Please don't leave.

Save You Tonight

"We zijn halverwege je chemotraject van 26 chemo's." vertelt weer een nieuwe arts mij, genaamd Janice. "Vanmiddag heb je nummer 17 en dan blijf je nog minimaal twee dagen in het ziekenhuis voordat je weer naar huis mag." Zuchtend knik ik.

"Over een klein halfuurtje haalt Denise je op en helpt ze je klaar maken." Nadat Janice dat zei gaf ze Liam en Niall een kort knikje en liep ze de deur uit. 

"Nummer 17 alweer." verbreekt Liam de stilte. Ik was nog misselijk en gesloopt van de vorige, maar deze stond al gepland, net als alle anderen, en gaat dus ook gewoon door.

"Ja, 17 alweer." Ik lag al een hele tijd weer in het ziekenhuis na de avond op het strand. Nog diezelfde week waren we begonnen met de nieuwe chemo's en ik lag al weer weken in het ziekenhuis.

We zaten nog een tijdje te praten over van alles en nog wat en Niall had wat te eten gehaald, maar ik at niks en had mijn hoofd er totaal niet bij. 

"Jenna? Jen?"  

"Hm?" antwoord ik afwezig. 

"Denise is er." Vertelt Niall mij nadat ik nog steeds hem niet had aangekeken. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar links en zag Denise al staan. "Oh." zei ik simpel. 

"Ga je mee?"

Ik knik en meteen ging de rem van mijn bed er af en voelde ik dat Niall mijn hand vast pakte. Zachtjes kneep hij er in.

Denise rolde mij samen met Niall en Liam naar de kamer waar ik chemo's kreeg. Na iedere chemo kreeg ik een soort kraaltje voor aan een ketting. Ik had kinderen het op mijn vorige afdeling het zien doen en ze hadden hele lange kettingen. Mijne zaten in een doosje. 

We kwamen dicht bij de kamer en ik werd onrustig. Ik begon een beetje met mijn benen te trappen en kneep met mijn bezweette hand in Niall's hand. 

"Jen, gaat het?" Ik kijk Niall angstig aan en hij had het door.

"Je hebt er al zo veel gehad, dit gaat je lukken."

 We reden door de deur heen.

"Gewoon rustig ademen Jenna, wij zijn bij je." Dat was Liam en ik keek wazig naar links. 

Denise stopte met lopen en we stonden stil. Mijn ogen vlogen naar haar en ik keek haar smekend aan. Langzaam schudde ik mijn hoofd.

Niall liet mijn hand los en samen met Liam doen ze een stap naar achteren. Denise duwde me omhoog omdat ik het zelf niet wilde doen. Mijn benen vlogen over de rand van het bed en ik ging zwaarder ademen. Ik wilde dit niet meer.

Denise hielp me opstaan en nu begon ik echt te stressen. Zodra ik stabiel stond draaide ik me met een ruk om. Niall en Liam hadden de kamer verlaten dus het was 1 tegen 1. Ik zag Denise haar verbaasde gezicht en greep mijn kans. Ik zetten twee stappen richting de deur, maar voelde meteen een hand om mijn pols. 

Woest probeerde ik me los te slaan uit Denise haar greep. Ik sloeg wild om me heen, maar voelde een lichaam tegen de mijne aan. Denise sloot haar armen van achteren om mij heen en ik kon geen kant op.

"NEE LAAT ME LOS! IK WIL NIET MEER!" schreeuw ik, maar ze liet niet los. "LAAT ME GAAN! IK WORD ER ZIEK VAN!" Tranen stromen over mijn wangen en ik voelde nog een paar handen om mij heen en Denise liet los.

"Ssst, Jen. Het is oke." fluistert Niall in mijn oor. Ik probeerde tegen te stribbelen, maar Niall was te sterk en langzaam geef ik het op.

"Ik wil niet meer Niall, ik kan niet meer." snik ik bijna geluidloos, maar hard genoeg zodat Niall het hoorde. "Ik kan niet meer."

"Jen kijk naar mij." beveelt hij terwijl hij zijn handen naar mijn gezicht bracht en mij dwong om hem aan te kijken. Zijn blauwe ogen stonden grauw, moedeloos en gebroken. "Luister." Ging hij verder toen ik mijn hoofd schudde.

"Jij bent ontzettend sterk princes. We zijn al over de helft dus we gaan niet opgeven nu. We geven pas op als we niks meer kunnen. Maar oh lieverd, je bent zo sterk en ik ben zo trots op je. We zijn allemaal trots op je. En we staan allemaal achter je keuzes, ook als je kiest om nu te stoppen als dat echt is wat je wilt. Maar we kunnen nog door vechten Jen."

Zijn ogen vulde zich met tranen maar hij liet ze niet lopen. Ik knik.

"Dus gaan we door? Ga je liggen?" vraagt Niall en zijn stem sloeg halverwege de zin over waardoor er een halve lach op mijn gezicht verscheen. Weer knikte ik. 

Denise kwam aan een kant van mij staan terwijl Niall mijn rechter kant ondersteunde en ik op het apparaat ging liggen. 

"Ik hou van je." was het enige wat ik uit kon brengen voordat ik mijn ogen sloot en voelde dat ik onder het apparaat werd geschoven. 

"Ik meer van jou princes."

Ik werd pas de volgende dag weer wakker. Langzaam opende ik mijn ogen en zag vage vormen om me heen. Na een paar keer knipperen werd mijn beeld helder en zag ik zes jongens. 

"Goedemiddag Jen." hoor ik Harry zeggen en ik draaide mijn hoofd naar hem toe. "Hoe voel je je?" 

Ik reageerde door omhoog te schieten en greep naar het spuugbakje waar ik in overgaf. Ik keek weer naar Harry en gaf hem een zwak lachje voor ik weer ging liggen. Liam nam de spuugbak aan en gooide het weg.

"Wat doen jullie allemaal hier?" fluister ik, te zwak om normaal te praten. 

"Will, Denise en Janice hebben overlegd en ze zijn bereid om je een kort break te geven." vertelt Louis enthousiast terwijl Cole van Zayn's schoot kroop en naast mij kwam liggen.

"Waarvan?" vraag ik verbaasd. Mijn ogen vielen weer dicht omdat ik te moe was. De hoofdpijn was enorm en misselijk dat ik was. Ik wilde gewoon slapen. 

"Van de chemo." antwoordt Louis. Toen ik niet reageerde besloot Louis het uit te leggen. 

"Door het incident van gisteren is besloten dat de dokters je een break van maximaal drie weken kunnen geven om te herstellen zodat je weer beter verder kan gaan. Het kan maar drie weken omdat anders het chemotraject niet meer goed kan werken. So you're going home honey."

"Oke." fluisterde ik waarna ik in een diepe slaap viel.

-

Hey guys, sorry sorry dat het een eeuwigheid heeft geduurd voordat ik weer update, maar ik zit midden in een proefwerk week. Naja die is over een week en vorige week moesten we allemaal shit inleveren en andere opdrachten maken dus vandaar. Maar wel echt ontzettend erg bedankt voor meer dan 200 readers:) Means a lot.

xx