Your Voice

chapter 49

Chapter 49

Linisan ko ang hospital at bumalik ng apartment, i came here to see the bike. Ngumiti ako, regalo pala to nang papa ni akhil, at dahil di sila malayang makagala, naisipan nyang ipadala kay vleorio ang bisikleta.

"Alam mobang pag mamay ari ka ng mahal ko?" Ngiti kong tanong sa lumang bisikleta. Pininta ko ang kulay nito at mas inayos ang medyo sirang kadena. Halos buong araw kong itinuon ang atensyon ko sa bisikleta. Dahil alam ko, at kailangan kong isa uli to sa may ari.

"Lilipat ka?" Tanong ng care taker ng apartment.

"Opo" peke kong ngiti.

"Kung ganon, ipapa reserba kona ang room mo?"

"Opo"

Umalis ako nang apartment ng nag punta sa playground kung saan ko unang nakita si leiryo, that child is very kind to me. Ang lahat ng pangaral nya ay nag sinding ilaw sakin. Dahil sa mga sinabi nya mas lalo akong natutong buksan ang puso ko. Tahimik akong lumuha. Ganito bato? Baket kailangan nilang idamay ang batang walang ka ka alam alam?

"So you're here?" Ngisi nya sakin

Malamig kosyang binalingan sa aking harapan, wala nang katao tao dito sa playground at batid kong ngumingisi nasya sa ngayon.

"Ow, how pity"

"Aya, just let her speak" utos ng tita ni vleorenn.

"Alam moba ang tungkol kay vleorio?" Malamig kong tanong, bigla syang natahimik.

Hindi sya sumagot, may mga karagdagan akong nakita at alam kong kasama itong si griya sa laban na nangyari sa pamangkin nya.

"Wala na kameng panahon na maibibigay sayo, kaya sumama kana sa amin mamayang gabe" pekeng ngisi niya sakin.

Dalawa lang sila pero alam kong nag tatago sa kakahuyan ang mga kasamahan nila.

"Tigilan nyo na ang mga taong mahal ko" malamig kong saad sa kanilang dalawa. Bahagyang natawa si aya, at humakbang papalapit sakin.

"You know what? Hindi naman talaga namin idadamay ang mga taong mahal mo kung kusa kasanang sumama samin nung unapalang" and yes, i regret it. Because of myself i almost lose everything. Hindi pa malakas si akhil, at dahil don alam kong mahina syang lumaban lalo na sa mga high level demore na katulad nito.

Hindi ako umimik bagkus tinitigan kolamang sila.

"So ano? Sasama kaba saamin? Or tatapusi-" hindi nya naituloy ang sasabin nyang ng bigla akong tumayo at ginamit ang aking abilidad. Tumilapon sya sa puno, at umusok ang gawi nito dahil sa lakas ng salpok.

Naramdaman ko ang galit at gusto kong tapusin ang mga gumawa non sa kaibigan ko.

"Sinabi konang wag na wag nyo nang gagalawin ang mga taong mahal ko" malamig kong saad. "Sasama ako" walang buhay kong sabi at tumalikod sa kanila.

"Maghihintay kame sa malapit na bundok ng Rouze, may tren station doon" pasigaw na wika ni griya.

Nag lakad lakad ako, habang nadadaanan ang mga taong masasayang nag babangayan, may mga nag tatawanan.

"Mama, i like those toys"

"Ow, we will get it son"

Mapait akong ngumiti, every child deserves to be loved and care. Kahit na ka nakahoodieng jacket ako nilalamig parin ang mga palad ko, habang ang bag kona man ay walang ibang laman maliban sa kakaonting gamit. I need to fix this problem no matter what.

Huminto ako sa may intersection at pinagmasdan ang makulimlim na langit, masilaw ang mga ilaw sa building, may mga sasakyan na rumaragasa, nag mamaneho ang mga tao, pero di nila alam kung kailan sila kinokontrol ng mga demore. I wonder kung bakit walang kakayahan ang mga taong pigilin ang kapangayarihan ng mga demore.