Yedi yaşında bir kriz geçirdim, hayatımı alt üst eden bu krizle beraber göz rengimi de, yaşamımın yarısı gibi kaybettim. Böyle yaşamaya alışmak istedim, insanların benim hakkımda düşündüklerini duymaya ve bir ucube olmaya alışmak kolay olmadı ama bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korku. İliklerime kadar hissettiğim bir duygu daha çıktı meydana. Tehditle iş yaptırılır mıydı insana, dansçı çocuğun yaptığı şey, tam olarak buydu. İnsanları korkutup tehdit etmekten zevk alan bir sadist olabilir miydi? Bu şu an yaşadığım korkuya bakılırsa, mümkün bir durumdu. Belki de beni korkutmaktan büyük bir mutluluk duyuyordu. Eğer beni görüyorsa, eseriyle gurur duymalıydı. Deli gibi korkuyordum işte.
Sokak, her zaman böyle karanlık ve korkutucu muydu bilmiyordum, emin değildim belki ama her an geriden bir şey çıkacakmış gibi hissediyordum. bir de her yer karanlık olduğu için iyice tırsıyordum.
"sakin ol" diye fısıldadım kendi kendime, elimi atkuyruğu yaptığım uzun saçımın dibine götürüp gözlerimi kapattım ve birkaç kez ovaladım. elimi geri indirip bileğimde hala olan vanilya kokusunu kokladım "zaten tahminlerin şu ara doğru çıkmıyor. Çıksa bile, dövüşebiliyorsun, " tereddütlü adımlarımı kesip etrafa bakındım ve kendimden emin bir şekilde yürümeye başladım. sırtımdaki çantayı düzeltmek için elimi omuzuma attığım sırada elime değen bir el beni arkaya çevirip üzerime doğru bir adım attı.
"o kadar emin-" sözünü bağırması kesmişti. kolunu tutup birkaç kez çevirdim ve sırtına götürüp öne eğilmesini sağladım. annem, bana neden olduğunu anlamasam da boş zamanlarında bazı teknikleri öğretmişti, işime yaramadığını söylesem yalan olurdu. sırtına bir tekme atıp yere düşmesine neden olduğumda arkamda birleştirilen ellerimle arkaya doğru bir tekme savurdum. acı dolu bir sesin ardından kollarım yine arkamda birleştirildi. kesik kesik aldığım nefesler, mantıklı düşünmemi engelliyordu.
"şşşt, sakin ol" duygunun sesini duyduğumda anlamsız bir sakinlik yaşadım. hiçbir sebebim yokken güveniyor muydum ona. güvenmem aldığım kesik ve hızlı nefesleri değiştirmemişti.
"gidin geliyorum" ikisi de yerden kalkıp hızla sokaktan çıktılar. elimi çekmek istediğimde itiraz etmeden bıraktı. titreyen elimle yanağıma düşen yaşı hızla sildim.
"çok mu korktun" sinirle ona döndüm.
"yok ya hiç korkmadım, karanlık bir sokağın ortasında kendimin iki katı olan üç adam çıktı karşıma- lanet olsun ne diye konuşuyorum ki ben senle" arkamı dönüp ilerleyeceğim sırada hırkamın üzerinden daha demin yaptığı gibi kolumu tutup durmamı istedi.
"önce sakinleş, sonra sana neden böyle bir şey yaptığımı açıklayayım" ellerimi iki yana açıp konuştum.
"neden açıklayacaksın ki, kafana esti yaptın değil mi. ha pardon, insanları tanımadan aşağılamayı bilirsin, anlatıp iyi gülersiniz arkamdan" kaşlarını çatıp derin bir nefes aldı ve elini yanağıma uzattı, geri çekilmeden ne yapacağını izledim, yanağıma ne zaman düştüğünü bilmediğim yaşı tenime değmeden sildi. Nasıl başardığı konusunda en ufak bir fikrim dahi yoktu.
