ganon katagal. Maria was just eating silent.

"Ate saan nyo po kami dadalhin?" Beben asked habang binibihisan ko siya.

"Ayoko na po bumalik sa lansangan." he added.

I smiled.

"Hindi na." 

Bumili muna kami ng mga gamit nila tsaka sila dineretso doon.

"Ate kailan 'nyo po kami bibisitahin dito?" Malungkot na tanong ni beben ng maihatid namin sila sa bahay aruga. I can feel the sadness on his voice tsaka sa kaniyang mukha. Hinimas ko ang ulo niya tsaka ako ngumiti.

"Every weekend." I smiled. 

"Sa cafe mo na ako ideretso." Bulong ko on our way home. I heard him sighed tsaka nagsalita.

"Can I ask?" 

"Sure." Tugon ko.

"Yung sinabi mo saakin noon." 

My brows furrowed. 

"Ano?" 

I heard him sighed. 

"Sa tagal ng panahon na lumipas, siguro naman you already rested?"

"W-what do you mean?" Kunot noong tanong ko, nalilito sa mga sinasabi niya.

"You told me before that lets take a rest." He said nang tumigil kami sa isang tabi. 

Agad akong napatingin sakanya tsaka isa isang bumalik ang napakaraming memorya saaking isipan. The day I told him that we should take a rest. The day I told him na tama na muna. Naaalala niya pa 'yon?

"What about it?"

"Sabi mo that, tama na muna right? But you didn't told me to stop or end our relationship. You just told me na we need to take a rest. Like, cool off. But we didn't really broke up right?" tanong niya.