HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Katlanması en zor olan duygu nedir? Birinin yokluğuna alışmak.
♡♡♡
Çalan kapıyla topladığım tabakları masanın boş bir yerine geri bıraktım. Kesin bizimkilerden biri bir şey unutmuştu.
Adımlarımı hızla koridora yönelttiğim de metal kolu çevirip kapıyı açtım.Açtım açmasına ama yapmamış olmayı diledim o an.
Beynim gördüğüm şeyle donmuştu.Gözlerim gördüğünü inkar ediyordu.
Rüyada mıydım?
Ne zaman uyumuştum? Bunun gerçek olma olasılığı neydi? Kafayı yemiş olabilir miydim?
"Defnem.."
Karşımda ki silüet konuşmaya başladığında kapıyı hızla kapattım.
Yine başlamıştı işte.
Ne zamandır görmediğim hayaller yine gelmişti. Geçti diye bıraktığım ilaçlarımı kullanmaya devam etmeliydim belki de. Ama o kadar uzun zamandır halüsinasyon görmüyordum ki bitti sanmıştım.
İyileştiğimi düşünmüştüm.
Zil tekrar çalmaya başladığında sırtımı kapıya yaslayıp parke zemine çöktüm.
Gelen her kimse onun yüzünde tekrar Selim'i görmek istemiyordum. Tekrar ruh sağlığımda sorunlar çıkmasını kabul edemiyordum.
Sessiz ağlamalarım, kapının arkasından gelen ve adımı seslenen ses ile hıçkırıklara dönüştü. Kapının yumruklanması beni daha da korkutuyorken ne yapacağımı bilmiyordum.
"Güzelim aç hadi kapıyı."
Başımı iki yana salladım. Bu sefer ki en ağırıydı sanırım.
O kadar gerçek gibiydi ki,artık aklımı kaybettiğime emindim. Başımı ellerimin arasına alıp kulaklarımı kapattım.
"Git buradan hayal olduğunu biliyorum! Yine beynimi ele geçirmene izin vermeyeceğim!Yine aynı şeyleri yaşamak istemiyorum,lütfen bitsin artık."
Kapının ardında ki ses kesildiğinde,biraz olsun sakin kalmayı deneyip yerimden kalktım güçlükle. Hızlı adımlarla salona ilerleyip pencerenin hemen yanında duran konsolun çekmecesini açtım.
Ellerim öyle bir titriyordu ki aradığımı bulmakta zorlanıyordum. Güçlükle çekmeceye aylar önce koyduğum ilaç kutusunu aldığımda nefesim iyice düzensizleşmişti.
Kapağını açtığımda titreyen ellerimin gazabına uğrayıp , elimde ki haplar yerlere saçıldığında bakışlarım salonun bahçeye açılan cam kapısına kaydı.
