Mert hiçbir şey söylemeyince bende arkamı dönüp eve doğru yürümeye başladım. Hala aklımda o vardı. Kapıyı çalarken bile o vardı. Sürekli o vardı.
Annem kapıyı açtığında onun soluk teni hemen dikkatimi çekmişti.
" Anne sen hemen geç dinlen ben hallederim." onun bir kolundan destek verirken annemin gözlerinin içi gülüyordu adeta.
" Özlemişim kızım seni. Ev sensiz çok boş kaldı." o böyle dertli dertli söylenince boğazımda bir şey düğümlenmişti. Onu kendi odasına götürdükten sonra hemen yatırmıştım.
" Bende seni özledim annem. Bensiz kendine iyi bakamıyorsun galiba. Sen geç yat ben eşyalarımı koyup bir lavaboyu kullanıp hemen geliyorum." onun önünde sulu göz olmak istemiyordum. Lavaboya girdiğimde gözlerim dolmuştu. Hemen yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalışmıştım. Eşyalarımı eski odama bırakıp üstüme rahat bir şeyler geçirmiştim. Odam hiç dağılmamış her şey bıraktığım gibi duruyordu. Annem temiz tutuyor gibi görünüyordu.
Annemin yanına gitmeden önce mutfaktan bir bardak su alıp anneme götürdüm.
" Annem güzel annem. Sen nasıl kendini hasta ettin yine? " annemi görmeyeli zayıflamıştı.
" Ne bileyim kızım. İştahım kesildi. Sen yoksun abin yok. Sen uzun zamandır aramadın. Alış diye seni rahatsız etmek istemedim." annem sitem etmekte haklıydı. Kendi işlerimden onu ihmal etmiştim. Abimle zaten durumlar sıkıntıydı. Ellerini ellerimin arasına aldım. Onun hastalığı biraz moral bozukluğundan gibi görünüyordu.
" Nasıl gidiyor? Mutlu musun kızım? Alıştın mı? Damadımız nasıl? Sana iyi davranıyor değil mi?" annem hala beni düşünüyordu. Kendisi hastaydı ama muhabbete ihtiyacı var gibi görünüyordu. Yatakta yanına geçip " İyiyim annem. Alışmaya çalışıyorum." Kısaca bir şeyler söylemiştim.
" Mutlu değil misin yoksa?" Annem bir an endişelenmişti.
" Alışmaya çalışıyorum annem. Mert'i tanımaya çalışıyorum. Kötü bir insan değil." Bakışlarımı kapıya çevirmiştim.
" Sen bizi boşver. " bu konu hakkında annemle konuşmaya çekiniyordum. Onunla uzun uzun muhabbet etmiştik başka konulardan. Ona yemek hazırlamıştım. Birlikte yemiş gülmüş eğlenmiştik. Annemin neşesi tekrar yerine gelmiş gibi görünüyordu. Babamın bu akşam gelmeyeceğini ve bizi baş başa bırakacağını söylemişti annem. Sanırım babam biraz annemle bize zaman vermeye çalışıyordu. Annemin beni özlediğini gerçekten onun çocuksu hareketlerinden anlayabiliyordum.
Anne yüreği dayanmıyordu işte. Annemle birlikte aynı yatakta uyumuştuk. Sabah birlikte uyandığımızda kendimi huzurlu hissetmiştim. Annemin kokusunu özlemiştim. Onun sesini özlemiştim. Rahat rahat saatlerce muhabbet etmeyi özlemiştim. İkimiz de sabah yatakta keyif çatıyorduk.
" Kocanla uyumayı özledin mi kız?" Annem yatakta beni dürterken benimle uğraşıyordu. Aklıma Mert geldiğinde onu görmek istemiştim. Bir özlem vardı içimde.
" Mert neden sizi görmeye gelmiyor anne? Ben evlenirken ona bir şey mi söylediniz?" bu olay aklıma takılıyordu. Annem derin bir iç çekti.
" Bilmiyorum benlik bir şey yok. Belki baban söylemiştir. Biliyorsun baban pek Mert'i sevmiyor. Bu kızlarla falan yakalandı ya." annem benim gibi daha alttan alıcı bir kadındı. Olaylara daha farklı bakıyordu.
" Sen kocanı sev kızım. Biliyorsun o çocuk çok serbest yetiştirilmiş. Yani kötü biri olduğunu düşünmüyorum. Aile çok çalışmaktan ilgilenmediği için belki sevgiyi dışarıda aradı hep o çocuk. Her şeye sahip." annem bazı konularda haklı olabiliyordu.
