Your Voice

chapter 14

Chapter 14

Natualala ako habang pinupunasan ni akhil ang mga luhang lumandas sa aking mga mata. I don't know how to explain how i feel. Paano ko nabasa nang ganon.. hinablot ko ang kamay niya at tinanggal ito galing sa muka ko. Ayokong makakita nang awa. Lalong lalo na sa isang tao na hindi konaman kilala..

Tumalikod ako at umupo sa upuan ng rooftop..

"We are not the same..." wika ko nang hindi tumitingin sa kanya.

Alam kong nanatili syang nakatayo.. nakatuon lang ang atensyon ko sa langit at ulap..

"Alam kong mahirap para sayo ang makitang magkasama sila" hindi ako kumibo.. nanatili ang tingin ko sa langit..nasasaktan ako pero hindi ko kayang magtiwala..dahil ako mismo walang tiwala. Naiinis ako, pero wala akong magawa.

Pwede kanamang umiyak, kahit kaharap moko, malumanay na wika niya. Pero hindi kosya magawang lingunin. Tumingala lang ako sa langit.

"Sky La, you're my sky while i'm your cloud.. we can stay to see each other." Naalala ko ang mga sinabi ni mama sakin noon.

"Alam mobang ayaw kong iniistorbo ako sa pagmumunimuni ko?" Tanong ko kay akhil, pero hindi ko alam habang sinasabi koyun lumalandas ang mga luha.. at kahit na itanggi ko payun. Alam kong nararamdaman nyang nasasaktan ako.. napapikit ako, pinigilan ko ang hikbi ko..

"Edi dikita eestorbohin!" Malinaw at seryosong sagot niya sakin.. mapait syang ngumiti habang nakatingin sa malayo..

"Bata pala ako, iniwan nako ni papa sa hindi ko malaman na dahilan, pero! Kinuha naman si mama ng maaga sakin" ngumiti sya at tumitig sakin.." kung titingnan hindi kanaman nag iisa sa mundong ito. May mga tao rin namay mga pinagdadaanan sa buhay.."

Ewan ko, pero napatitig ako sakanya.. habang sya naman ay nilipat ang tingin sa ibang bagay..

"Hinihiling ko nasana ay maunawaan mo kung ano ang mararamdaman ng mama mo, kung bakasakaling malaman nyang nagkakaganyan ka" malumanay ang mga salita nya at panay ang pamumungay nang mga salita nya. Hindi ko kayang ipaliwanag ang aking nararamdaman sa twing binibitawan nya ang mga linyang yun.. ako rin naman hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ni mama pag nalaman nyang nagkaganito ako.. sapat na batong sugat nato? Sapat naba?! Hindiko maitanggi na hindi koparin mataggap na wala na si mama, hindi koparin mataggap na wala akong maalala nung mga oras nayon.. kaya sobrang pagkalito at panghihinayang ang nasa isip ko, hindi ko magawang kibuin si akhil pero nasisiguro kong nakatitig sya sakin.. wala akong sapat nalakas.. kaya naman nagsalita ako.

"Bakit kailangan koparing magdusa?" Mahinahong usal ko.

"Bakit kailangan nila akong pagplastikan? Wala naman akong ibang ginawa, masunurin na bata naman ako ah.." pero hindi ko na namalayan na lumuluha parin ako..

"Oo, nagbago ang pananaw ko sa buhay, ayoko nang mapaikot pa ng mga taong walang ibang ginawa kundi ang mangloko ng kapwa nila.. mahirap para sakin na hindi sila kibuin, pero yun nako eh.. ayoko nang makasalamuha ang mga taong wala namang alam.."

"Pero imbes nayan ang isipin mo, mas mabuti siguro kung mabuhay ka nang may saya sa puso, pwede kanaman magpakatotoo eh.. "

Hindi ako kumibo dahil sa mga sinasabi nya, pero hindi parin tumitigil ang mga luha ko. Humikbi ako at pununasan ang mga luha sa aking mga mata.. how can i erase this pain in my chest. It's hurt to know that i have no place to go.

"How akhil?" Nanginginig ang bose's ko pero pinilit koparing hindi magpahalata..

"You are the one should answer your own question sky."