Please don't leave.

Same Mistakes

Toen ik naar binnen liep hoorde ik veel lawaai. Ik rende naar binnen en zag Cole geschrokken in de keuken staan. Overal lag glas en melk op de grond. 

"Cole wat is er gebeurd?"

"Ik wil melk, maar glas is kapot gegaan." huilde hij geschrokken. Liam en Louis kwamen aanlopen. Toen ze zagen wat er aan de hand was keken ze beiden boos. Ik dook in elkaar. 

"Cole ga naar je kamer!" Het jongetje deed wat ik zei zoals hij gewend was en rende de keuken uit.

Ik sloot mijn ogen wachtend op het ergste. "Please, het spijt me. Het gebeurde niet expres." zeg ik half huilend, "Hij kon er niks aan doen." 

"We doen je niks. Het is niet erg." hoor ik Louis zeggen. Ik hield mijn ogen nog steeds stijf dicht en zakte naar de grond. 

"Papa, doe het niet. Alsjeblieft." smeek ik. 

"Jen, doe je ogen maar open-" hoorde ik Liam zeggen maar ik kapte hem af. 

"Ik wil niet pap." Ik voelde hoe ik werd opgetilt en opende meteen mijn ogen. Ik wurmde mijzelf los en rende weg. Louis en Liam bleven verbaasd achter. Ik hoorde ze mijn naam roepen, maar ik rende door. Huilend kwam ik mijn kamer binnen.

Vrijwel meteen herinnerde ik mij dat ik Cole weg had gestuurd. Ik rende door het huis naar zijn kamer. Ik vond hem spelend met autootjes. 

"Jenna? Is het goed?'" Ik knikte. 

"Cole ik ben trots op je dat je bent weg gegaan. Het is goed." Hij knuffelde mij stevig en plantte kusjes op mijn wangen. "Waren papa's boos?"

"Ik weet het niet." zuchtte ik. Mentaal kon ik het niet aan als deze jongens ook gaan slaan. Of erger.

"Jenna?" 

Ik antwoordde niet. 

"Moet ik open doen?" vraagt Cole. Ik knik.

Cole ging op zijn teentjes staan om bij de deurklink te komen en opende langzaam de deur. Hij glipte naar buiten en deed de deur weer dicht. Ik hoorde de stem van Louis. Ik staarde levenloos voor me uit en ving woorden op als 'Bedoeling' en 'Geeft niks'.

Na een tijdje ging de deur open en ik zag Louis met Cole in de opening staan. 

"Jen?" Ik stond op en keek Louis heel even aan. Daarna liep ik zonder iets te zeggen het tweetal voorbij de gang door en de trap af. Ik was niet per se boos op hem, maar ik had gewoon geen zin om te praten.

In de woonkamer zag ik Niall gitaar spelen en af en toe iets in een boekje schrijven dat op de lage tafel naast de bank lag. Voorzichtig pakte ik de gitaar uit zijn handen en legde het weg. 

"Jen?"

Ik zei nog steeds niks. 

Ik pak een deken en sla het om mij heen. Daarna kruip ik dicht tegen Niall aan en nestel mijn hoofd op zijn borstkas. Ik had gewoon behoefte aan iemand. Iemand die niet wist wat er gebeurt was en iemand die ik vertrouwde.

Nog nooit was ik in zo'n grote tweestrijd met mijzelf geweest. Ik had zojuist toegegeven dat ik iemand vertrouwde. Dat heeft me jaren gekost.

Niall wreef zachtjes over mijn rug en toen hij merkte dat ik huilde trok hij mij dichter tegen hem aan. 

"Oh daar ben je." hoor ik Louis zeggen. "Zou ik je even kunnen spreken?" Niall tilde mijn kin omhoog en ik schudde mijn hoofd. 

"Nu niet Lou." zegt hij tegen Louis en ik hoorde hem weglopen.

"Wanneer ga je me vertellen wat er aan de hand is?" vroeg Niall na een tijde. Ik was inmiddels al wat gekalmeerd en ging recht op naast hem zitten.

 "Niet nu." zeg ik. Zwijgend staarden we in het niets. Ik stond op, maar Niall houd me tegen. 

"Sorry." 

"Geeft niks, komt later wel." zeg ik en hij laat mij weer los. Ik liep naar mijn eigen kamer en zette keihard muziek op. 

Ik trok een grijze joggingbroek aan met een lange mouwen shirt.

Ik pakte wat tekenspul en vertrok naar beneden. Iedereen zat al aan de eettafel te wachten op mij. Zwijgend nam ik plaats. 

"Jen, Payno en Lou hebben verteld wat er gebeurt is. We hebben ook al het een en ander gehoord van Cole. We willen ook graag jou kant van het verhaal horen." zei Zayn. 

Meteen had ik spijt dat ik naar beneden was gekomen. 

"Nee." zeg ik kort. 

"Jenna, het is beter als je het ons verteld. We zijn inmiddels je nieuwe familie." zei Harry. 

"Ik had niks in te brengen daar in. Dus wie zegt dat ik daar blij mee ben. EN HET GAAT JULLIE HELEMAAL NIKS AAN!"

Ik had meteen spijt van mijn stemverheffing, want Cole keek mij angstig aan. Ik deed dat nooit waar hij bij was. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar het bleef stil. Iedereen keek mij vol ongeloof aan. Ik pakte mijn tekenspul en stond op. 

Meteen vloog Liam van zijn stoel en greep mijn arm. "Jij blijft hier." zei hij streng. 

"Snap je dan ook helemaal niks!" snauwde ik terwijl ik mij losrukte en weg sprintte.

Ik rende naar de lege kamer met de piano. Ik plofte op de grond en staarde een tijdje naar de muur. Toen begon ik te tekenen. Ik tekende een meisje in zwart wit. Vanaf de achterkant, net iets boven haar billen. Haar haar lag half over haar rug en ze bedekte haar naakte lichaam met haar handen en armen. Na een dik uur was ik klaar. Louis was binnen geweest een poosje terug, maar ik had hem volledig genegeerd. Het was niet zijn schuld. 

Het was niemands schuld. 

Behalve de mijne.

Ik pakte wat plakband en hing de tekening tevreden op aan de kale betonnen muur. Ik wilde alles behalve terug gaan, maar ik had ontzettend veel honger. Twijfelend liep ik de keuken binnen en trof daar Liam en Louis aan.

 "Guys," begon ik zachtjes, "Het spijt me." 

Meteen draaide ze zich tijde om naar mij. "Ik kan het gewoon niet. Ik kan het niet vertellen." 

"Wil je het ook niet proberen?" vraagt Louis voorzichtig. Ik knik, "Maar dan wel met iedereen er bij. Dan hoef ik het maar een keer uit te leggen." De jongens knikten en we liepen naar de woonkamer.

Waarom deed ik dit?