Please don't leave.

Long Way Down

Toen ik wakker werd hoorde ik verschillende stemmen op de gang. Ik keek om mij heen en herinnerde meteen weer waar ik was. Nu pas zag ik dat ik een eigen balkon had. Ik stapte uit bed en viel meteen over mijn koffers heen. Ik zocht de kast en vond al snel een deur naar mijn inloop kast. Ik pak mijn koffer uit en nam een douch in mijn eigen badkamer. Ik trek een grijze joggingbroek aan met een langsmouw shirt en een paar sokken. Daarna borstelde ik mijn haar en liep naar beneden.

Op de gang trof ik Louis aan. "Eindelijk besloten je bed uit te komen?" zei hij plagend. "Hoe laat is het dan?" vraag ik.

"Vier uur." antwoordde hij. Ik had dus al bijna een dag geslapen. "Voel je je al beter?" Ik knik. "Waar is Cole?"

"Harry heeft hem op bed gebracht na de lunch. Hij zal vast zo wakker worden." Ik bedankte hem en liep de trap af.

Ik kom in de keuken. Hij was groot en had zelfs een kookeiland. Ik zag Niall met zijn hoofd in de koelkast staan, maar negeerde hem. Ik wilde net verder lopen toen hij mij riep. 

"Jenna!" Ik draai mij om en kijk hem aan. "Lekker geslapen?" Ik knik. 

"Voel je je al weer beter?"

Weer knik ik. 

"Heb je al wat gegeten?"

Ik werd gek van al die vragen. Had hij niet wat beters te doen dan zich met mij bemoeien. Ik schudde mijn hoofd, "Nee en heb ook geen trek."

"Kom je moet wat eten." zei Niall, maar schudde weer mijn hoofd. Op dat moment kwam Liam de keuken binnen lopen. 

"Payno, hoe leggen we uit dan je dood gaat als je niet eet?" vroeg Niall doodleuk aan hem. Mijn mond viel open. 

"Prima, ik eet wel wat." zeg ik en ik duw Niall weg van de koelkast. Ik stond er misschien wel drie minuten naar binnen te kijken toen ik hem eindelijk dicht smeet. 

"Is er ook fruit?" vraag ik uiteindelijk. 

Liam wijst naar een fruitschaal op het aanrecht en ik pakte een appel. Ik liep langs Niall en nam uitdagend een hap. Toen ging ik op een kruk zitten aan het kookeiland.

"Waar is mijn telefoon?" vroeg ik Liam. "Die ligt in de woonkamer."

"Dankje."

 Ik hoorde zachtjes Does he know?  op de achtergrond. "Hoe gaat dat harder?" vraag ik doelend op de speaker in de hoek van de keuken. Liam legde het mij uit en ik draaide het volume hard aan. Liam liep nu ook de keuken uit en ik begon hard mee te zingen met de muziek.

Muziek was letterlijk het enige wat mij rustig kon maken. Sommige nummers beschreven mijn leven totaal. Vaak luisterde ik naar die nummers en zakte huilend naar de grond. Ik wilde hier helemaal niet zijn. Ik wilde een grote wandeling maken. Een wandeling door mijn leven. En alles recht zetten. Alles overdoen.

 Toen het nummer afgelopen was zette ik de muziek zachter en liep de woonkamer in. 

"Yo guys, van wie is die aangebroken appel?" hoorde ik Zayn zeggen vanuit de keuken. Ik draaide mij om en liep weer de keuken in. Ik grits de appel uit zijn hand en liep de woonkamer weer in. Ik ging op de bank zitten. Liam en Louis zaten aan de andere kant.

"Waar is de slaapkamer van Cole?" vraag ik voorzichtig. Ik moest hem even zien. 

"Laat ik straks wel zien, als hij wakker word." zei Louis rustig. 

"Ik wil hem nu zien." ga ik er tegen in. 

"Jen, dat kan niet." Ik zuchtte. "Dan zoek ik zelf wel." siste ik terwijl ik op stond.