HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Bölüm Şarkısı: Perdenin Ardındakiler - Ankara'yla Bozuşuruz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen tüm dünyanın sana karşı olduğunu hissedersin.
♡♡♡
Selim'den
Hava yavaştan aydınlanmaya başladığında dönüp durduğum yatağımdan kalktım.İçimde boy gösteren katlanılmaz sıkıntıdan sabahı sabah etmiştim.Defne'yle konuştuktan sonra bir dakika bile uyuyamamıştım.Tüm gece düşünmüştüm. Uzun uzun. Her şeyi,her ihtimali düşünmüştüm.Bir kahve içip ayılmam gerekiyordu.Sinirle kahve makinasının düğmesine bastığımda parmaklarımı saçlarıma geçirip çekiştirdim.
Ne vardı yani bu halde olacak? Şu anda onun yanında,kokusuyla huzur içerisinde uyuyor olmak varken ben niye bu evde zorla çalışan kahve makinesiyle uğraşıyordum?!
Kahvenin hazır olduğunu bellirten ses mutfakta yankılanırken bardağımı alıp balkona çıktım. Defne için günün en güzel zamanlarıydı. Buradayken görürdüm uyku tutmadığı zamanlar onu. Elinde kahvesi odasının küçük balkonunda oturur bu güzel şafak vaktinin tadını çıkarırdı.
Onun yaptığı gibi bakışlarımı gök yüzüne çevirdim. Ne karanlıktı ne de aydınlık.Bizim gibi. Gözlerimi kapatıp temiz havayı içime çektim. Az kalmıştı biliyordum. Çok yakında günün bu güzel vaktinde yan yana olacaktık. Yeniden kollatımın arasına alabilecektim onu,kokusunu doya doya içime çekebilecektim.
Saat 7'yi gösterirken üzerimi giyinip dışarı çıktım. Geceden beri bu anı bekliyordum. Karşıda ki eve yürürken mahallelide yavaş yavaş sokağa dökülmeye başlamıştı.Dışardan nasıl görünüyordum bilmiyorum ama bir kaç bakış üzerimde dolanıyordu.
Demir abiyle konuşacaktım. Bahçe kapısından geçip emin adımlarla eve ulaştım.Sabırsızca zile bastığımda bir süre bekledim. Uyuyor olabilirlerdi ama şu anda umrumda değildi. Bu saate kadar beklemiş olmam bile bir mucizeydi.Zira gece buraya gelmemek için kendimle büyük bir savaş vermiştim. Israrla kapıyı çalmaya devam ettim. Kısa süre sonra kapı büyük bir gürültüyle açıldı.
"Hayırdır delikanlı bu saatte alacaklı gibi kapımıza dayandın?"
Siniri sesine yansımış Demir abiye baktım onunkinden kat be kat fazla bir öfkeyle. Defne'yi kırdığım için kendimden nefret ediyordum. Kendime büyük bir öfke duyuyordum.Ona desiklerimi düşündükçe mideme kramplar giriyordu.
"Defne'nin yanına gideceğim."
Direkt konuya girdiğimde bir süre yüzüme baktı. Alaylı bir gülümseme yerleştirdi dudaklarına.
"Konuştuklarımızı unutmuş gibisin?"
Sinirle şakaklarımı ovaladım.
"Sen nasıl bir adamsın? Kendi kızının üzülmesini hiç mi umursamıyorsun?"
