HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bekle deseydin,gelmeyeceğini bile bile beklerdim.
♡♡♡
Tüm gece dönüp durmuştum yatağımda çaresizce. Günler geçtikçe iyi olacağını sanmışken özlemim tüm düşüncelerden daha ağır basmıştı. Ve içimde bir kor gibi büyüyüp katlanılması zor bir hale geliyordu.
Kendin ettin kendin buldun Defne.
İç sesime kulak asmayıp doğruldum yattığım yerden.Üzerimde ki yorganı sıkıntıyla yere fırlatıp ayağa kalktım.
Dün gecenin bir yarısı aramıştı beni.
Aynada ki yansımamda saçlarımı toplayan elim duraksadı. Dedikleri doluştu bir bir zihnime.
"Çok özledim seni Defnem. Kokunu özledim. İçime huzur veren gülüşünü özledim. Saçlarına dokunmayı özledim."
Saçlarım bir anda çok kötü göründü gözüme. Onun dokunuşları mıydı güzel yapan saçlarımı ?
Bakışlarımı öfkeyle yansımamdan çekip dolabın kapağını açtım. Bir tayt ve tişört çıkarıp sinirle giyindim.
Onunla konuşmak iyi gelmiyordu ikimizede. Ben zaten onu özlüyorken birde dedikleri aklımı karıştırıyordu artık. Kendimi sürekli hasta gibi hissediyordum son zamanlarda.
Oysa sadece mutsuzdum.
İçimde bitmez tükenmez bir özlem vardı. Nasılda yer etmişti meğerse hayatıma. Onsuzluğu ilk kez bu kadar uzun tadıyordum.
Düşüncelerimin sonsuz bataklığı arasında sessizce evden ayrıldım.
Kulaklıklarımı kulağıma takıp sahile doğru yürümeye başladığımda kızlar hala uyuyordu. Saat sabahın 7 siydi.
Okula başlayalı 3 hafta olmuştu. Kendimi tamamen derslerime vermeye çalışıyordum.
Uyumak,yemek yemek bile zor geliyordu uzun zamandır. Yaşamak için yapıyordum onca şeyi.
Zayıflamıştım, göz altlarım uyuşturucu bağımlılarını aratmayacak derecede çökmüştü.
İlk zamanlar her şey kolaymış gibi görünse de artık içimde ki sıkıntıya tahammül edemiyordum.
Onu çok özlemiştim.
Kokusunu,gülümsemesini, ona sarılmayı, sesini..
İskeleye oturup ayaklarımı denize doğru sarkıttım. Balıkçılar ve birkaç tane yürüyüş yapan insan dışında kimse yoktu.
O gün aldığım kararla en iyisi kaçmak gibi gelmişti ama her zaman olduğu gibi yanılmıştım, aptalca davranmıştım.
Ne zaman mantıklı bir iş yaptığım görülmüştü ki zaten benim?
