Please don't leave.

Half a Heart

Jenna Pov

Ik liep over de gangen door het grote gebouw en ik had geen idee waar ik was. Ik wilde me net weer omdraaien tot ik met mijn rug tegen iemand aan botste. 

"Ho sorry, ik zag u niet- Hey, bent u niet Simon?"  

"Eh ja, hallo?"  zegt hij, mij raar en geïrriteerd aankijkend.

"Hey ik ben Jenna, Jenna Styles." zeg ik en ik steek mijn hand naar de man uit. 

"Oh jij." en hij schud mijn hand. 

"Nu ik u toch heb gevonden, zou ik even met u kunnen praten?" 

Simon kijkt verbaasd en bedenkelijk, maar knikt uiteindelijk. "Kom maar mee, we kunnen hier wel even zitten."

"Dus Jenna, waar wilde je het over hebben?" Ik zit tegenover Simon in een ruimte waar ik al drie keer eerder was geweest omdat ik verdwaald was. 

"Ik wil graag weten wat uw rol is in mijn adoptie en die van mijn broertje." Ik dacht ik val meteen met de deur in huis. Ik zag Simon even slikken, maar hij herstelde zich snel weer. 

"De jongens hebben eerst met mij, als hun manager, moeten overleggen." begon hij en ik knikte. "En wat vond u er van?"

"Ik vond het een goed idee volgens mij."

Hij was precies zoals ik had verwacht, vol leugens en schijnheil. 

"Ik hoorde van Harry iets anders." zeg ik met een strak gezicht. 

"Oh en wat dan precies?"  

"Dat u het geen goed idee vond." en ik gaf hem een arrogant lachje.  

"Ja dat kan kloppen inderdaad. In het begin vond ik het onverantwoordelijk en een grazy idee. Welke boyband adopteert en nou iemand?" hij moest lachen om zichzelf wat voor nog meer argwaan zorgde bij mij.

"Wat zorgde er voor dat uw gedachtes veranderden?" vraag ik.  

"Oh meid, dat gaat jou helaas niks aan." 

Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk Simon strak aan. 

"Het gaat wel over mij dus ik denk dat er alle recht op heb." siste ik half beleefd. De man keek pijnzend en hoofdschuddend, "Vooruit, maar beloof me dat je het hier met niemand over hebt." 

Ik zuchtte en knikte, "Natuurlijk meneer."  

"Oke dan. Je kent vast wel de fanfictie Larry Stylinson toch?" 

Ik knik. 

"Nou dat is dus iets meer dan een fanfictie." legt hij uit. 

Ik had willen zeggen dat ik het wist en dat ze echt bij elkaar waren, maar ik hield wijs mijn mond en luisterde naar wat die man nog verder te lullen had. 

"U bedoelt dat ze echt een relatie hebben?"  

"Hadden, die hadden ze." ging Simon verder. 

"En waarom nu niet meer?" 

"Wil je het echt weten?" 

"Ja." zeg ik vastbesloten.

"De jongens hebben een deal met mij gemaakt. Larry werd niet officieel en ze zouden uit elkaar gaan en in ruil daar voor mochten ze jou en je broertje adopteren." 

Mijn mond valt open, "Dat kunt u niet maken!"

"Eigelijk wel. Het spijt me meisje, maar jij bent de reden dat Larry niet meer mag." lachte hij me sluw toe. Er was geen sprankje medelijden te zien in zijn ogen en ik kookte van woede. Wat is er mis met die man. 

"Nou dat is alles wat ik er over kwijt wil. Heel veel sterkte met je ziekte." en Simon stond op en gaf me nog een flauw, ongemeende glimlach voordat hij de deur uit liep. 

Met open mond en tranen in mijn ogen bleef ik achter. Ik was letterlijk de reden waarom iemand's relatie niet mocht. Waarom twee mensen die van elkaar houden niet bij elkaar mogen zijn. 

Harry Pov

Al een dik halfuur zwerf ik over de gangen niet wetend waar ik naar op zoek was. Ik was zo klaar met de interviews die alleen maar over relaties gingen. Er werd ons nooit iets diepgaands gevraagt. Waarschijnlijk had niemand daar behoefte aan. 

Tot ik Jenna met een verwarde blik in haar ogen zag rond dwalen. "Hey Jen, hier!" en ik steek mijn hand op. Jenna ziet mij, maar het lijkt alsof ze twijfelt of ze wel naar mij toe wil komen. Uiteindelijk komt ze toch mijn kant op.

"Waar was je? Niall is bezorgd en-" ratel ik maar ik werd onderbroken door Jenna die haar fragiele armen om mij heen sloeg.

"Thank you Haz." fluistert ze en meteen ben ik helemaal stil.

"Waarvoor?" vraag ik als ze niet los laat. 

"Voor alles."

"Jenna wat bedoel je? Ik snap je niet." vraag ik opnieuw. Maar ze bleef stil dus ik besloot haar dichter tegen mij aan te trekken. Zo stonden we in elkaars armen voor vijf minuten. 

"Kom Jen, we moeten weer naar de rest." Ik voelde haar in mijn nek knikken en langzaam liet ze los. Ik zag dat ze rode ogen had, maar besloot er niet naar te vragen. Arm in arm liepen we terug naar de rest. 

"Jen waar was je?" vraagt Niall zodra we een stap in de kamer zette. Hij had zich meteen omgedraaid en was op haar afgestormd.  

"Nergens Nialler, gewoon een beetje wandelen." Hoorde ik haar zeggen terwijl ze Niall omhelsde die haar meteen dicht tegen hemzelf aan trok. 

Wat hadden zij geluk met elkaar. Niall was nog nooit zo geweldig geweest sinds die twee elkaar hadden ontmoet. Ooit zal ik haar er voor bedanken.

Daarna vloog ze Louis om de hals. Naja, voor zo ver dat kon aangezien Louis languit op de bank lag. Ze fluisterde iets wat ik niet kon verstaan, maar Louis' ogen vlogen meteen mijn kant op. Vragend keek hij mij aan en ik haalde mijn schouders op. 

-

Sorry, een beetje een kort hoofdstukje...

En super bedankt dat het boek al vaker dat 100x gelezen is!! Means a lot:))

Ik ben trouwens ook een ander boek aan het schrijven, maar wil denk ik eerst dees afmaken voordat ik die plaats. Niet dat veel mensen mijn verhaal lezen en die waarschijnlijk dus ook niet maar mnu.

xx