Please don't leave.

Story of My Life

Eindelijk kwamen we weer terug bij het ziekenhuis. Uitgeput stapten we naar binnen en gingen in een lift staan. Niall drukte op een knopje en ik liet mij in het uitklapbare stoeltje vallen. Niall had de hele terugweg mijn hand niet los gelaten en hield hem nu ook nog steeds stevig vast. 

Zodra de lift stil staat en de deuren zich openden stond ik op en liepen we de gangen op. Toen we langs de receptie kwamen werden we geroepen. 

"Jenna Styles?" zegt de vrouw vragend. Ik stop met lopen en ga voor de balie staan. "Ja?" 

"Oh gelukkig je bent er weer!" zegt ze opgelucht en ik kijk haar verbaasd aan. "Wat bedoelt u precies?"  

"U bent drie uur weg geweest zonder iets te zeggen. Iedereen is op zoek naar jullie." Mijn mond valt open. 

"Ga direct naar je kamer." vertelt ze mij nog voordat we door liepen.

"Wauw. Mensen moeten eens rustig doen, jemig. Ik leef nog hoor."

Niall knijpt in mijn hand en kijkt mij waarschuwend aan. 

"Niet weer Jenna." 

Ik wend mijn blik af van die van hem en staar door de gangen. Niet veel later komen we aan bij mijn kamer.

"Liam?" vraag ik als ik hem ijsberend voor mijn deur zag lopen. Meteen kijkt hij op en stormde op ons af. 

"Jenna wat the fu-" maar hij maakte zijn zin niet af en deed weer een stap naar achteren. "Sorry, het spijt me." begint hij. Ik laat Niall los en vlieg hem om de hals. Meteen daarna voel ik hoe zijn sterke armen mij vast pakken en hij trekt mij dicht tegen hem aan.

"Waar waren jullie?" vraagt hij als we met z'n drieën de kamer in lopen. Meteen zie ik Louis, Harry, Zayn, Donna en Denise zitten. Ze waren druk aan het overleggen tot Harry mij opmerkte. 

"Jenna!" schreeuwt hij en hij sprint naar mij toen. 

"Hey Haz." fluister ik in zijn oor als hij mij knuffelt. Snel daarna volgde ook Zayn en Louis zijn voorbeeld.

"Jenna." schraapte Donna haar keek en iedereen liet mij los. "Waar was je?"

"Ik was in een park." leg ik haar voorzichtig uit. "Alleen?" 

"Nee ik was met Niall."

"Meneer eh" en ze kijkt boos richting Niall. 

"Horan." maakte hij haar zin af. 

"Juist, meneer Horan. Wat dacht u wel niet. Dat u zomaar met een zieke patiënt het ziekenhuis kon lopen!"

Meteen ging ik tussen hen in staan. "Het is niet zo gegaan." zeg ik. "Ik vroeg of Niall mee wilde en toen hij nee zei heb ik hem overgehaald. Het is niet zijn schuld." De vrouw keek me bedenkelijk aan maar knikte uiteindelijk toch. 

"Prima, maar jullie," wijzend naar de jongens, "moeten nu echt weg. En jij gaat slapen nadat je dit op eet." en ze geeft me een dienblad vol eten. Zuchtend neem ik het aan en ga op bed zitten.

Ik nam afscheid van de jongens en ze liepen met tegenzin achter de vrouwelijke verpleegkundigen aan. Ik at snel mijn eten op en stapte daarna onder de douch. Gelukkig kan ik dit nog helemaal zelf. Na een tijdje droogde ik mijzelf af en trok een pyjama aan en ging in bed liggen.

Ondanks dat ik uitgeput was viel ik niet direct in slaap. Ik besloot een papier en een potloot de pakken en te tekenen. Ik tekende mijn laatste blik die ik had gehad van het park. Ik tekende de bomen, lichtjes, sterren en bankjes. Tevreden keek ik er na toen ik na een uur klaar was. Ik bergde het op en ging onder de dekens liggen. Kort daarna viel ik in een diepe, vaste slaap.

Die ochtend werd ik met knallende hoofdpijn wakker. Ik keek op mijn telefoon naar de tijd en zag dat het al half elf was. Ik ben al een hele hoop uren achttien. Wat een fun. Over een half uur was het bezoek uur en zouden de jongens vast wel komen. 

En ja hoor, ik had gelijk. Ik had voor de helft mijn ontbijt op toen ik de deur open hoorde gaan. Zes zingende jongens kwamen naar binnen. Ik had te veel hoofdpijn hiervoor maar wilde ze niet kwetsen en drukte snel op het knopje van mijn infuus zodat er extra morfine in mij gespoten werd. 

Toen ze klaar waren en ze me allemaal gefeliciteerd hadden trok ik Cole op schoot. "Ge-felici-teerd." stotterde hij er uit. 

"Heel goed gezegd Cole, dankjewel." en ik geef hem een kusje op zijn neus. Trots kijkt hij naar Harry en hij kijkt trots terug. 

"Dus, wat staat er op de planning vandaag?" vraag ik nieuwsgierig. "Nou zoals ik al had verteld hebben we een verassing voor je." zegt Niall. 

"Niall heeft een verassing voor je." kucht Zayn en knipoogt naar mij. Ik zag Niall's wangen lichtrood kleuren en hij richtte zich snel weer op mij. 

"Maar Denise heeft gezegd dat je vandaag niet weg mag." zegt hij teleurgesteld. Ik knik, want dit is wat ik verwacht had. "Dus dat doen we een andere keer." zegt Louis opgewekt en Niall gaf hem een zwak lachje. 

Voor heel even was het stil, maar Cole haalde een tekening tevoorschijn en gaf het aan mij. "Kijk zussie, voor jou." Ik bekijk de tekening en voelde de tranen prikken.

"Kijk! Dat is Nal en dat ben jij. Dat is papa Lou en Haz." en hij wijst iedereen aan. Lachend kijk ik omhoog naar Harry en Louis. Trots keken ze naar Cole. 

"En dat is Payno." ging hij verder. Bij die naam viel Liam's mond open en hij kwam dichterbij zitten zodat hij de tekening ook kon zien. Hij aaide Cole over zijn hoofd voordat het jongetje verder ging.

"En dat is Zen." eindigt hij. Ik laat de tekening aan de rest van de jongens zien. Cole had ons hand in hand in een rijtje getekend. Iedereen complimenteerde hem en Cole verborg verlegen zijn hoofd in mijn nek. 

"We hebben taart!" zei Niall enthousiast. Liam haalde een door Harry gebakken taart tevoorschijn. 

De taart was hoog en was bekleed met zacht geel fondant. "Happy Birthday" stond er opgeschreven met glazuur. Ik bedankte de jongens en Zayn haalde bordjes en vorken op. Toen hij terug was haalde Liam ook nog kaarsjes tevoorschijn en prikte ze in de taart. Hij stak ze aan en iedereen keek vol verwachting mijn kant op. Ik schraapte mijn keel en blies ze uit.

"Wat heb je gewenst?" vraagt Niall nieuwsgierig die meteen een por van Louis kreeg. "Dat vraag je niet Niall!"

"Nee Nal, anders komt ie niet uit." merkte Cole waarschuwend op. Niall mompelde een sorry en iedereen kreeg een stuk taart. Ik het kleinste stuk natuurlijk. 

Ik wenste voor een mooie toekomst voor de zes jongens waar ik heel misschien ook in zou zitten.