Please don't leave.

Another World

Jenna Pov

"Nee Niall, ik ben moe!" zeg ik. 

"Het is tijd, dus sta op."

Zuchtend kom ik omhoog en kijk in zijn blauwe ogen, wat helaas de ernstige hoofdpijn niet verminderde. Ik schudde langzaam mijn hoofd en liet mezelf weer terug in bed vallen.

"Jenna, kom nou." Probeert Niall weer, maar ik reageerde door mijn ogen dicht te doen. 

"Je hebt lang genoeg geslapen Jen." zegt hij nu streng en ik draai mij om zodat ik met mijn rug naar hem toe lig. Ik voelde twee handen die aan mijn schouder schudde, maar ik was niet van plan om uit bed te komen. Niall draaide mij om zodat onze gezichten dicht bij elkaar waren.  

"Jenna de rest is al klaar en sta-" begint de blonde jongen weer, maar ik kap hem woedend af. "Stap je het dan ook echt niks! Ik heb knallende koppijn en jij wilt dat ik vrolijk mijn bed uit kom! IK BEN FUCKING ZIEK NIALL!" Dit was een slecht idee, de hoofdpijn werd alleen maar erger en ik denk dat Niall het kon zien bonken. 

Maar ik was er zo klaar mee, ik had geen puf meer. Nergens meer voor.

"En I fucking know Jenna! Maar je broertje is jarig, weet je nog!" Niall was gaan staan en nu was hij degene die aan het schreeuwen was. Shit, dat was ook zo. 

Mijn ogen werden groot en ik wilde mijn mond openen om iets te zeggen, maar kreeg er de kans niet voor. "Ik zal Cole vertellen dat je je te ziek voelt om hem wakker te zingen."

Niall's verslagen ogen keken vol ongeloof in de mijne en ik wilde zijn hand vast pakken. Hem bij mij in bed trekken en hem dicht tegen mij aan drukken zodat hij nergens heen kon. We zouden het uitpraten en hij zal in tranen uitbarsten nadat hij eerst de hele boel had vol gescholden ondanks dat ik hem probeerde te sussen. 

Dan zouden we elkaar diep in de ogen aankijken en sorry zeggen. Zo vaak dat we er gek van werden. We zouden weer in elkaars armen liggen en vertellen hoe veel we van elkaar houden. Ik zou Niall vertellen dat ik door wil met vechten voor hem. Hij zou tegenstribbelen, zoals hij iedere keer doet, maar ik zou hem op andere gedachten zetten. Hij zou weer sorry zeggen en vertellen hoe veel hij van mij houd en dat hij niet zonder mij kan.

Ik vertel hem precies hetzelfde en na nog even knuffelen zouden we op staan en naar de andere jongens gaan om de planning van de komende tijd te bespreken.

Zoals we altijd doen.

Maar dit keer niet.

Want Niall draaide zich om en sloeg de deur met een klap achter zich dicht en ik bleef alleen achter. Ik probeerde mijn tranen in te houden wat alleen nog maar voor meer hoofdpijn zorgde. Maar met al mijn kracht die ik had stond ik op. Plensde een plas koud water in mijn gezicht waarna ik die afdroogde. Op blote voeten en in mijn pyjama liep ik mijn kamer uit. 

Stapje voor stapje liep ik de trap op. In dagen had ik dit niet meer gedaan en ik merkte dan ook nu pas hoe moeilijk het werd. Kut ziekte. Ik hoorde stemmen bij de deur van Cole's slaapkamer en trok snel de deur open. Ik zong nog een paar zinnen mee van het verjaardagsfeestje lied en vloog daarna Cole om de hals. 

"Hey zussie, ik ben nu ook oud!" gilt hij vrolijk. 

"Ja Cole, nu ben je ook een grote jongen." Lach ik met een gebroken lach die ik probeerde zo echt mogelijk te laten lijken. Ik liet mijn broertje los die daarna meteen door de lucht werd geslingerd door Louis. En niet veel later werd hij overladen met cadeaus. Ik had de hele tijd gestaan, ook toen Liam me een stoel aanbood en Zayn me, nadat ik dat afgewezen had, een bezorgde blik had gegeven. Ik moest staan. Voor Cole geen zwakte of ziekte tonen vandaag. Dat is het niet waard.

"Drie. Twee. Een. En blazen!" telt Harry vrolijk af terwijl Cole zijn longen vulde met zuurstof om het daarna meteen weer uit te blazen tegen de kaarsjes aan. In een keer waren ze uit en we klapten vrolijk. Liam snee de taart aan en gaf iedereen een stukje.

"Wat is er met jou en Niall?" vraagt Harry die naast mij zat terwijl hij een hap taart nam. 

"Niks." antwoord ik terwijl ik naar Niall keek. 

Hij zat naast Cole en Liam die vrolijk taart zaten te eten nadat Louis hen er op gewezen had dat de taart eerst op moest voordat er met de auto's gespeeld mocht worden. Onze blikken kruisden heel kort, maar hij had meteen weer weg gekeken.

"Nee niks." zei ik weer. 

"Dan niet." zucht Harry en ik stond op om de gebaksbordjes op te ruimen. 

"Zal ik je even helpen?" Dat was Zayn en hij stapelde de rest van de bordje op. Samen, met handen vol, liepen we naar het aanrecht. 

"So, what's going on?" vraagt Zayn als we buiten gehoord afstand staan. "Ik bedoel, Niall en jij hebben nog geen woord tegen elkaar gezegd."

"Begin jij nu ook al?" zucht ik hard. 

"Wow relax Jenna." 

"Sorry."

"Vertel, hebben jullie ruzie of iets?" vraagt Zayn weer. 

"Nee Zayn, niet nu. Vandaag gaat om Cole." besloot ik en ik liep weer naar de tafel om de rest van de taart te pakken en die vervolgens in de koelkast te doen.

Die dagen daarna spraken Niall en ik amper met elkaar. Alleen het hoognodige zoals; Mag ik er even bij en Kom je eten. Zayn had er niet meer naar gevraagd en Harry ook niet. De spanningen thuis liepen hoger op en zelfs Cole kon het voelen. Ik ging niet naar de woonkamer als Niall daar zat en hij deed hetzelfde andersom. Maar ondanks alles kreeg ik steeds betere dagen. Ik voelde me vitter als normaal. Het enige lichtpuntje in de afgelopen dagen.

-

Hey lads, ik heb de titel en omslag van het verhaal veranderd. Ik vond zoals het eerst was toch niet zo leuk. Kan zijn als het verhaal helemaal af is dat ik het weer verander maar dat zie ik dan nog wel:)

xx