Please don't leave.

Ready to Run

Jenna's POV

Een geklapte long en terminaal ziek. Meer hoorde ik niet, want Niall kwam binnen lopen.

"Hello princes, hoe voel je je?" vraagt hij.

Ik zie de tranen in zijn ogen als hij naast mij op de stoel plaats neemt. 

"Ik ben oke." antwoord ik kort. 

"De dokters kwamen net bij ons en ze vertelde- hij zei-" stottert de blonde jongen.

"I know." fluister ik. 

"Oke." fluistert Niall terug. Tranen stromen nu over onze wangen en Niall komt naast mij in het bed liggen. In complete stilte houden we elkaar stevig vast terwijl we naar het plafon staarde. 

Niet veel later komen de andere jongens ook binnen. Harry's ogen waren net als die van Zayn rood doorlopen terwijl hij Louis stevig vast hield. 

"Hey lads." zeg ik en schenk de jongens een halve lach. 

"Hey Jen." Liam is de eerste die wat zegt en iedereen pakt er een stoel bij en vormde een kringetje om mijn bed heen. Zayn pakte mijn hand vast en ik kneep er zachtjes is. 

"Het is goed jongens." begin ik en meteen wilde Niall er tegenin gaan, maar Liam hield hem tegen. "Echt waar." zucht ik.

De volgende dag mocht ik alweer naar huis. 2 maanden. 2 maanden hadden ze me gegeven. De 3de maand zou ik pas echt aftakelen. 

We zaten thuis op de bank. Cole bij mij op schoot, Zayn links van me en Niall rechts. Wat ik nog graag wilde doen, had Liam mij gevraagd.

"Naar mijn biologische vader." Ik zag dat hij er van schrok en keek me verbazend aan. Ook Louis kwam omhoog. 

"Waarom?" vraagt hij. 

"Hij moet weten dat ik terminaal ziek ben vind ik. En ik heb het een en ander te zeggen tegen hem." leg ik uit. 

Louis knikt en keek van mij naar Liam naar mij. "Dan regelen we dat."

Dus nog diezelfde week zaten we met z'n allen in de auto op weg naar mijn biologische vader. De jongens hadden vrij wel meteen besloten om de komende maanden niks meer met de band te gaan doen. Ze wilden alle tijd die we samen nog hebben, samen doorbrengen. 

We reden in plaats van vliegen, want de dokters vonden het geen goed idee dat ik een vliegtuig in zou stappen. Dus hier zat ik dan met mijn kotsbakje op schoot, het raam open en met zenuwen gieren door mijn lichaam. 

Ik had een simpele outfit aan. Een grijze joggingbroek, blauwe kroptop met een vest er over aan. Ik had een soort hoofddoek om mijn hoofd. Ik wilde mijn vader niet meteen laten schrikken. Mijn haar begint nog niet terug te groeien, maar volgens de dokters zal dat binnenkort wel gebeuren aangezien ik geen chemo's meer krijg. 

"Nog een klein half uur." meld Liam vanachter het stuur. De rit verliep vrijwel de hele tijd in stilte. En volgens mij was iedereen even zenuwachtig als ik. Cole is ook mee, maar die lag de hele tijd te slapen tussen Harry en Louis in.

Als ik er niet meer ben hebben zij gelukkig nog een zoon.

En wat zijn ze geweldige ouders.

Niet veel later kwamen we bij een huis aan. Het was een simpel rijtjes huis. Hij was dus verhuisd, want ik herkende het huis niet. Liam had via de mensen die ons bij One Direction hadden geplaatst, het nieuwe adres geregeld en een afspraak gemaakt met mijn vader.

Ik bad dat hij nuchter was.

"Ready?" vraagt Niall vanuit de stoel achter mij. Ik zucht en knik, "Ready."

Zayn opent de deur voor mij en ik stap uit. Met Cole's hand in de mijne en de rest van de jongens achter ons aan, belde ik bij het huis aan. 

Na drie keer aanbellen werd er nog seeds niet opengedaan. Dus nam ik Cole in mijn armen en liep ik links om het huis heen. Ik zag een schutting met een houten deur er in. Ik haalde de klink naar beneden en gelukkig ging de deur open. Het kraakte minder erg dan dat ik verwacht had.

We stapten op een grindpad de tuin in. Ik hoorde de anderen aarzelen en overleggen, maar al gauw kraakten de stenen achter mij als tegen dat de rest mij volgde. 

Het pad kwam uit in de rest van de achtertuin. Het was een kleine tuin met een grasveldje, een kleine schuur en een mini picknick bank. En daar zat hij dan. Met een sigaret in zijn hand.

Ik had geen enkel probleem met mensen die roken. Ik bedoel Zayn en Louis doen het ook, maar toch. Hij zag er nou niet bepaald fris uit met die sigaret in zijn hand.

Maar vastberaden liep ik naar hem toe. En al snel voelde ik een hand om mijn pols waardoor ik niet verder kon lopen. Ik draaide me om en zag dat Niall mij vast had. 

"Weet je zeker dat dit een goed idee is?" 

"Ja, dat weet ik zeker." antwoordt ik met een glimlach. Want ja, ik wilde dit doen.

De blonde jongen liet los en ging weer bij de andere vier jongens staan. Ik liep dichter naar de tafel toe en zuchtte kort. Langzaam keek mijn vader mijn kant op. Ik zag zijn ogen groot worden toen hij door had dat ik het was. Zijn mond viel open, maar er kwam niks uit.

Dus nam ik het besluit om tegenover hem te gaan zitten en ik zette Cole naast mij neer. "Hey." begin ik. 

"Hey." zuchtte hij kort. 

"Dus-" Ik had werkelijk geen idee waar ik moest beginnen.

Ik had dit gesprek de hele week zitten oefenen. Ik zou alles uitleggen wat er gaande was. Hoe het met mij ging. Hoe het met Cole ging en waar we nu woonden ook misschien wel. Maar nee hoor, er kwam geen woord uit mijn mond.

"Hoe is het?" begint hij het gesprek. 

Ik zucht, "Hier wilde ik het inderdaad met je over hebben." 

Hij trekt zijn wenkbrauwen op terwijl het een trekje van zijn sigaret neemt.

"Ik ben terminaal ziek en word ook niet meer beter." Ik val meteen met de deur in huis en ik zag dat hij er van schrok. Cole zat naast mij zenuwachtig op en neer te wippen. Hij kon zich niet meer veel van deze man herinneren, maar wat hij zich herinnerde was niet al te goed. 

"Hoe? Wat? Hoezo?" stamelde mijn vader geschrokken. Hoe dom was deze man wel niet. 

"Hoe moet ik weten waarom ik kanker krijg, jemig." Ik had spontaan geen zin meer in dit gesprek. Ik draaide mij om en keek de jongens aan. Ik wees naar het grindpad. Harry keek me niet begrijpend aan, maar Louis trok hem meteen mee. Ik wilde liever niet dat ze bij dit gesprek waren.