Way Back Into Love (COMPLETED)

KABANATA 33

Kabanata 33

Namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Wala na akong narinig after those words came out from my mouth. I sighed then chuckled. Nakakatawang pati 'yon ay iniisip ko ngayon eh pinapunta niya lang naman ako dito.

Tumayo ako tsaka bumalik sa sala. Hihintayin ko nalang siyang lumabas. I wiped the trace of dry tears on my face tsaka sinunod ayusin ang sarili. Paulit ulit akong huminga ng malalim. 

I badly want to enter that room. I want to hug him and cry. To tell him everything and also tell him na until now, siya pa'rin. Pero mas nangunguna ang takot saakin. Napakaraming 'paano' sa utak ko ngayon.

Paano kung hindi na ako.

Paano kung may iba na pala siya? 

Sa tagal ba naman ng panahon na  lumipas na magkahiwalay kami? I will not be surprised kung mayroon nang iba. Hindi naman araw lang ang lumipas. Hindi buwan o isang taon. Mahaba. 

Dalawang taon lang naman ang itinagal namin. Just two fucking years pero tangina!  Six years na ang lumipas, siya parin! Kahit ilang beses kong sabihin sa sarili ko na naka move-on na ako, wala. 

Bumabalik at bumabalik pa'rin ako sa nakaraan. 

I badly want to climb up.

To forget everything. 

To be happy again.

But I failed. 

Nabaling ang atensyon ko sa pinto ng kwarto niya nang bumukas iyon. Madilim, kaya tanging katawan lang niya ang naaaninag ko. He slowly approached me sanhi para mas bumilis ang tibok ng puso ko. 

Sa paglapit niya, I could see his face a little. Kahit kaunti lang ang liwanag sa pagitan namin, kita ko kung gaano kamutla ang mukha niya. Hindi ko alam kung bakit pero ang alam ko, unti unti na akong tumatayo habang nakatingin ng diretso sa mata niya.

Nang kaunti nalang ang espasyo sa pagitan namin, tumakbo na ako tsaka siya niyakap.

The time seems to stopped when I hugged him . Malamig ang paligid, pero ng yakapin ko siya ay biglang uminit. Naging kalmado ang lahat. He's the only one who can make me feel this way.

Silence prevailed.

Mahabang minuto ang lumipas, nakayakap lang kami sa isa't isa. I wish we could stay like this forever. I wish. I was just looking behind him as he was doing something in his small kitchen. Kanina, habang magkayakap kaming dalawa, walang kahit anong salita ang lumabas sa bibig namin. Basta, bigla nalang kami naghiwalay mula sa pagkakayakap tsaka niya ako inayang kumain.

I already asked him earlier if he was feeling bad pero hindi naman 'daw. 

Pero ang ipinagtataka ko, bakit niya ako pinapunta ng biglaan if there is no reason?

Hindi kaya....

Umiling ako.

Imposible.

"Lia."

Para akong tanga dahil sa pagtawag lang niya sa pangalan ko ay nagulat pa ako.

"O- Why?" I stuttered.

"Kain na." Tipid niyang sagot.

Nang marating ko ang table, may ramen doon at tubig. Hindi ako kumakain ng 'ganon pero wala naman akong magawa. Tanging tunog lang ng chopsticks ang naririnig ko hanggang sa matapos kaming kumain.

Ako na ang nagprisinta to wash the dishes at pumayag naman agad siya. 

I feel uncomfortable. I'm washing the dishes while he's sitting at the island corner, drinking a glass of cold milk.