HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Senin varlığın önemli.
♡♡♡
"Yalnız beni çok alıştırma böyle, şımarırım sonra her gün isterim."
Elimdeki ekmek tabağını masaya bırakıp kapıda beni izleyen Defne'ye yaklaştım. Yanaklarını sıkıp konuştum. Birazcık sinir olsun istiyordum. Onunla uğraşmak beni keyiflendiriyordu.
"Valla sadece bugünlük, erkek milleti kahvaltımı hazırlarmış hiç. Bu sana bir ömür yeter işte daha ne istiyorsun kızım?"
Güledönüncen yüzü düştüğünde kaşlarını çattı. Yanıma yaklaşıp kafama bir tane geçirdiğinde acıyla inledim. Bunu beklemiyordum.
İma ile söylediğim şeyle masada duran bıçağı eline aldı.
"Sen sabah yürek mi yedin kardeşim?"
Ellerimi havaya kaldırıp kendi yerime geçtim. Sonunda çatık kaşlarını düzeltti.Güzel gülümsemesiyle yüzüme baktığında bende gülümsedim.
O hep gülsün ben her şeyi yapardım. Şu ana gelebilmek için kaç yıl beklemiştim ben.Herkese,her şeye rağmen direnmiştim.Bundan sonra sadece mutluluk olacaktı hayatımızda. Onun üzülmesine asla izin vermeyecektim. Biliyordum sorunlar yaşanacaktı. Ama biz dimdik durduktan sonra gerisinin hiçbir önemi yoktu.
Şu anda benden daha mutlusu olamazdı. Sonunda sevdiğim kadına kavuşmuştum. Aile olacaktık en kısa zamanda.Bu fikrin hayali bile içimde büyük bir mutluluğu filizlendiriyordu.
"Teşekkür ederim her şey için, ellerine sağlık."
Üzerine reçel sürdüğüm ekmeği ona uzattım.
"Afiyet olsun sevgilim."
...
Bakışlarımı kısa bir anlığına yoldan çekip yanımda radyoyla uğraşan Defneye çevirdim. Bir türlü müzik beğenememişti yola çıktığımızdan beri.
