Please don't leave.

Little White Lies

"We gaan naar de dokter." besluit Liam.

"Liam het is vast niet ernstig." stribbelt Niall tegen, "Ze wilt echt niet."

Het was de volgende dag en ik was in dezelfde situatie als gisteren. Knallende hoofdpijn, misselijk en duizelig. 

"Niall het moet, we checken gewoon even voor de zekerheid wat er aan de hand is." Niall knikt. "Het is prima Niall." zeg ik terwijl ik zachtjes in zijn hand knijp. 

"Maar ik ga wél mee." zegt hij dan en Liam knikt en samen rijden we naar een dokters post. Harry was er ook en Louis en Zayn pasten op Cole.

"Wat is er loos?" vraagt de dokter genaamd meneer Pursinger. 

"Hoofdpijn, misselijk, overgeven en duizelig." somt Liam op. 

We zitten met z'n allen in het kantoortje van de dokter. Ik in de stoel naast Niall en de andere jongens stonden achter mij. Ik voelde Harry's hand op mijn schouder rusten. 

"En hoe lang is dit al aan de gang?"

"Drie dagen geleden is het begonnen." vertel ik. 

"De eerste keer was een paar weken geleden, maar we dachten dat het wagenziekte was." verbeterde Liam mij en ik draaide mijn hoofd naar hem toe. Hij lachte kort en ik lachte onzeker terug.

"Hmm, na die keer in de auto Jenna, heb je er toen helemaal geen last meer van gehad?" vroeg de dokter. "Eh jawel." Meteen voelde ik alle ogen van de jongens op mij gericht. 

"Wanneer?" vraagt Niall. "En waarom heb je niks gezegd?" volgt Harry. 

"Dat is nu even niet belangrijk heren." redde de oudere man mij, "Waar had je toen precies last van?"

"Ontzettend erge hoofdpijn. Het was alsof iemand met messen in mijn hersenen stak, maar niet erg genoeg zodat ik dood zou gaan." Dat laatste zei ik bijna onhoorbaar, maar de man knikte en ik voelde dat Harry in mijn schouder kneep.

"We zullen toch een afspraak bij het ziekenhuis moeten maken voor foto's." zegt de dokter tenslotte. Ik zuchtte en voelde hoe Niall kort in mijn hand kneep. Ik had hier geen energie voor en greep naar mijn hoofd. 

"Dokter, moet dat vandaag? Jenna heeft daar helemaal geen energie voor. Kan het ook morgen of later?" vroeg Niall. Hij begreep mij zonder woorden nodig te hebben. Maar helaas schudde de dokter zijn hoofd. 

"Het is het beste als we het vandaag nog doen. Jullie kunnen om half drie in het ziekenhuis zijn." Liam knikte en bedankte de man. Met z'n allen liepen we het gebouw uit.

"Jenna waarom heb je niks gezegd?" vroeg Liam toen we de auto in stapten. "Ik wilde jullie niet tot last zijn." zucht ik. Ik had hier vaker last van gehad. Het begon tijdens het shoppen weer. 

"Je weet dat je dat nooit zult zijn." zegt Harry en ik zucht. "Dat wist ik toen nog niet." fluister ik onhoorbaar. 

"Moeten we de anderen niet even inlichten?" Ik schudde mijn hoofd, "Eerst afwachten wat er in het ziekenhuis gevonden wordt." Liam knikte en we reden weg.

Ik had de hele rit geslapen tegen Niall aan en hij had me wakker gemaakt toen we er eindelijk waren. 'Niall?' 'Ja?'. De andere jongens waren de auto al uit en stonden te wachten op ons. 

'Wat als het iets ernstigs is?' 

'Wat als er niks ernstigs is?' reageerde hij meteen. Niall gaf mij een dikke knuffel en hand in hand liepen we het ziekenhuis in.

De verpleegkundige had foto's van mijn hoofd gemaakt en we zaten nu al een hele poos te wachten op de uitslag. 

"Ik denk toch dat het handig is dat we de jongens bellen. Ze zullen zich vast zorgen maken." zegt Liam. Uiteindelijk knik ik, "Maar maak er geen groot ding van, dat we hier zitten." 

Liam knikt en loopt met de telefoon een gang in. Als Liam weer terug is komt er een vrouwelijk verpleegkundige aan die ons vertelt dat de arts op ons zit te wachten. Ik haal me uit Harry's armen en sta met al mijn kracht op. We volgen haar een kantoor in en ze laat ons alleen.

"Neemt u plaats." zegt de arts nadat we handen hadden geschud. Meteen wist ik dat het mis was. Iets in zijn ogen verraadde het.

 "Niall, het is niet goed." fluisterde ik. Hij kneep in mijn hand en het werd weer stil. 

"Ik zal het meteen maar zeggen. We hebben de foto's bekeken en het ziet er niet al te best uit." 

Ik voel dat Harry's adem stokte en Niall knijpt hard in mijn hand. 

"U heeft een tumor in uw hersenen. En het is kwaadaardig." Het werd muisstil. Ik draai mij om naar Liam en Harry en ik zag dat ze beiden in het niets staarden.

"Maar u kunt er toch iets aan doen? Het kan toch weg worden gehaald" verbreekt Niall de stilte. Hij kijkt de man hoopvol aan en ik had meteen spijt. Spijt van hoe ik met deze jongens ben omgegaan. Spijt van dat ik ze heb binnen laten komen. Deze jongens zullen breken, en allemaal door mij. 

 "We kunnen niks garanderen, maar we kunnen wel ons best doen. Jenna," de man richt zich weer op mij, "Je moet zelf beslissen of je de strijd aan wilt gaan. Het zal ontzettend zwaar worden."

"Ik doe het." zeg ik meteen. 

"Jenna, laten we er eerst over na denken. Het is niet niks." zegt Harry meteen. 

"Dat lijkt me een goed idee. Wat als jullie gewoon naar huis gaan en dan maak je daar je definitieve keuze. Ik zal meer informatie mailen over behandelingen en dan verwacht ik jullie over twee dagen om elf uur hier weer."

Liam knik en iedereen staat op. 

Uit reflex deed ik hetzelfde. Ik voelde hoe de arts mijn hand schudde en iets tegen mij zei maar ik had niet door wat. In een soort trance liep ik het ziekenhuis uit. In totale stilte reden we naar huis.

Toen we weer thuis kwamen was het eerste wat ik deed Cole een dikke knuffel geven. "Alles weer goed zussie?" vroeg het jongetje. 

"Het komt wel goed." fluister ik in zijn oor. De rest was er bij gekomen. Ik liet mijn broertje los en kwam omhoog. Harry, Liam en Niall waren stil. Cole werd ontzettend zenuwachtig. 

"Het komt niet goed hé?" vraagt hij zacht. "We gaan het proberen." verzekerde ik hem, "Dat beloof ik."

"Wat is er?" vraagt Louis.

"Lads," begin ik, "Er zit een tumor in mijn hersenen, en het is niet goed."  

Na die woorden stortte Louis naar de grond en Zayn sloeg zijn armen om mij heen en drukte mij dicht tegen hem aan. 

'"Maar ik ga het proberen." zeg ik daarna. Harry is naast Louis komen zitten en had zijn armen om de jongen heen geslagen. "Zeker weten?" Het was Liam. 

"Zeker weten."

"Waarom wil je het zo hard proberen Jenna? Je weet hoe erg het gaat worden, misschien nog wel erger. Je kan nu ook nog alles uit je leven halen. We kunnen samen nummers schrijven en-" Niall was helemaal overstuur aan het ijsberen door zijn kamer.

 Ik kap hem af. "Omdat ik het Cole beloofd heb." 

"Okay, okay Jenna. Dan gaan we het proberen." 

Ik knik en hij loopt weg. De tranen stromen over mijn wangen als ik mij achter over laat vallen.