HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tüm hayatını baştan sona görebilseydin,bir şeyleri değiştirir miydin?
♡♡♡
Rüzgarın çıkardığı uğultu İzmir sokaklarını esir almışken yüzüme her çarpışında iliklerimi donduruyordu.
Güneş bulutların arasına gizlemişti kendini, yağmur atıştırmaya başlamıştı. Gök yarılırcasına bir şimşek çaktığında adımlarımı biraz daha hızlandırdım.
Kasvetli havaya iç çekerek baktım. Bahar ayına göre fazla kapalıydı. Yüzüme gelen bir kaç damlayla gözlerimi gökyüzüne çevirdim.Günlerdir dinmeyen yağmur başlamıştı yeniden.Sanki ruhumu yansıtıyordu bu kötü havalar.Yerdeki su birikintisine basan spor ayakkabılarım çamura bulanmıştı. Siyah ceketimin yakasını kaldırıp boynumu kapattım. Adımlarım iskele tarafına saptı. Denize çıkan sokağın sonuna doğru yürürken derin bir nefes aldım. Duyabildiğim tek şey ıslak ayakabılarımın çıkardığı sesti.Saat akşam 7’ye geliyordu. Aylardır olduğu gibi yine eve sığamamıştım.Boş sokaktan çıktığımda görüş alanıma giren iskeleyle gülümsedim.
Burayı seviyordum. Burada oturup kayalara vuran denizi izlemek acılarımı biraz olsun hafifletiyordu.İskelenin ucuna geldiğimde bir elimle demir merdivenden destek alarak yere oturdum. İçimde git gide büyüyen bir sıkıntı vardı. Aylardır hayatımız daha da kötüye gidiyordu.Ve ben yine buradaydım işte.Tek başıma,kendimi en iyi hissettiğim yerdeydim.Her başım sıkıştığında,canım yandığında bana ev sahibi olan denizin kenarında ki o kuytu köşede. Sıkıntılı bir nefes alıp çantamda duran defterimi ve kalemi çıkardım.
İlk 20 yaşında bir kızken anlamıştım onun bana olan aşkını.Diğerleri gibi bakmıyordu bana. O gözlerde bir parıltı oluyordu hep.Ne halde olursam olayım dünyanın en değerli varlığıymışım gibi hissettiriyordu.O andan beri de bir korku sarmıştı ya beni.Kaybetme korkusu.Onsuz kalma korkusu.Ondandı ya kaçıp gitmelerim. Haklıda çıkmıştım değil mi? Keşke çıkmasaymışım..belki de ben çağırmıştım bu mutsuz sonu..Dostluğumuz bile kalmamıştı ortada. Kalmazdı çünkü. İşin içine duygular girince,aşık olununca iş başka boyutlara giderdi. İster ömürlük arkadaşınız olsun,ister iki günlük bu değişmezdi.
Yüzüme vuran ılık rüzgar saçlarımı savuştururken denizin kokusunu içime çektim.Her şey bitse de bir insanı çok eski zamanlardan tanıyınca ha deyince kopartılamıyordu arada ki bağlar.
O benim oyun arkadaşımdı.
Kanayan dizlerime yara bandıydı.
Ağladığımda yüzüme gülümseme kondurandı.
Çocukken her şeyden çok sevdiğim elma şekerimdi o benim. İnsan aşkını,sevdasını unuturda çocukluğunu unutabilir mi? Düştüğünde yaralarına üfleyip acısını dindirmeye çalışan dostunu hangi insan unutabilirdi ki? Unuttum diyen halt ederdi. Büyümüştük artık. Ne ağlayınca geliyordu, ne de yarama üfleyince acısı diniyordu.
