Please don't leave.

You & I

Eindelijk was het er uit. Ik had de arts vertelde wat ik wilde en we hadden een plan opgesteld. Zayn had Cole proberen uitgelegd wat er precies aan de hand was. Het plan was geweest dat Niall en Harry het zouden vertellen, maar Harry was in huilen uitgebarsten en Niall was overstuur en boos weg gelopen. 

"HET IS NIET EERLIJK! WAAROM ZIJ!" had hij geschreeuwd. Daarna had ik de rest van de dag in zijn armen gelegen en geprobeerd hem rustig te krijgen.

Ik had een koffer gepakt en was nu mijn ziekenhuis kamer aan het inrichten met Louis. 

"Lou."

"Yes Jen?"

"Wil je me iets beloven?" De jongen knikte.

"Beloof me dat je Harry overeind houd als ik er niet ben. Zorg er voor dat Cole er niet bij is als Niall in woede uitbarst. En let even op Liam en Zayn. Ze zijn beide zo sterk, maar ik weet niet of ze het aan kunnen." Louis knikt en ik geef hem een knuffel.

 "En zorg goed voor jezelf." eindig ik. Ik voel hoe hij zijn hoofd knikt.

"Wil je dat ik mee ga?"

"Nee, ik wil dat je naar huis gaat en bij Louis gaat zitten. Ik wil dat je met hem praat over jullie twee samen."

Ik zag de tranen in zijn ogen. Harry en Zayn waren met mij in het ziekenhuis in de wachtkamer te wachten tot ik weer een chemo kreeg. Harry knikte. "Zayn is bij me dus het komt goed." zeg ik. Zayn knikt.

"Hoe is Niall?"

"Onrustig." antwoord Zayn. Ik zucht. 

Iedereen heeft er moeite mee als ik een chemo krijg. De dagen daarna zijn voor iedereen dan zwaar, maar ik ben er het ergste aan toen. Een vrouwelijk verpleegkundige wenkte ons en ik stond op. "Let's go."

Ik had nu vier keer een chemo gehad en werd vol gespoten met medicijnen. Ik mocht eindelijk een tijdje naar huis omdat het weer wat beter ging. Ik zat in de kelder te tekenen en zong zachtjes mee met de muziek. 

"Hey."

"Hey." Louis en Harry komen binnen lopen en ik kijk op. 

"Wauw Jen, dit ziet er echt cool uit." zegt Harry enthousiast. Een groot deel van de kale muur hangt vol tekeningen en schetsen die ik had gemaakt de afgelopen tijd.

"Wil je spelen Lou?" Hij knikt en gaat achter de piano zitten. Langzaam vulde de kale ruimte zich met klanken uit de piano. Toen hij klaar was vraag ik "En, hoe is het met jullie twee?" 

Harry moet lachen, "Je wilt het wel heel erg graag of niet?"

 "Lou?" vraag ik. Hij staat op en loopt naar Harry. "En ik ook." fluistert hij. Net toen ik mij om wilde draaien zag ik dat Harry voorzichtig zijn lippen op die van Louis drukte. Met een glimlach loop ik de kamer uit.

"Wat is er zo geweldig?"  

"Niks Niall." zeg ik als ik de blonde jongen tegen kom in de gang.

 "Volgens mij wel." houd hij vol. 

"Komt nog wel." lach ik. Maar toen verdween de lach op mijn gezicht en keek ik in de helder blauwe ogen van de jongen voor mij. 

"Wat is er? Voel je je niet goed?" 

Ik schud mijn hoofd. 

Niall's ogen hadden iets bijzonders. De manier waarop de vrolijke Ierse jongen je aan kon kijken was speciaal. Niet veel mensen konden dat. Ik merkte hoe Nialls hoofd gevaarlijk dicht bij de mijne kwam en voor ik het wist voelde ik twee lippen op de mijne.

Het was een kort contact, maar mijn hele lichaam vulde zich met kriebels en ik sloot mijn ogen. Ik voelde hoe Niall zijn hand op mijn wang legde en zijn lippen kwamen los van de mijne. 

"Je hebt geen idee hoe lang ik dat al wilde doen." zei hij verlegen. 

Ik kon niks uitbrengen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkast aan en zo stonden we een tijdje.

Ik, een ernstig ziek meisje met een verschrikkelijk verleden van bijna achttien, in de armen van een prachtige blonde jongen met heldere bruine ogen die de hele wereld aan zijn voeten had liggen.

Toen kikte het in. Ik ben bijna achttien. Harry en Louis. 

"Niall eh, ik moet even wat doen." zeg ik en plant een klein kusje op zijn lippen voordat ik weg liep. Mijn kamer was nu op de begane grond omdat de jongens niet wilden dat ik iedere keer die trap op en af zou gaan. 

Ik ga aan mijn bureau zitten en open mijn laptop die ik van de jongens had gekregen. Ik zoek op hoe veel ik zelf moest gaan betalen als ik achttien werd. Dat was over een paar weken. En het bedrag was veel, te veel.

Ik loop weer mijn kamer uit en trof Harry aan in de keuken. 

"Hazz." begin ik, "Ik ben bijna achttien, maar ik heb niks."

"Wat bedoel je precies Jen?"

"Ik bedoel dat ik alles zelf moet gaan betalen straks. Al mijn behandelingen. Alle medicijnen." somde ik terwijl ik zenuwachtig met mijn armen zwaaiend door de keuken liep. Er verscheen een lach op het gezicht van de jongen. 

"Jen dat komt allemaal goed. Wij zullen alles blijven betalen." verzekert Harry mij, "Je bent onze dochter."

Het liefst was in in zijn armen gerend en hem vastgehouden. Ik had hem willen bedanken dat hij mij zijn dochter noemde, maar ik werd opeens super misselijk. Ik rende naar de wc en spuugde van alles uit. Huilend zakte ik op de koude grond.

"Jenna? Jenna? Ben je oke?"

"Je kan binnen komen hoor." zucht ik. "Hey, is het weer zo ver?"

We waren al twee weken verder. Ik knikte. Ik heb en vrij goede periode gehad en het zat er aan te komen dat het weer mis zou gaan. Vandaag was het eindelijk zo ver. Harry kwam naast mij zitten en sloeg een arm om mij heen. 

"Thanks Harry, voor dat je me je dochter noemde." fluister ik. Hij knuffelde mij steviger en ik voelde een traan van hem op mijn trui.

"Dus jij en Louis hé?" knipoog ik vanuit de bank naar Harry. Louis kijkt me lachend aan. "Ik ben er ook hé!" zegt hij beledigd. Ik moest lachen en een warm gevoel bekroop mij toen ik zag hoe Harry in de armen van Louis kroop. De twee jongens hadden het niet meer met mij over hun zoen gehad, maar je zag ze vaak samen zitten.  

"De rest weet het ook, maar we willen dit geheim houden omdat-" 

"Omdat het niet mag." zucht ik. Harry sloeg zijn ogen naar de grond. 

"We vinden wel een oplossing." vertel ik opgewekt. Louis schonk me een gelukkige en dankbare lach en focuste zich toen weer op Harry.

"Hey princes, gaat het weer een beetje?" vraagt Niall nadat hij mij een zoen had gegeven. Meteen hadden we aandacht van iedereen. 

"Zo zo Niall, eindelijk je move gemaakt." zegt Zayn plagend en Niall geeft hem een dodelijk blik, maar focust zich meteen weer op mij. 

Ik knikte moeizaam, maar Niall geloofde me niet en ging achter mij zitten. Zachtjes masseerde hij mijn hoofd. Mijn hoofdpijn werd langzaam iets minder. 

"Maar officieel?" vroeg Louis ongeduldig. Lachend knikte ik en ik werd op nieuw gezoend door Niall.