Please don't leave.

No Control

Die volgende ochtend werd ik alleen wakker met een briefje naast me. Het was van Niall.

Goodmorning Princes,                                                                                                                                                      Ik moest van de verpleegster vertrekken toen ze me naast jou vond. Mijn helder blauwe ogen werken dus niet bij iedereen... Ik zie je vanmiddag:)

Love,                                                                                                                                                                                                Your blond Irish boy

Er verscheen een lach op mijn gezicht bij het lezen van Niall's woorden. 

"Goedemorgen Jenna, lekker geslapen?" vraagt mijn verpleegkundige die binnen komt lopen. Ik zakte weer mijn kussen in en knik, "Best wel eigelijk."

 '"e weet dat het niet de bedoeling is dat er gasten komen na het bezoekuur hé." Ik kijk haar lachend aan terwijl ze mijn infuus verwisselde. "I know, het spijt me."

Eigelijk speet het me niet want wie wil er nou niet dat je vriendje midden in de nacht naar je toe komt en je veilig in zijn armen sluit, maar ik denk niet dat ze tevreden met dat antwoord zal zijn.

"Ah je bent al wakker, mooi. Goed geslapen?" vraagt de arts die nu ook binnen kwam lopen. Ik had een nieuwe gekregen en deze man heet William Anderson, maar ik mag hem gewoon Will noemen.

 "Prima." antwoord ik de man en ik geef de verpleegkundige een knipoog die hoofdschuddend de kamer uit loopt. 

"Is er iets bijzonders?" vraag ik. 

"Ik wilde je gewoon een paar vragen stellen." zegt Will 

"Kom maar door."

"Oké, als eerste, hoe gaan de chemo's?" Zuchtend sloeg ik mijn ogen neer en staarde naar mijn handen. "Niet al te best dus." concludeert de man. 

"Ik weet niet, ik heb minimaal vier dagen nodig om bij te komen. Is dat normaal?"

Will knikt en ik zucht opgelucht. "Hoe zijn de andere jongens in de situatie?' 

"Wisselvallig."

"Leg eens uit."

"Nou kijk, na de chemo's zijn ze niet normaal bezorgd, maar dat vind ik niet erg. Het zijn sterke jongens Will, maar ik weet niet of ik dit ze wel aan wil doen." Dat laatste fluisterde ik en ik voelde de tranen alweer prikken. 

"Dankjewel Jenna, dit is wel weer genoeg." Will nam afscheid en liep de kamer uit.

Na een tijdje kwam ik omhoog en staarde naar de muur voor mij. Buiten regende het en de druppels kletterden hard tegen de ramen aan. Overal liepen mensen met paraplu's maar na een tijdje waren de straten leeg. Langzaam stapte ik mijn bed uit en liep met het apparaat op wielen waar mijn infuus aan zat naar de kleine kast. 

Morgen ben ik jarig, spookte door mijn hoofd. Zuchtende opende ik hem en staarde een tijdje naar de inhoud. Ik pakte een joggingbroek en een trui van Niall. Op mijn sokken en met papier en potloden in mijn handen liep ik door de gangen. 

"Jenna, ga je kamer in. Je ontbijt is er zo." Het was een verpleegkundige die ik heel af en toe zag. Haar naam had ik niet onthouden.

 "Ik hoef niks." zeg ik. 

"Jenna je weet dat je je ontbijt niet zomaar over kan slaan."  

"En toch hoef ik niks." 

"Jenna je hebt gee-"