HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonsuzluğa.
♡♡♡
Güneşin doğuşuyla gözlerimi açtım. Akşam geç yattığım halde kendiliğimden uyanmıştım ve çok dinç hissediyordum.
Yatakta doğrulup pencereye ilerledim. Kolunu tutup camı açtığımda sabahın temiz havasını ciğerlerime çektim. Karşıda ki eve takıldı gözlerim. Bu camda onu ne kadar çok beklemiştim. Bu ev, bu mahalle hepsinde o kadar çok anı biriktirmiştik ki.
O hep vardı hayatımda. Hep yanımdaydı. Bugün bu evden gidiyordum. Bu odada, bir sürü anımı bırakıp kendi evime daha güzel anılara gidiyordum.
İçime bir hüzün oturdu.
Yeni bir ailem olacaktı. Artık o küçük kız çocuğu değildim. Bir yanım eş diğer yanım anneydi artık benim.
Koltuğumun üzerinde duran Bobo'ya sarıldım. Onu da yanımda götürecektim.
Sırdaşımdı o benim.
İlk arkadaşımdı.
Bu evde doğmuş, burada büyümüştüm. Sadece bir ev değildi burası benim için. Dünyamdı. Hayatım bu mahalle,bu ev,bu odaydı.
İçimde ki hüznü dağıtmak adına derin bir nefes alıp elimle karnımı okşadım. Neredeyse 3 ay olmuştu.
Karnımda ki çıkıntı belli oluyordu. Ama daha çok kilo almışımda göbeğim çıkmış gibiydi. Onu çok seviyordum. Hissediyordum onu.
Güneş iyice kendini beli edince toparlandım. Güzel bir kahvaltı yapacak sonrada kızlarla kuaföre gidecektik.
Daha fazla zaman kaybetmeden giyeceklerimi hazırlayıp duşa girdim.
...
Kahvaltı masasına tüm aile beraber oturmuş sessizce kahvaltı yapıyorduk. Masada çatal seslerinden başka ses yoktu. Erdem bile uğraşmıyordu benimle.
Annemin heyecanı her halinden belli olsa da gözleri buğuluydu. Babam ise başını tabağından kaldırmamıştı.
Elimi uzatıp masanın üzerinde duran elini tuttuğumda kafasını kaldırıp gözlerime baktı.
