Please don't leave.

Drag Me Down

De jongens kijken van het drietal naar mij en weer naar het drietal. 

"Jenna" begint de verpleegkundige van de gang. (Voor het gemak noem ik haar even Donna). "Ten eerste, wat doen deze heren hier nog? Bezoekuur is al lang over!"

"Dat is geregeld, van Anderson mag het." vertelt Denise haar kalm, maar beide vrouwen kijken nog steeds boos. Ik schenk ze beide een ongemakkelijk lachje toen ze verder gingen.

 "Waarom heb jij vanochtend tegen deze jongeman gezegd dat je geen ontbijt hoefde terwijl ik je er nog op aangesproken had?" Mijn mond valt open. Was deze vrouw echt serieus. Waarom maakte iedereen hier zo'n drama van.

"Jenna?" vraagt Niall, maar ik negeerde hem en staarde in stilte uit het raam. "Jenna?" Dat was Liam. 

"WAT?" snauw ik. 

"Waarom ben je niet eerlijk geweest?" Dit keer was het Denise. 

"Ik heb gewoon geen trek. Dat is alles. Jullie moeten je gewoon niet zo aanstellen!" sis ik gefrustreerd terug. Ik kreeg alleen maar meer hoofdpijn van deze mensen. 

"En waarom heb je dat niet gezegd? Dan had ik kunnen overleggen met Anderson." zei Donna. Nu ontplofte ik. Hoe kon ze. 

"DAT HEB IK OOK GEDAAN! BEN JE DOOF OF ZO?" Ik stap boos mijn bed uit en wankel even, maar snel herstel ik mijzelf. Ik was niet van plan om mijzelf zwak op te stellen. Zeker niet tegenover die verpleegkundigen. 

"Jenna, doe eens even rustig." zegt Louis. Maar ik ben het zat, ik was er klaar mee. Dat iedereen mij ieder dag opnieuw vertelde wat ik moest doen.

"Nee Louis. Ik heb haar verteld dat ik geen trek had. En nu zegt ze dit. Ongelofelijk!" zeg ik terwijl ik wild met mijn armen in de lucht sloeg. Ik wilde het op lopen zetten. Dit ziekenhuis uit rennen, in een of ander vliegtuig stappen en ver weg vliegen naar een land waar niemand mij kende. Of gewoon door de regen lopen. Ik wilde in ieder geval weg. Weg van mensen die alleen mijn ziekte zagen.

Maar zodra ik bij de deur was werd ik terug getrokken door Denise. Schreeuwend en wild sloeg ik om mij heen maar niks hielp. 

Ik zat vast hier. En geen van de jongens zou me komen helpen. Verlagen gaf ik het op en zakte naar de grond. Huilend voelde ik de koude vloer tegen mijn lichaam. Maar ik stond niet op. Ik deed niks. Ik voelde hoe ik werd opgetild en terug in bed werd gelegd. Acht paar ogen staarden mij geschrokken en vol medelijden aan. 

"Ga weg." fluister ik zachter dan bedoel was. "Jenna wacht nou-"

"Ga weg! Piss of!" zeg ik nu hard. Langzaam hoorde ik iedereen opstaan en de kamer uit lopen. Huilend staarde ik naar het witte ziekenhuis plafon.

"Jenna?"

"Ga weg Liam!' 

"Jenna doe dat nou niet."zegt Liam.

"Begin jij ook al?" vraag ik vol ongeloof. 

Liam staat in de deuropening nadat ik minstens twee uur alleen was gebleven. "Wat heeft iedereen met iedere keer mij vertellen wat ik wel en niet moet doen? En waarom zijn jullie hier nog steeds? Ik had gezegd dat jullie weg moesten gaan!" Nog steeds had ik de jongen niet aangekeken. 

"Laat haar nog maar even Payno. Het komt wel." Dit was Zayn. 

"Zayn?" vraag ik. 

"Ja Jen?"  

"Ik eh, waar is Cole?"  

"Hij is bij de oppas." zegt hij.  

"Oh oké. Thanks."

 "Jenna?" vraagt Zayn nu.  

"Ja?"

"Mag ik binnen komen?"  Voor een lange tijd bleef ik stil, maar uiteindelijk vertelde ik dat het goed was. 

"Maar alleen jij."

De deur valt dicht en Zayn schopt zijn schoenen uit en gaat bij het voeteneind zitten. Nog steeds had ik de jongen niet aangekeken en er viel een dodelijke stilte om ons heen , maar ik vond het niet erg. Hij was er en dat was genoeg. 

"Waar is Niall?" vraag ik na een tijdje. 

"In de gang." 

"En de rest?" vraag ik. "Die zijn daar ook."  

"Jenna? Waarom deed je zo?" 

Ik zucht en geef geen antwoord. "Hm?"  

"Omdat ik er gek van wordt dat iedereen mij verteld wat ik moet doen. Dat niemand hier echt snap hoe je je voelt. En dat mensen ook niet hun best doen om dat wel te begrijpen."

 Er zat geen enkele emotie in mijn stem en Zayn zei niks terug. "Jenna?" Weer knik ik. 

"Waarom deed je het?"  

"Dat heb ik net gezegd."

"Je weet dat ik dat niet bedoel." En ik wist dat hij dat inderdaad niet bedoelde. Hij had het over het snijden en mijn maag draaide om.  

"Controle." antwoord ik. "Controle over wat?"

"Pijn en emotie."

"Hoe lang al?"  

"Anderhalf jaar." Ik hoor Zayn slikken en mijn ogen werden waterig. "Nog steeds?" 

"Nee."

"Goed."

Langzaam kom ik omhoog en keek in de betraande ogen van Zayn. "Sorry." zeg ik met een brok in mijn keel. Het was verschrikkelijk om de jongen zo te zien. 

"Wil je me even helpen?" vraag ik nadat ik hem een dikke knuffel had gegeven toen hij in huilen uit was gebrast. En hij knikte. Zayn hielp me met op staan en samen liepen we de deur uit. 

Harry lag in de armen van Louis en Liam zat onrustig op de stoel. Niall ijsbeerde door de gangen. Meteen merkte iedereen mij op en wilde op staan, maar Zayn hield ze tegen. Hij begeleidde me naar Niall en Niall sloeg een arm om me heen. 

"Hey." fluistert hij. 

"Hey Nialler. Ga je mee?"  

"Is het niet beter als je weer je bed in ga-"

"Ga je mee of niet?" kapte ik de blonde jongen af. Er verscheen een lach op zijn gezicht en samen liepen we door de gangen. We stapten de lift in en ik drukte op een knopje naar de begane grond. 

"Waar gaan we heen?"

"Wacht maar af." We liepen verder en ik stopte even. "Wil je hier een broodje voor ons halen?" Meteen duwde hij zijn lippen op de mijne en ik sloot mijn ogen. Het was een liefdevolle zoen. 

"Ga nou maar." lach ik nadat ik het contact verbroken had. "Ik wacht hier." en Niall was weg. Niet veel later kwam hij terug met twee verpakte en ontzettend lekker ruikende broodjes. Op slag verdween mijn misselijkheid. "Let's go!" En samen liepen we het ziekenhuis uit. 

Buiten regende het zachtjes. "Weet je dit zeker?" vraagt Niall bezorgd en ik geef hem een klein kusje op zijn lippen. Die kon hij niet weerstaan en hij trok mij dicht tegen hem aan voor een nieuwe, lange zoen. 

"Oke dan gaan we, maar trek wel deze aan." En Niall overhandigde mij zijn jas die ik daarna aan trok.