HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiçbir şey hissetmemek ve her şeyi hissetmek arasında ki o ince çizgideyim.
♡♡♡
4 Sene Sonra
"Varsın böyle geçsin ömrüm Neşeyle dolsun bari her günüm Hani benim sevdiklerim Hani gönül verdiklerim Hasret gider ben giderim Bana yalan söylediler Bana yalan söylediler Kaderden bahsetmediler.."
Şarkıyı mırıldanırken yatakta kendi hallerinde kıpırdanıp duran Leyla ve Mert'e baktım.
Güzel yavrularım o kadar hızlı büyüyorlardı ki inanamıyordum. Yarın doğum günleriydi, dört yaşına gireceklerdi meleklerim.
Kocaman olmuşlardı. Oysa başlarda o küçücük hallerine dokunmaya bile korkmuştum.
Doğumdan sonra herkes İzmir'e yanıma gelmiş,ben biraz toparlanınca da kolumdan tutup zorla buraya getirmişlerdi.
Şuan Selim'in bizim için aldığı evde yaşıyordum. Çocuklar bir yaşına girdiklerinde babamın yanında işe başlamıştım. Ne kadar bakıcı tutmak istesem de annem ve Aslı teyze biz bakarız torunlarımıza sen dert etme diye başımın etini yemişlerdi.
Çok sıkıntı çekmiştim ama ailem ve biricik dostlarım beni bir an olsun yalnız bırakmamışlardı.
Odada ki büyük aynanın karşısına geçip son bir kez baktım kendime. Üzerimde ki lacivert takımım ve içine giydiğim krem rengi gömleğimle güzel görünüyordum.
Büyümüştüm ve bu büyüme fizikselden çok ruhsal olmuştu. Hiç bir şey unutulmamıştı sadece ben bununla yaşamayı öğrenmiştim. Feri sönmüş gözlerimi aynada ki yansımamdan çekip saate baktım.
Biraz daha oyalanırsam geç kalacaktım.Bugün önemli bir dava hakkında görüşmem vardı. Komodinde duran telefonumuda çantamın içine koyduğumda bir şey unuttum mu diye son kez kontrol ettim.
Leyla gideceğimi hissetmiş gibi huzursuzlandığında Mert'te ona eşlik etmeye başladı.Her sabah aynı şeyler.
İşte bu yüzden bir süre daha çalışmak istememiştim. Üzgün gözlerle yavrularıma baktım.Onları bırakıp işe gitmek çok zor geliyordu.İçimde bir boşluk oluyordu tüm gün.
"Ayneee!"
Leyla kollarını kucağıma almam için uzattığında yatağa oturdum.Mor tokasını çözüp yüzüne düşek siyah saçlarını tekrar toplarken onu ikna etme çabalarım bu sabahta eksikliğini hissettirmiyordu.
